Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 9. nóvember.
Ekkert væl, bara snilld
Marglytta er önnur breiðskífa Lúpínu sem er listamannsnafn Nínu Solveigar Andersen. Fylgir hún í kjölfar plötunnar Ringluð sem út kom í fyrra.
Það var fyrir sex árum sem ég rakst fyrst á Nínu en þá tók hún þátt í Músíktilraunum með Umbru, síðar Dymbrá (með henni þar voru þau Eir Önnu Ólafsbur og Eyrún Úa Þorbjörnsdóttir). Prýðileg stuttskífa, fimm laga, kom svo út 2020. Innihaldið, „dökkleit og draumkennd kammertónlist“ – eins og ég lýsti því í dómi – strengt á þekkilega þjóðlagatónlistarpallettu. Önnur plata, einnig fimm laga, fylgdi ári síðar.
Framsækin, markaþenjandi tónlist á Íslandi hefur einkum komið úr ranni kvenna undanfarinn áratug eða svo og Nína hefur tekið sér stöðu með þeim fríða flokki. Ringluð var lofandi verk, tilkomumikið og spennandi, hvar heyra má í nokkurs konar nútímavæddu söngvaskáldi en textar spila, þá sem nú, þokkalega rullu. Gítar skipt út fyrir tölvur og rafhljóð mætti segja. Nína býr þá að klassískum grunni sem var hagnýttur smekklega, í raddútsetningum t.a.m. Ringluð býr yfir stílaflökti, finna má falleg lög og flippuð, innan um raddleiðrétt móðinspopp og suðræna spretti (bossa nova!).
Nína er rétt skriðin yfir tvítugt en ferillinn hefur engu að síður verið að tikka vel, framkoma í sjónvarpi (Gísli Marteinn) og á kynningartónleikum (e. showcase). Þá hefur lagið „ástarbréf“ náð yfir milljón spilunum á Spotify.
Þegar ég skrifaði um frumburð Nínu lauk ég dómnum svona: „Platan er frumburður Nínu og hann ber einkenni þess, óneitanlega, á köflum. Það er ekki allt komið, stundum finnur maður fyrir hiki og fínpússningarskorti en þetta er á sama tíma afar efnilegt verð ég að segja. Svo margar flottar íslenskar tónlistarkonur á fullu stími um þessar mundir og ég vona innilega að Nína/Lúpína haldi sínu striki.“
Þetta hefur svo blessunarlega ræst, ég er að skrifa um plötu tvö akkúrat núna, en jafnframt er tilfinnanleg bæting og það gleður. Marglytta er fyllra, bústnara og lengra komið verk og heyra má í ungri tónlistarkonu sem er að sinna listinni af alúð, hefla sitt út og vinna með það áfram.
Marglytta inniheldur tilraunapopp, svo ég einfaldi þetta, og þeim stíl sem einkennir Ringluð er haldið meira og minna. Söngrödd Nínu er fjarlæg, seiðandi og viðkvæmnisleg og fyrsta lagið, „sjálfsmynd (intro)“, er keyrt áfram af kammerkórnum Huldur. Frábærlega berskjaldandi línur þarna, „Kann ekki að fela / Kann ekki að vera / Kann ekki að sýna að ég sé ekki að fíla það sem þau eru að segja.“ Já, það getur verið erfitt að vera í samfélagi manna! Fegurðin ríkir í „borgin tóm“ og Nínu er lagið að opna inn í sálarkytrurnar. Smíðin býr yfir undurmelódísku viðlagi (ef „bara ég og …“ sönglínan myndi flokkast sem slíkt) og undir eru rafskruðningar, yfir blíður svuntuþeysari og útsetning öll með einkar glúrnu bragði. Nína talaði um það í nýlegu viðtali við Jóhannes Bjarkason í Reykjavik Grapevine að tónlistarnámið sem hún stundaði í Noregi hefði truflað sig að því leytinu til að áherslan var á nákvæma ramma poppgerðarlistarinnar, eitthvað sem hún var ekki alveg sammála um. Þessi hugsun einkennir lögin hennar, þau fylgja popplegum forskriftum en samt ekki. Í lögunum eru iðulega óvæntir snúningar og furðulykkjur sem „bregða“ manni eða þá liggja í leyni undir því sem við getum kallað „hefðbundna“ framvindu. Í „hvað varð um allt?“ er skyndilegt uppbrot sem setur lagið á hliðina og „hættaðvæla“ breytist óforvarandis í teknóklúbbsslagara. Allt er þetta samt í eðlilegu flæði, það er snilldin hérna. Lágvært píanóspil og tíu sekúndum síðar er allt orðið brjálað. Á fullkomlega eðlilegan hátt. Þegar kemur að „ein í nótt“ mætir sjálfur Daði Freyr á svæðið og upphefst dásamlega sérkennilegur dúett. 21. aldar kyndilballaða fyrir allan peninginn.
Lúpína er á fullu stími. Það er bara þannig. Hef ekki fleiri orð um þá ánægjulegu þróun í bili.
Deildu!
