Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, fimmtudaginn 16. október.
Heilsar okkur sólin skær
Þetta líf er allt í læ er plata eftir stórsöngvarann Sigurð Guðmundsson. Líkt og á síðustu plötu, Kappróðri, á hann öll lög og texta (eða svona því sem næst).
Sigurður er einn af okkar allra bestu og mestu söngvurum og hefur dýft tám í íslenskar söngtjarnir af margvíslegum toga (ég er að reyna að vera „meta“, skrifa eins og um sé að ræða texta eftir Sigurð Guðmundsson!). Tjarnir þessar hafa m.a. skartað sveitum eins og Hjálmum, Góss og hinni vítt skilgreindu Memfismafíu, plötunum Oft spurði ég mömmu og Nú stendur mikið til auk Kappróðurs að sjálfsögðu og þessa verks hér. Tvær þær síðastnefndu eru hefðbundnar sólóplötur mætti segja þar sem lög Sigurðar eru flutt af hljómsveit á meðan hann syngur eigin texta yfir. Sigurður leikur á flestöll hljóðfæri sjálfur en valmenni önnur eru Helgi Svavar Helgason og Þorsteinn Einarsson, sem leika á trommur og gítar, en auk þess koma Tómas Jónsson, Guðmundur Pétursson og Guðmundur Óskar Guðmundsson að nokkrum lögum.
Um Kappróður reit ég á vettvangi RÚV: „Þrjú, fjögur grip, engar krúsidúllur heldur miklu fremur kjarngóðar, áreiðanlegar smíðar sem hafa verið heflaðar til af kunnáttumanni sem er fyrir löngu orðinn völundur í sínum bransa. Sannfærandi verk frá sjóuðum manni.“
Þetta líf er allt í læ er ekki ósvipað verk. En samt. Muninum væri kannski einfaldast að lýsa með því að bera saman umslögin. Hið fyrra ber með sér voldugheit, okkar maður eins og sýslumaður ellegar prestur frá 19. öld. Nýju plötuna prýðir aftur á móti málverk eftir Pál Ivan og hannar hann jafnframt umslagið. Á því eru litir og bragur kenjóttur. Það er opnanlegt („gatefold“) og innra með litríkar teiknimyndir. Fyrri platan heitir Kappróður. Lífið að veði. Hér er lífið hins vegar bara „allt í læ“. Vínillinn á fyrri plötunni er djúpsjávargrænn. Hér er hann hvítur og blár og glens í framsetningunni, svei mér þá.
Þannig að það er meiri sól yfir hér. Hún heilsar. Og það er undirstrikað með opnunarlaginu sem ber sama titil og platan. Stuðtrukkur, hvar Sigurður syngur dúett með Unu Torfa. Hér er diskófönk, ég fæ ABBA-tilfinningu og hugsa og til Geimsteins Rúna heitins Júl, eitthvað sem efalaust yljar höfundinum. „Eitthvað til að taka með“ er dúett með sjálfum Björgvini Halldórssyni, rólegheitasmíð í ljúfum og hæfandi kántrígír, einfalt og að efninu, heflað til af þeim völundi sem Sigurður er. Sígildur, alíslenskur poppandi leikur um þetta ágæta lag og á það við um fleiri. „Tveir litlir stafir“ er í svipuðum ham og ég er farinn að hugsa til Van Morrison. Plötur hans, sérstaklega í seinni tíð, bera með sér heimilislegan hljóm, hljóðfæraleikarar í fullkomnum samhljómi og öll framvinda í senn þægileg og þekkileg. Sigurður er hins vegar ekki jafn hornóttur og Belfastkúrekinn, það er þvert á móti mild og föðurleg ára yfir honum. Oftlega sigla lögin um angurvær mið og minna eilítið á Mannakorn á stundum. Bríet syngur með í „Komast heim“, sorgbundin stemma sem er leyst af með „Þar sem sólin skín“, knosað raffönk með sterkum áttunda áratugar keim. Kræklótt og kankvíst nokk, viðrun á þeirri hlið Sigurðar, en hann átti jafnan þau Hjálmalög sem fóru „eigin leiðir“ (hið stórkostlega „Mött er hin meyrasta“ t.d.).
„Mér finnst eins og ég sé í stofunni hjá afa og ömmu,“ segir hálfdottandi konan mín í sófanum á meðan ég skrifa þennan dóm, sitjandi henni til fóta. Það er kitlandi nostalgía yfir plötunni, eitthvað sem eyrun hjúfra sig upp að. Kenjar á köflum, já, en fyrst og síðast er þetta stöndug, aðlaðandi, alíslensk dægurtónlist sem er jafn viðeigandi nú og fyrir 70 árum. Þennan þráð kann Sigurður svo óskapa vel að spinna, þráð sem hann strengir síðan yfir lagagalleríið af fágætri list.
Deildu!
