Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 27. september, 2014
Á mörkum draums og veruleika
• Kvikmyndin 20.000 Days on Earth hefur Nick Cave að viðfangsefni
• Einhvers konar skáldveruleikabundin naflaskoðun
Ég brá mér í kvikmyndahús um síðustu helgi ásamt nokkrum tónelskandi feðrum úr hverfinu (sex karlmenn á fimmtudagsaldri saman í bíó!?). Tilefnið var ærið, kvikmyndin 20.000 Days on Earth, sem fjallar um Nick Cave, var að detta í almennar sýningar en hún var fyrst viðruð á Sundance-hátíðinni fyrr á þessu ári (þess má og geta að hún var opnunarmynd Short&Docs-h;átíðarinnar í Reykjavík í apríl). Myndin atarna hefur fengið frámunalega góða dóma og ég var forvitinn um hvað það væri sem myrkrahöfðinginn lumaði á uppi í stífpressaðri erminni. Tildrög myndarinnar eru þau að árið 2009 var kvikmyndagerðarfólkið Iain Forsyth og Jane Pollard fengið til að útbúa fjórtán stuttmyndir sem fylgdu endurútgáfu á plötum Nicks Cave og sveitar hans The Bad Seeds. Þau voru síðan lóðsuð í að mynda kynningarefni vegna síðustu plötu, Push the Sky Away (2013). Sú vinna vatt upp á sig og sáði fræjum fyrir þá tilraunakenndu heimildarmynd sem 20.000 Days on Earth er.
Brighton
Í blábyrjun sjáum við meistarann, myrkrahöfðingjann, (setjið inn dramatíska lýsingu að vild) liggjandi í rúminu, starandi á vekjaraklukkuna sína sem sýnir 7.00. Andlitið er grafalvarlegt, alveg eins og við eigum að venjast, en um leið er hann einfaldlega á svipinn eins og við erum mörg hver á morgnana. Kvíðin en um leið staðföst í að stíga inn í enn einn sólarhringinn og komi það sem koma skal. Með þessu er tónn myndarinnar sleginn. Þessi sena ber það með sér að hlutum er stillt upp en á sama tíma erum við að fá innsýn í daglega rútínu listamannsins. Myndin dansar þannig á milli hins skáldlega og hins lifaða alveg eins og lagt var upp með.
Cave skottast síðan á milli hinna ýmsu staða. Hann fer til sálfræðings, kíkir inn í safn sem er tileinkað honum og rúntar um Brighton með gamla félaga ýmist í bak- eða farþegasætum (Blixa Bargeld, Kylie Minogue, Ray Winstone). Hann tekur líka upp tónlist (þær senur eru frábærar) og sækir tónlistarbróður sinn, Warren Ellis, heim. Samband þeirra er greinilega afar náið og Cave munar t.d. ekki um að smella á hann varakossi. Samtal þeirra er ótrúlega afslappað og eðlilegt, við erum algjörar flugur á vegg þegar sú sena rúllar. Cave kinkar áhugasamur kolli er Ellis spjallar, hlær og brosir. Í þessu atriði opinberast helsti styrkur myndarinnar og ég verð að segja að fyrir mitt leyti óx virðing mín fyrir Cave þessa kvöldstund (ég er ekki ofuraðdáandi NB). Ég undraðist nefnilega hversu langt hann gengur í að afhjúpa sig sem manneskju, hvernig hann heggur viljandi í þessa ósnertanlegu ímynd sem hann er þó hvað ábyrgastur fyrir sjálfur. Og þrátt fyrir þetta kemur hann enn sterkari út! Cave er hugrakkur. Hann er líka með fallegt bros, eitthvað sem við sjáum afar lítið af alla jafna. Og hann er með mikla kímnigáfu greinilega og meðvitaður um þessa persónu sem hann hefur búið til á ferlinum (sumum aðdáendum veitti ekki af smá skammti af þessari gáfu hans).
Hreinskilni
Cave er gefandi í myndinni. Einlægur og heiðarlegur. Hann talar af mikilli hreinskilni um pabba sinn, eitthvað sem hefur legið á honum alla tíð og gerir enn og síðar sjáum við hann fyrir framan sjónvarpið með strákunum sínum að borða pitsu. Eins og fólk gerir. Nick Cave er manneskja. Hvern hefði grunað það?
Deildu!
