Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, þriðjudaginn 1. apríl.
„Þið eruð frábær, alveg frábær …“
AF MÚSÍKTILRAUNUM
Vorboðinn ljúfi, Músíktilraunir, heilsaði okkur fallega á fimmtudegi. Kvöldin eru að verða bjartari og Harpa tók vel á móti mér þar sem ég renndi í hlaðið með samdómara, iðandi í skinninu yfir því að fá að berja tónlistarlega framtíð Íslands augum jafnt sem eyrum í Norðurljósasal hússins eins og undanfarin ár (og áratugi reyndar).
Það var hin skemmtilega nefnda Nógu gott sem hóf leik þetta árið. Fyrsta lagið var afar strípað, einföld grip sem minntu helst á frumstæða slagara á borð við „Wild Thing“ eða „Louie Louie“. Lagið tikkaði í sama takti út í gegn, löturhægt og vart samhangandi en það var um leið eitthvað mjög svalt við einmitt þá áferð. Seinna lagið var úr sömu hillu, hálfgildings eðjurokk („sludge“). Hér er ýmislegt sem hægt er að vinna með, ef frekar er æft. Bíóborg er dúett tveggja félaga sem hittast um helgar og „gera upp vikuna“. Fallegt konsept og tónlistin ballöðukennd þjóðlagatónlist með varðeldskeim. Fyrra lagið afbragð þar sem texti og vel útsettur söngur heillaði. Seinna lagið var hins vegar lakara og fremur óinnblásið. Vinirnir voru öruggir á sviði og það væri vel hægt að taka þetta samstarf lengra. Ann Lemon spilaði tilfinningaþrungið nýbylgjurokk að hætti níunnar eins og unga fólkið myndi segja. Spilamennska vel losaraleg en samsöngur ágætur. Frekari viðvera í skúrnum getur bætt úr einu og öðru.
Hljómsveitin j. bear and the cubs var hins vegar svo gott sem fullsköpuð. Jasper Matthew Bunch, leiðtoginn, hefur keppt áður á Músíktilraunum, með Little Menace, en j. bear og félagar áttu lítið skylt við þá sveit. Skemmtilegt, stuðvænt þjóðlagapopp með reglubundnum, smáskrítnum uppbrotum. Vel samin lög og sjarmi tilfinnanlegur.
Murder for Profit (hvílíkt nafn!) lék hrátt, skrönglandi bílskúrsrokk. Pönkað þungarokk með léttum nýþungarokksvísunum. Lögin fóru í dálítinn graut verður að viðurkennast og þétting nauðsynleg, sem vel er hægt að koma á með frekari æfingum.
Dóra & Döðlurnar eru reynsluboltar þegar að Músíktilraunum kemur en þær voru að keppa í fjórða sinn. „Fíkn sem við viljum ekki læknast af,“ sagði Bára Katrín söngkona og gítarleikari, Nashvilledrottning sem fæddist óvart á Íslandi. Sveitin er orðin þrælþétt, samsöngur góður og lög sömuleiðis, sem taka jafnt frá Taylor Swift og Írafári. Poppmeðvitundin er í hæstu hæðum hjá Döðlunum og lögin sem sniðin inn í leikvangana. Stórmerkilegt mál í rauninni. Ég var hrifinn af Daníelu Ehman. Ein með gítar, lögin ástríðufull og hljómagangur furðulegur. Minnti mig á Reginu Spektor og Ástu okkar (Sykurbað, 2019). Efnilegt mjög.
Spiritual Reflections kom ákveðin til leiks, samstæður klæðnaður og skarti skrýdd söngkona. Tónlistin tiltölulega þétt, lögin flókin (og aðeins verið að spila upp fyrir sig) og sveitin komst á gott skrið á köflum. Vasaútgáfa af Tool með sírenu í framlínunni. Stíll yfir bandinu og möguleiki á ýmsu þarna. Bjarki Berg er rappari af Skaganum og gerði sitt vel. Poppað flæði en „skandinavíski“ sársaukinn skammt undan. Bjarki stóð keikur á sviðinu og skilaði sínu fumlaust. Wendigo frá Selfossi sleit svo kvöldi. Fyrsta lagið fremur hefðbundið þungarokk en hlaðið í smá svartmálm í seinna laginu. Söngkonan Þórunn lyfti því ágætlega en lagið endaði engu að síður úti í skurði, sýnileg óvissa um hvernig best væri að loka því. Úrslit kvölds voru svo þau að salur valdi Spiritual Reflections áfram og j.bear & the cubs hlutu náð fyrir augum dómnefndar.
