Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 20. desember, 2014
Dásemdir jólatónlistarinnar: Síðari hluti
• Ósköpin öll af skelfilegri jólatónlist eru þarna úti
• Kjörgripirnir eru þar í stöflum líka, íslenskir og erlendir
Það ætlar að vera óvinnandi vegur að skrifa þessa pistla svo vel sé, eða reyndar alls ekki, vandamálið er nefnilega að ég á erfitt með að stoppa. Þeir gætu þess vegna verið tíu. Það er óþolandi að í dag getur maður ekki bara flett upp þúsundum jólaplatna með því að smella nokkrum sinnum á lyklaborðið, þú átt þess kost að hlusta á þær allar líka! Þetta eru dásemdir og djöfulskapur netvæðingarinnar í hnotskurn, takmarkalaust aðgengi sem er um leið yfirþyrmandi.
Sykurhúðun
Á spotifytölti rakst ég t.a.m. á jólaplötu Shelby Lynne, þeirrar frábæru kántrí/þjóðlagatónlistarkonu, og platan er mergjuð. Frábært dæmi um að sumir hlaða í jólaplötur af listrænum metnaði og þörf, en ekki bara vegna dollarans. Lögin eru strípuð; í hráum blús-, blágresis- og á stundum appalasíuanda og yfir öllu einlæg túlkun Lynne. Minnir sumpart á stórgóða plötu Dylans í þessum efnum. Þá fann ég líka jólaplötu Sheryl Crow sem ég var hálfpartinn búinn að gleyma, stórgott stöff. Arrrg, ég þarf að glósa svona hjá mér!
En, ég ætlaði reyndar að byrja á því að fara í dreggjarnar og enda á gæðunum og skal það nú gjört. Nema hvað, ekki ná allir jafn góðri lendingu og Lynne og hér er t.d. ein sem vara ber við. Haldið þið að Billy gamli Idol hafi ekki slengt í sosum eina hátíðarplötu og útkoman er algert jóla-járnbrautarslys. Hrein hörmung. Og það þarf ekki mikið til að gleðja mig í þessum geira. Hún fer ekki einu sinni hringinn. Og það er erfitt að festa fingurinn nákvæmlega á hvað það er sem fór úrskeiðis. Því að Idol hefði alveg getað raulað sig í gegnum þetta með svalheitin að vopni en einhverra hluta vegna féll hún hinum megin við línuna. Endalaust gæti ég talið upp, Michael Bolton fer algerlega yfir um á sinni og eftir situr eyrnavítissódi og Michael McDonald, sá frábæri söngvari, var eitthvað að misskilja. Mary J. Blige og Michael Bublé kunna hins vegar að sykuhúða af smekkvísi. Hvar eru skilin þarna? Vandi er um slíkt að spá.
Hjartans mál
En jæja, vindum okkur í gersemarnar. Ég vil byrja á að nefna jólaplötu Bobs Dylans, Christmas in the Heart, sem er hreint út sagt stórkostleg. Það er einhver mögnuð stemning á henni, hún er hlý og notaleg og væmni eða yfirkeyrsla heyrist ekki. Dylan syngur þessi lög af raunverulegri ástríðu og einlægni og gleymum því ekki að Dylan er gangandi alfræðiorðabók um ameríska alþýðutónlist, og gildir einu um hvaða blæbrigði hennar er að ræða. Og úr þeim arfi spretta þau jólalög sem hann reynir sig við. Jólaplata Stings, If on a winters night…, sprettur úr sams konar viðhorfi mætti segja og eftirfarandi velti ég fyrir mér í mikilli langloku um Dylan fyrir réttum fimm árum: „Getur verið að við það að búa til svona plötur, sem eru ekki „alvöru“ plötur heldur sniðnar að ákveðnu formi sem löng og traust hefð er fyrir, hafi losnað um þessa tvo menn? Þeir hafi slakað á, leyft sér að vera hæfilega hispurslausir og við það hafi þessi góði og öruggi andi myndast?“
Ég neyðist til að hætta, plássins vegna, en nefni líka jólaplötu Low, tvo frábæra safndiska frá Rhino (Hipster’s Holiday og Doo Wop Christmas), Josh Groban (í alvöru!) og svo meistara eins og Nat King Cole og Bing Crosby, en ekki hvað. Þrjú á palli og plata þeirra Hátíð fer að höndum ein er þá mikill og góður gestur á aðfangadag og Plata Sigurðar Guðmundssonar og Memfismafíunnar, Nú stendur mikið til, og Majonesjól þeirra Bogomils Fonts og Samúels J. Samúelssonar – þetta eru meistaraverk og ekkert annað. Gleðileg jól, kæru lesendur. Ég lofa tíu pistlum á næsta ári sem munu hefja göngu sína um miðjan október.
Deildu!
