Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 19. apríl.
Vegur án enda …
Wandering Beings er ný sólóplata eftir gítarleikarann snjalla Guðmund Pétursson. Hér er farið í áhugaverðar áttir og platan ólík fyrri verkum um margt.
Guðmundur Pétursson, Gummi P, er með mikilvirkustu gítarleikurum okkar og hefur spilað inn á hundruð platna sem leiguspilari (e. session player). Meðfram þessu – sem betur fer – hefur hann sinnt eigin sköpun og sólóplötur hans eru allnokkrar. Síðasta verk er Concerto for Electric Guitar and Orchestra (2019) og þar á undan var það Sensus (2016). Um hana skrifaði ég: „Þetta er áleitin tónlist, úthugsuð og falleg í sínu áreynslulausa flæði. Plöturnar þrjár eru glæsilegt „hat-trick“ og bera náttúrubarni í tónlist fagurt vitni.“ Plöturnar þrjár eru Sensus, Elabórat (2011) og Ologies (2008).
Wandering Beings var samin og hljóðrituð á síðustu tveimur árum og er þetta í fyrsta sinn sem plata eftir Guðmund byggist fyrst og síðast á sungnu efni. Á plötunni leggja gjörva hönd á plóg þau Magnús Trygvason Eliassen (trommur), Kristinn Snær Agnarsson (trommur), Eyþór Gunnarsson (píanó), Matthías Stefánsson (fiðlur) og Ragnheiður Gröndal (raddir). Guðmundur stýrir upptökum, hljóðblandar og spilar á ýmis hljóðfæri auk gítars og söngs.
„Hver syngur?“ var setning sem flögraði einmitt um í kolli mér. Ég veit ekki af hverju, en ég gerði ráð fyrir því að þetta væri einhver utanaðkomandi söngur. Það er smá Bowie í röddinni og íslenskir tónlistarmenn/einyrkjar eins og Hjörvar (Hjörleifsson) og Ívar Páll Jónsson komu í hugann. En nei, þá er þetta bara Guðmundur sjálfur! Og söngrödd góða hefur hann. Löngunarfull rödd og innileg og tóni fögrum haldið. Guðmundur er melódíuhittinn og leyfir sér líka blúsaðan rámleika (sérstaklega í titillaginu og þjóðlagablúsnum „You got to move“, sem lokar plötunni).
Önnur lög eru af alls kyns toga og platan er giska fjölbreytt. Opnunarlagið, „The Road“, er sterkt, straumlínulagað popprokk án krúsídúlla. „Battery Brain“ er hugheilt og snoturt, ballaða nánast. Það er viss ákefð í röddinni sem snertir við manni, það er verið að reyna að miðla einhverju mikilvægu. Þó að lagið sé þess til að gera einfalt – og á það í raun við um flest lögin hérna – heyrist vel að sá sem semur þaulþekkir alla hljóma, brýr, viðlög og vers. Maður sem getur vel farið í tónlistarlegt höfrungahlaup ef þess þarf. En Guðmundur er ekki á þeim slóðum hér og progglendurnar eru mun greinanlegri í fyrri verkum. Á Wandering Beings er tónlistin hins vegar eimuð niður í þriggja mínútna poppformið. Þannig lagað.
Proggsprettir fá hins vegar að dansa í stuttu, ósungnu vinjettunum „Shore“ og „Unkill“. Á fyrri plötum hefðu þessi brot verið fléttuð inn í fullburða lög giska ég á. Sagði ég popp? Myrkrið gleymist ekki alveg, „Inside Blues“ er þunglamaleg stepputónlist, heimskautamelankólía og gotabragur hangandi yfir. Hér fáum við að heyra aðeins í gítarfimi Guðmundar en hún er saumuð smekklega við lagaframvinduna. Engir óþarfa fimleikar og reyndar er það aldrei svo á plötunni. Það er hæfandi að loka plötunni með áðurnefndum þjóðlagablús, taka ofan fyrir upprunanum en Guðmundur kom fyrst fyrir sjónir almennings á Músíktilraunum 1987 er hann lék með Bláa bílskúrsbandinu og síðar í kosningasjónvarpi RÚV eins og frægt er. Blúsinn kann Guðmundur upp á tíu eins og svo margt annað og þessa samankomnu þekkingu nýtir hann til að styðja við aðra en einnig sjálfan sig og sinn sköpunarþrótt. Wandering Beings er skínandi dæmi um hið síðarnefnda.
Deildu!
