Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, miðvikudaginn 2. apríl.
Það er von í lofti
AF MÚSÍKTILRAUNUM
Laugardagskvöld og ekkert stöðvar Músíktilraunir. Þriðja kvöldið rúllaði af stað með rokksveitinni Rown (af hverju ekki Rán?) frá Laugum í Reykjadal. Alla leiðina frá Norðurlandi eystra takk fyrir. Stuðningsfólk frá heimahögunum fyllti Norðurljósasal Hörpu og stemningin gríðarleg. Tónlistin sjálf var sérkennileg þungarokkssamsuða, eins slags þungarokkspopp og í lagi tvö gætti víkingarokksáhrifa. Framfærsla öll var hins vegar heldur óþétt og stælar og stílæfingar áttu það til að skyggja á.
Guðbrandur Örn leikur poppað kántri að hætti Zachs Bryans, nokkuð sem hann gerði í fyrra sömuleiðis. Guðbrandur syngur mjög vel og leikur, nákvæmlega ekkert út á það að setja, en við erum langt frá því að finna upp hjólið hérna enda ekki tilgangurinn.
Geðbrigði rifu þakið af Norðurljósum. Stórkostlegt suddapönk, beinustu leið neðan úr kviku, og var ástríðan slík að maður varð orðlaus. Andi PJ Harvey, Bikini Kill og fleiri hetja var ræstur fram í gegnum magnaðan söng Þórhildar Helgu og félagar hennar gáfu henni ekkert eftir. Sturlað!
Aoife O’Brien er írsk/bresk söngkona búsett hérlendis. Tónlist hennar var vel samin og glúrin, hljómar ekki alltaf þeir augljósustu. Smá Fiona Apple á köflum, melankólía einnig og O’Brien kláraði þetta vel.
Fjöður flutti raftónlist, m.a. undir áhrifum frá GusGus og KUSK, sem heyrðist. Sviðsframkoman var kynleg, já, forvitnileg og leikræn eiginlega. Það var á köflum eins og þetta væri æft. Einu má um það gilda, það var eitthvert „x“ þarna. Það er margt hálfkarað hjá Fjöður eins og er en ég er bjartsýnn á bætingar næstu misserin.
Scatterbrayn lék rólyndis popprokk, alls ekki slæmt þó að fokheldisbragurinn væri allnokkur. Viðkunnanleg ára yfir sveitinni.
Gravity is Optional skartaði söngvara með staf og líkmálningu, líkt og litli frændi Kings Diamonds væri mættur. Bara ef tónlistin hefði endurspeglað þessi tilþrif að einhverju leyti, en hún var ófókuseruð í meira lagi, ókennileg popprokkssúpa, sem sveitin bauð reyndar upp á í fyrra líka.
Brekibach gerði mig orðlausan öðru sinni þetta kvöldið. Mér leið eins og ég væri staddur í Twin Peaks-þætti á tímabili. Breki stóð þarna, með sólgleraugu frá sjötta áratugnum, spilandi á gítar og syngjandi mæðulega eins og hann væri áttræður. En minnti líka á E, söngvara Eels. Í lagi tvö var harmónikka mætt, undir henni drunubassi, og súrrealíska stemningin bara jókst. Þetta var einhvern veginn undurfurðulegt og æðislegt á nákvæmlega sama tíma.
Sót mætti með rokkið, söngvarinn með fráhneppta skyrtu og tónlistin órætt þungarokk. Köflótt framfærsla dálítið, stundum losaraleg en stundum þétt, sjá „Iron Maiden“-kaflann í fyrsta laginu.
Nuclear Nathan er góðkunningi Tilraunanna og komi hann fagnandi. Framfarir ár hvert, hann leggur fyrir sig nokkurs konar mjúkrapp, hvar r og b-áferð er einkennandi. Nathan/Nathanael var öruggur sem ástríðufullur í báðum sínum lögum og má vel við una.
Spældu eggin hljómuðu dálítið eins og nafnið gefur til kynna. Þreytt og óspennandi rokk með textum sem virtust spunnir á staðnum. Emil Atlason, gítarleikari og söngvari, átti þó ágæta spretti í seinna laginu. Salurinn valdi svo Rown áfram en dómnefnd hleypti Geðbrigðum í gegn.
Lokakvöldið hófst með tilfinningarokki frá Hveragerði og voru það Slysh sem upp á það buðu. Grallaraþungarokkið frá því í fyrra hefur nú vikið fyrir hökustrjúkandi „emo“ að hætti My Chemical Romance. Meðlimir voru flottir á sviði sem áður, með bestu hárgreiðslur tilraunanna, og trukkuðu alveg sæmilega í gegnum stílinn sinn nýja. Í seinna laginu, sem bar með sér nettar Ghost- og jafnvel Muse-vísanir, spiluðu þeir upp fyrir sig, réðu ekki alveg við epíkina og kaflaskiptingarnar en það var bara krúttlegt.
Greta Olafs kom með skandinavíska strauma inn í Norðurljósasalinn, enda í tónlistarnámi í Þrándheimi. Einlæg sviðsframkoma og sjarmerandi en lög kannski helst til einföld. Eins og er.
Asbest lék sæmilegasta „Músíktilraunarokk“ eins og ég kalla það, þéttleiki svona og svona, lög svona og svona en ástríða fyrir framkomunni tilfinnanleg. Rými til bætingar og lofandi var þetta.
Spacement er dúett frá Akureyri. Tónlistin drungalegt „industrial“-teknó með raddleiðréttum („autotune“) söng. Hófst ágætlega en lopinn var teygður úr hófi fram í lokalaginu.
King Standard (frábært nafn!) léku sér með einhvers konar sýrulegið áttunda áratugar rokk. Óþétt frekar, söngur lakur en bassafanturinn í bandinu var skemmtilegur.
Út í hött frá Selfossi var brött og forvígisstúlkurnar töff og sjarmerandi. Tónlistin samt of mikið út um allt og sérstaklega var grunnt á seinna laginu, sem var án söngs.
Elín Óseyri var frábær. Nítján ára og í fyrsta sinn á sviði en það var eins og hún væri hokin af reynslu. Tónlistin píanóballöður með góðum textum (sérstaklega var seinni textinn vel ortur, yrðing á fallvaltleika ástarinnar). Feilnótur á stjákli en Elín brenndi í gegnum þetta allt saman eins og sú sem valdið hefur.
Kyrsa var sömuleiðis flott, rokkband hvar söngkonan Guðrún Gígja fór á kostum. Rokkið holdi klætt og mikið sem þetta var hressandi! Guðrún hefur keppt nokkrum sinnum áður, með ýmsum verkefnum, en þetta er klárlega fjölin hennar.
Flórurnar voru einnig með í fyrra, lög þeirra stuðandi gáski undir ljóðaslammshætti. Fyndið og kraftmikið, litlu frænkur CYBER á einhvern hátt og munnurinn kirfilega fyrir neðan nefið.
Richter var 42. atriði Músíktilrauna þetta árið og það síðasta. Kraftmikið þungarokk með vísunum í Limp Bizkit og Slipknot. Gítarleikarinn með grímu og allt. Gríðarleg gírun á sviði en útkoman úr öllum hamaganginum ekki eins sannfærandi.
Úrslit urðu svo þau að Asbezt fór áfram á sal en dómnefnd valdi Elínu Óseyri til áframhaldandi þátttöku. Einnig ákvað hún að Splitting Tongues og LucasJoshua ættu erindi í úrslit.
Deildu!