Undanúrslitakvöld tvö hófst með fjölmennri sveit en Big Band Eyþórs taldi tíu manns á sviði. Brass í hávegum haft og ég fékk smá Ðí Kommitments strauma í kroppinn. Grúvandi, bláeyg sálartónlist sem náði landi og vel það. Spilamennska þétt og góð og söngur rífandi flottur. Bæði lögin stórgóð og meira að segja boðið upp á smá skringilegheit í seinna laginu. Ari Smárason er trúbadúr sem var að viðra sig almennilega í fyrsta sinn. Gítarslátt kann hann upp á tíu en sjálf lögin voru hálfköruð og textar moðkenndir. En. Hann „gerði“ þetta eins og hann talaði um sjálfur. Hin vestmanneyska Þögn vakti verðskuldaða athygli í fyrra fyrir hráa en stórskemmtilega framfærslu. Það var hins vegar lítið að frétta í ár. Ég hleypti brúnum yfir því að lag frá síðustu tilraunum var endurflutt og glænýja lagið var heldur máttlaust. Glæsilegt band, stuð í bæ en það mætti alveg huga betur að sjálfri tónlistinni. HVFFI flutti drungalegt dramarapp og gerði það með þeim tilþrifum sem smíðarnar kölluðu á, gekk firrtur og fnæsandi um sviðið og andinn giska sannfærandi meðan á flutningnum stóð. Splitting Tongues hristu svo rækilega upp í kvöldinu með myljandi öfgarokkskeyrslu. Vel samið og vel flutt grændkor, sérstaklega var seinna lagið gott. Trommuleikur einnig skemmtilegur og tríóið jafnhattaði salinn með sannfærandi hætti. Borgir tóku þátt í tilraununum í fyrra og þá glitti í eitt og annað en þetta ár var furðulegt. Lögin voru meira stemmur/stef en fullburða lög, mjór gítarhljómurinn, sem ég fíla nokkuð vel reyndar, var hreinlega of mikið til baka. Hér þarf að fara aftur að teikniborðinu.
5K lék risastórt popp, hálfgert leikvangapopp, og sveitin vel örugg í fyrsta laginu. Gríðarvel sungið og meðlimir með á nótunum. Stemning. Seinna lagið var síðra og það vantaði dálítið upp á þéttleikann. En tilkomumikið var þetta, sannarlega. Undur er listamannsnafn Urðar Óliversdóttur. Hún var með í fyrra og stóð sig vel. Hún er vaxandi, framtíðarmanneskja eins og ég segi gjarnan. Fyrra lagið mjög flott, hæfilega furðulegt og flutningurinn frábær. Smá gugusar yfir. Seinna lagið, sem var óður til systur hennar, var hjartatosandi. Einlægt og fallegt. Eins gott að fylgjast með Urði í framtíðinni (plata með Undri kemur út í þessum mánuði).
Selfysska þungarokkssveitin Impazzive lék heldur hefðbundið þungarokk, fyrra lagið var rumið en það seinna fékk „hreina“ rödd. Sæmilegasta keyrsla náðist á köflum en í lokalaginu var bandið komið rækilega af teinunum, líkt og verið væri að troða inn eins mörgum og ólíkum köflum og hægt var. Hafaldan var merkileg. Söngspíran, átján ára, er poppstjarna af Guðs náð, leit út eins og helsvalur söngvari frá miðjum áttunda áratugnum. Þröngar Robert Plant-gallabuxur og „mullet“ í hæsta gæðaflokki. Fyrra lagið fór einkar vel af stað og söngurinn hreif mann með sér. Í upphafi a.m.k. Það gekk síðan hratt á tankinn og ljóst að ýmislegt þarf að þétta og bæta. Mér líst vel á skapalónið þarna. LucasJoshua flutti okkur iðandi raftónlist, taktvæna og gáskafulla. Sumarlega jafnvel. Lucas komst mjög vel frá sínu. Úrslit urðu svo þau að Þögn fór áfram á sal og dómnefnd hleypti Big Bandi Eyþórs áfram.
Deildu!
