Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 11. júní, 2022.
Prinsinn hressi heimilið
Hvernig ertu? er sex laga plata, þar sem léttúð og kerskni takast á við eilífðarspurningar af ýmsum toga. Svavar Pétur Eysteinsson, eða Prins Póló, stendur á bak við plötuna.
Þessi plata kemur út samhliða samnefndri sýningu í Gerðubergi, Breiðholti, þar sem Svavar blandar saman eigin tónverkum, myndlist og ljósmyndum. Hann er kominn heim. Ólst þarna upp og hefur alltaf flaggað þeim rótum með stolti (tékkið á stórkostlegu myndbandi á YouTube þar sem hann tekur áhorfandann í reisu um Mjóddina). Tónlistin hérna er ekki ósvipuð þeirri sem er að finna á Þriðja kryddinu , síðustu breiðskífu. Þetta er harmrænn gleðileikur, leiddur áfram með knosuðum hljóðgervlahljómum, einföldum og gáskafullum.
Prins Póló tók nokkuð óvænt skref á Þriðja kryddinu , sem er að minni hyggju það allra besta sem hann hefur gert á tónlistarsviðinu og eru hans umsvif þar þó ekkert slor. Textar í senn hversdagslegir og djúpir, líkt og Mannakorn hefðu hitt Daniel Johnston í björtu húsasundi. Ég skrifaði á sínum tíma: „Ein löng hugleiðing um lífið og það sem það býður upp á. Allt galleríið sem sagt; flipp og fjör en líka sorg og þungi. Sjálfsskoðunin er alger og prinsinn gerir þetta á óvenju næman hátt.“ Alíslensk hversdagshyggja keyrð í gegnum „prisma“ þeirrar tómhyggju sem þreifst á tíunda áratugnum, þeim árum sem ég og Svavar upplifðum okkar síðunglingsár.
Opnunarlagið, „Nýár“, er eiginlega svakalegast. Drífandi, stuðvænn taktur og textinn alger snilld. Svavar talsyngur, er óðamála og segir frá ýmsum meinfyndnum hlutum í belg og biðu. Það er kraftur í þessu og heilnæmt rugl, alveg eins og í manninum sjálfum. Þetta er skondið og grafalvarlegt á sama tíma. Svavar er algerlega berskjaldaður í þessu lagi, gengst við eigin ófullkomleika, klaufaskap og áhyggjum um leið og hann sáldrar yfir okkur kjarnmiklum sannleikskornum eins og að drekka vatn.
„Fer fram og aftur í tíma og refsa mér fyrir að hafa ekki notið mín betur á meðan á góðu augnablikunum stóð,“ segir hann í upphafi og hver tengir ekki við þetta? Viðlagið er þá svona: „Hvers er að sakna / ef það er engin ástæða til að vakna? / Það þarf að vökva þessi blóm. / Það þarf að stara í þetta tóm“. Vá segi ég bara. „Málning þornar“ er þyngra, melankólískt eiginlega, en það er viss galgopi í röddinni sem kemur jafnvægi á. Restin af plötunni er með þessu sniði, grallaragrín innan um glúrna og sannarlega áunna visku um lífið og tilveruna. Í hinu mjög svo sjálfsævisögulega „Baðkar hamingjunnar“ fer Svavar djarflega alla leið: „Hann er bókstaflega að „deyja“ úr spenningi / Þó dauðinn sé það sem hann nennir ekki / því hann á eftir að pressa buxurnar / og velja lögin og prenta sálmaskrána.“
Auðvitað gefur það plötunni aukið vægi að ljóst er að Svavar glímir við krabbamein á lokastigi. Eitthvað sem hann hefur talað þónokkuð um í fjölmiðlum. Eðlilega rýnir maður í alla texta með þá vitneskju á bakvið eyrað. Og ó, hversu glæsilega gerir hann þetta nú. Tæklunin á þessu öllu saman er tilkomumikil. Og þessi mikla virkni að undanförnu er mjög „Svavarsleg“. Allt á fullu, skapa, gera eitthvað, koma einhverju á koppinn. Tónlist, myndlist og hér áður fyrr; grafíkvinna, hljómsveitastúss, bændalíf, gistiheimilisrekstur og matvinnsla. Það er líka einhver óneitanleg reisn yfir því sem hefur komið frá honum síðustu misseri. Sátt, vissa og algert æðruleysi yfir því sem koma skal. Er of seint að fá sér kaffi núna? Aldrei.
Deildu!
