Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 2. nóvember.

Stígðu dansinn strákur…

Dansaðu er ný hljóðversplata eftir Bubba Morthens. Bjartari tónn er yfir henni en þeirri síðustu, Ljósi og skuggum (2023), dansvæn lög og diskókennd á köflum en í þau þrædd ósvikin bubbíska um leið.

Ætli ég sé ekki búinn að dæma sirka tuttugu Bubbaplötur?“ segi ég dóttur minni sem stendur við hlið mér á meðan ég pikka þetta inn. Ætli þær séu ekki fleiri? hugsa ég um leið. Og samt er ég „bara“ búinn að rýna í Bubba í kvartöld eða svo.

Já, Bubbi Morthens er algerlega einstakur og þessi afköst náttúrulega ótrúleg. Ljós og skuggar var þung, sannarlega: „Hvert og eitt lag er rökkurbundið og melankólían er beinlínis seiðandi frá fyrsta tóni til hins síðasta,“ reit ég í dómi. Það er mikil stilla yfir þeirri plötu og nánd og hljóðmyndin eiginlega mögnuð þegar ég hugsa til baka, þar sem „má greina rusk, rask og dökkleita hljóðgervla sem styðja við stemninguna“ svo ég vísi aftur í dóminn. Í textum grætur sólin, beðurinn brennur, menn drekka bráðið blý og selja útrunna drauma. Ég reifaði nöfn Cohen, Cave, Joy Division og Springsteen (Nebraska) í skrifunum og öll eiga þau við.

Dansaðu er allt öðruvísi. Titillagið er drífandi og dansvænt, nikkar fallega til Blondie, og Bubbi hvíslar ekki í eyrað á þér eins og á síðustu plötu heldur stendur hann uppi á sviði og þenur raddböndin. Dillar sér jafnvel. Hér eru lög, hljóðunnin upp í topp, og það er „band“ í undirleiknum þótt eins manns sé en Arnar meistari Guðjónsson, nafni og Laufskáladrengur, leikur hér á öll hljóðfæri undir sólinni þótt hann fái liðsinni við brass og kassagítarmundun sem hinn frábæri gítarleikari Bubbi Morthens sér um. Hver annar?

Hin ellefu laga langa Dansaðu er bæði knappari og poppvænni en Sjálfsmynd (2021) og Regnbogans stræti (2019) þó að á þeim báðum séu vissulega grípandi, oft útvarpsvæn, lög. Konseptið er hins vegar auðheyranlega annað hér, þetta á að vera línulegra og einfaldara, hinar tvær eru af mikilúðlegri toga ef svo mætti segja. „Næturhiti“ viðheldur anda titillagsins en er þó ögn harðara. Brasssveifla undir og stuðvænar „du-du-du-du“ bakraddir. „Kysstu mig í alla nótt,“ syngur kóngurinn. „Ástin kemur aftur“ er líka tandurhreint „út á gólf“-lag, fönkaður rokkari þar sem allir skankar eru á fleygiferð. Alls kyns Bubbar flögra samt um á plötunni. „Tveir tveir fjórir“ er bubbískt nýbylgjurokk með ýlfrandi gítörum og svölum svuntuþeysurum og „Fjórir englar“ er af svipuðum meiði, hefðbundið Bubbarokk ef slíkt er til. „Settu það á mig“ er frábært, býr yfir þessum áreynslulausa melódíugaldri sem rennur strítt um tónæðar kóngsins. Lag sem er togað niður úr skýjunum eins og „Við Gróttu“ og textinn lúmsk vísun í „The Weight“ sem The Band flutti. Talsvert er þá um ballöður og við förum inn á rólegri, innhverfari lendur um miðbikið. Þeirri stemningu er reyndar þjófstartað með fimmta laginu, „Ástarvalsinn“, sem er ballaða með Vísnavinahætti. Skandinavíublús eiginlega. Hljóðmyndin glæsileg og þáttur Arnars í plötunni mikill bæði og ríkur. Áttunda lagið, „Föst á milli glerja“, er dúett með Elínu Hall og platan farin að taka á sig eilítið þyngri mynd. Það er ótti, myrkur og stríð. Tvö síðustu lögin nikka nánast til Ljóss og skugga, hið hægstreyma „Mundu mig“ býður upp á vofu fortíðar og grimman dag en lokalagið, „Leyndarmál“, bærist vart, stillt og „ambient“-legt þar sem gítarinn klingir fallega í fjarska.

Sex laga tíutomma kemur út samhliða Dansaðu, sem fylgigripur sérstakrar myndaplötuútgáfu (Zoetrope). Lögin þar eru alls kyns og sum hver hafa líkast til passað illa inn í rennsli stóru plötunnar. „Hjá þeim fátæku“ er einfaldlega rosalegt; beljandi hávaði opnar það og Bubba er mikið niðri fyrir, syngur um efnalausa í bland við hina tæknifirrtu. Sérstakt lag, eiginlega brjálað. „Þú vakir yfir mér“ er rífandi reggí og „Dýrðarinnar perlur“, hvar ofbeldi er gert að umfjöllunarefni, er hálfgert víkingaljóð. Flottur stígandi í því og ættbálkaslagverk undir. Hin lögin eru hefðbundnari en síst eitthvert frákast frekar en annað í þessum sautján laga pakka.

Lýkur hér Bubbayfirferð í bili. Sjáumst á þessum vettvangi eftir ár, ef ekki fyrr.

Tagged with:
 

One Response to Plötudómur: Bubbi – Dansaðu

  1. Mér finnst þessi dómur Arnars vera smeðjufullur.Hann sleikir upp Bubba og mælir margt um þetta lélegasta tónverk sem ég heyrt, 1. lagið er Serbinn endurtekinn.Ef fólk ætlar að kaupa þessa creepy plötu er smekk mínum mismunað.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Set your Twitter account name in your settings to use the TwitterBar Section.
Follow

Get every new post on this blog delivered to your Inbox.

Join other followers: