Follow
forvígi The Cure í nærfellt hálfa öld. — AFP
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, fimmtudaginn 31. október.
Sextán ára einsemd
The Cure rýfur sextán ára langa hljóðversskífuþögn á morgun með plötunni Songs Of A Lost World. Áhrif þessarar sveitar hafa verið mikil í poppsögunni og staða hennar í raun aldrei verið sterkari.
Byrjum á því að tala um þessa sterku stöðu sem ég minnist á í inngangi. Ég er að tala um vegferð svofelldra arfleifðarsveita („legacy“), hljómsveitir sem áttu farsælan feril fyrir einhverjum áratugum en njóta jafnvel enn meiri hylli í dag. Á vissan hátt. The Cure og Iron Maiden, svo ég noti skyld dæmi um þetta þó að tónlistin sé gerólík, voru risastórar á níunda áratugnum og í dag halda þær hljómleika um gervallan heim og fylla leikvanga eins og ekkert sé. Aðdáun á hljóðheimi þessara sveita gengur niður kynslóðirnar og afi og amma mæta á svæðið ásamt barnabörnunum. Fleira er hægt að tína til hvað þessa þróun varðar en óneitanlega er það merkilegt að sjá sveitir sem eru búnar að breyta tónlistarmenningunni, búnar að skila sínu í raun, njóta áframhaldandi athygli og vinsælda þó að formerkin séu lítið eitt önnur.
En hvað getum við sagt um The Cure? Hér höfum við einfaldlega mikilvægustu „goth“-sveit allra tíma (ég þýði þetta stundum sem gotarokk) og í árdaga lagði hún grunninn að ímynd þessa harðsnúna undirgeira dægurtónlistarinnar auk þess að leggja til stórkostlega tónlist sem enn hefur áhrif á samtímasveitir. The Cure, sem hefur alla tíð verið leidd af Robert Smith, söngvara, gítarleikara og aðallagahöfundi, sýndi það eftirminnilega í upphafi ferils að það er í lagi að vera feiminn, öðruvísi, vandræðalegur og skrítinn – og samt vera rokkstjarna! The Cure blómstraði í hinu svokallaða síðpönki og hafði mótandi áhrif á þá stefnu í upphafi níunda áratugarins. Drungaleg en ægifögur verk eins og Seventeen Seconds og Faith rúlluðu endalausa hringi í svefnherbergjum Bretlands og víðar. Sveitin sýndi þó enn meiri djörfung frá og með miðjum áratugi er nösku poppinnsæi var blandað við dökkvann, tilþrif sem gátu af sér lög eins og „Close To Me“, „Why Can‘t I Be You“ og „Friday I‘m In Love“ sem glymur reglubundið á Gullbylgjum heimsins.
Eitt af því sem arfleifðarböndin eiga sameiginlegt er að það er keyrt á sígildu efni frá gullaldarárunum. Skiljanlega. Það er það sem fólk vill heyra. Endurkoma Oasis felst í því að fólk er að fara að heyra lög æsku sinnar. Nýtt efni er ekki velkomið. Cure og áðurnefnd Iron Maiden geta leikið tveggja og hálfs tíma tónleika sem eru sneisafullir af slögurum og „djúpt skornum“ lögum („deep cuts“ er notað yfir lög sveita, sem eru kannski ekki þekkt á meðal almennings en njóta vinsælda og virðingar hjá aðdáendum). Nýjar plötur hafa verið að koma frá Maiden en þær standast sígilda efninu ekki snúning. Cure hafa ekki gefið út í sextán ár – þar til nú. Það er merkilegt að þrátt fyrir annaðhvort lakar smíðar eða engar bíða aðdáendur alltaf í sama ofvæninu eftir nýju efni frá hetjunum sínum. Kannski þessi plata verði snilld?
Songs Of A Lost World hefur verið að marinerast lengi vel hjá Smith og félögum og átti að koma út fyrir fimm árum. Tvö lög eru þegar komin út, „Alone“ (nema hvað!) og „A Fragile Thing“. Cure-legir titlar sannarlega. Þrjú í viðbót hef ég heyrt („And Nothing is Forever“, „I Can Never Say Goodbye“ og „End Song“) en þau fljóta um í tónleikaútgáfum á alnetinu. Allt saman hljómar þetta prýðilega verð ég að segja. Það eru gamaldags – og vel til fundin – þyngsli yfir, þetta er melankólískt, sorgarbundið og gotneskt fyrir allan peninginn. Ætli maður taki ekki bara helgina í að ráfa um þessar angistarfullu og nokk kunnuglegu slóðir? Set jafnvel á mig varalit.
Deildu!
