Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 11. apríl, 2015
Upp á yfirborðið
• Hljómsveitin Warpaint lék í Glasgow í liðinni viku
• Fyrirmyndarfereyki sem er á miklu flugi um þessar mundir
Warpaint er fjögurra manna hljómsveit frá Los Angeles, sem gaf út aðra og samnefnda breiðskífu sína í fyrra. Hún hefur uppskorið mikið lof fyrir það verk og hefur verið áberandi í tónlistarmiðlum undanfarin misseri. Umtalið eiga meðlimir líka skuldlaust, á plötunni tókst þeim nánast að fullkomna þennan gotneska 4AD hljóm sinn en hún hljómar oft eins og síðari tíma Cocteau Twins séu að leika sér með Joy Division-lög. Hér er ég einfaldlega að reyna að skjóta upp mynd af hljóðheiminum, Warpaint-stúlkur eru síst einhverjar hermikrákur og hafa einmitt, hægt og sígandi, náð að draga fram athyglisverð sérkenni með þessum tilvísunum sínum.
Síðpönk
Hafandi fylgst nokkuð náið með sveitinni síðastliðið ár gekk ég eðlilega spenntur inn í O2 ABC tónleikahöllina í Glasgow. Salurinn var vel fullur og allir hipsterar Glasgow og frændur þeirra líka voru mættir. Eftir sérdeilis hörmulegt upphitunarband stigu stúlkurnar loks á svið og fólk fagnaði innilega. Þær hentu strax í spánnýtt lag, „I’ll Start Believing“, sem kom út á smáskífu fyrir stuttu. Settið, sem var tiltölulega stutt, samanstóð svo af lögum af samnefndu plötunni og þeirri sem kom út þar á undan, The Fool (2010). Að fylgjast með þessari sveit á sviði var unaður og algerlega í takt við það sem ég hef séð á sjónvarpsklippum. Þetta er „inn-í-sig“ tónlist, meðlimir hlykkjuðust um sviðið í hálfgerðum transi, týndir í tónlistinni sem er hægstreym, dulúðug og hjúpast einhvern veginn um þig. Sveimkennt flæðið var brotið upp með skerandi gítar sem er laugaður upp úr síðpönksstíl þeim sem P.I.L., Gang of Four o.fl. kynntu til sögunnar á sínum tíma. Maður fann, sá og heyrði að kvartettinn hefur tiltölulega jafna verkaskiptingu og það byggir undir mjög svo lokkandi stemningu. Trymbillinn, Stella Mozgawa, var síðasta púslið í spilið á sínum tíma og hún límir framvinduna saman með eftirtektarverðri lipurð og bassaleikarinn Jenny Lee Lindberg leggur til snákslegar bassalínur (hún var kölluð Jenny Wobble í eina tíð, til heiðurs hinum mikla meistara, Jah Wobble úr P.I.L.). Gítarleikararnir tveir eru nokkuð ólíkir, Emily Kokal er hlédræg og virðist ágætis tónlistarmaður en seint væri hægt að kalla Theresu Wayman góðan gítarleikara í hefðbundnum skilningi þess orðs.
Sköpunargleði
En spilamennska á pari við þá sem heyra má í útskriftarprófum FÍH er ekki málið. Warpaint snýst um spila- og sköpunargleði, að búa eitthvað til í sameiningu fremur en fingraæfingar. Andlegir forverar Warpaint, The Slits og The Raincoats t.a.m., fylgdu „það er ekki málið hvað þú getur heldur hvað þú gerir“-heimspeki Einars Arnar fram í fingurgóma og þetta má heyra í tónlist Warpaint einnig. Söngnum er þá skipt systurlega yfir alla sveitina, enginn sérstakur forsöngvari var merkjanlegur og sú nálgun, ef svo má segja, er enn ein rós í hnappagat þeirra stríðsmáluðu. Í inngangi tala ég um að þetta fereyki sé til fyrirmyndar og hvað meina ég nú með því? Jú, í afskaplega karllægum poppheimi hefur Warpaint siglt sinn kúrs með heilindi að vopni. Í upphafi voru þær myndaðar uppstilltar í hvítum kjólum og slíku en eftir að þær lögðu það fyrir róða, fóru að íklæðast skítugum gallabuxum og strigaskóm var eins og sveitin tæki að vaxa. Það er samt ekki svo að þær séu að rembast við að vera ókvenlegar (vonandi misskilst þetta ekki), maður fær einfaldlega á tilfinninguna að þær séu raunverulega að gera þetta á eigin forsendum, séu raunverulega að brjótast gegn því sem til er ætlast. Og það er eins og það gerist fyrst náttúrlega þegar fólk sleppir tökunum og fer að standa með sér, keikt og klárt.
Deildu!
