Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 12. janúar, 2019
Á teknóvængjum þöndum
Það er nóg á seyði í íslenskri raf-, hús- og teknótónlist og síðasta ár var giska gjöfult útgáfulega séð.
Það er nóg um að vera í íslenskri dægurtónlist, ég get staðfest að þessir útlendu fjölmiðlar og ferðamenn eru að segja dagsatt þegar þeir undra sig á virkninni hér uppi á skeri. Hins vegar eru geirarnir missýnilegir. Við tökum vel eftir því sem er að gerast í poppi og rokki, hipphoppið fer framhjá fáum og þungarokkssveitir á borð við Dimmu og Skálmöld eiga oggulítinn stað í hjartanu á ömmu gömlu.
Grasrótin, t.d. það sem hið merka listasamlag post-dreifing hefur staðið fyrir, er huldari. En ég er farinn að sjá (og heyra) að enginn geiri er meira utan alfaraleiðar en raftónlistargeirinn. Þetta var ekki svona; á tíunda áratugnum var Thule sæmilega áberandi með sitt efni í almennum áhugamannakreðsum en í dag er eins og huliðshjálmur liggi yfir þessari senu. Og þetta er í öfugu hlutfalli við iðjusemina í útgáfu, en í fyrra var mikill handagangur í öskjunni. Plötur eru þó oft gefnar út í Evrópu þar sem þær ferðast ekki út fyrir klúbba og DJ-menningu viðkomandi landa, lög og plötur lúra einatt á Bandcamp eða Soundcloud og tónlistin er þess eðlis að hún þolir illa dagspilun í útvarpi. Auk þess eru þeir sem á bak við tónlistina standa oft „andlitslausir“, baksviðsmenn og græjugaurar sem trana sér lítt fram.
Að þessu sögðu áttu tveir aðilar, Andi og Futuregrapher, ágætis innslög á árinu og þeir stóðu sig auk þess vel í fjölmiðlatengingum. Futuregrapher hefur lengi verið með iðnari raftónlistarmönnum og stendur sig auk þess vel sem útgefandi (Möller Records). FALK-útgáfan átti þá gott ár. Hún hefur venjulega einbeitt sér að einkar jaðarbundnu efni en á síðasta ári kom út slatti af tiltölulega aðgengilegu teknói og „húsi“. T.a.m. kom út virkilega fín plata með hinum danska Asmus Odsat og hinum pólska ERZH. Einnig mjög fínar plötur með astvaldi, Jónbirni og AAIIEENN, plötur með fjórum til sjö lögum oft. TRPTYCH, sem er í dag sólóverkefni Daníels Þorsteinssonar (trymbill Maus) átti þá feykisterka plötu, Tempt Me.
Teknóboltarnir Volruptus og Bjarki áttu stuttskífur og skemmtilegt hvernig íslenskir raftónlistarmenn leika sér með íslenskuna, þrátt fyrir að plöturnar séu aðallega á erlendum markaði. Plata Bjarka heitir Óli Gumm og á nett sýrðri plötu Volruptus er lag sem kallast „Súrmatur“. Yagya, sem er listamannsnafn Aðalsteins Guðmundssonar, sem lengi gaf út sem Plastik (stundum Plastic), átti þá stuttskífuna Fifth Force, ljómandi fína alveg. Stigið dálítið frá sveiminu sem hann er þekktastur fyrir og farið inn á taktvissari svæði. Hljómurinn hnausþykkur og skýr. Cold (Ísar Logi Arnarsson), sem gefur út hjá Thule, átti þá frábæra plötu, Dub Safari, en Cold hefur verið að í meira en tuttugu ár. Kalt og naumhyggjulegt teknó eins og nafnið gefur til kynna. Annað sem hægt er að nefna er Exos, Ohm, Ruxpin, Bistro Boy, Commander og Ugly since 91. Og að sjálfsögðu hin mjög svo ágæta Lagaffe Tales-útgáfa sem hefur dælt út tólftommum á undanförnum árum en mér telst til að hún hafi átt þrjár slíkar á síðasta ári.
Nú er ég pottþétt að gleyma einhverju, þrátt fyrir að ég sé búinn að dæla í ykkur nöfnum. Eins og segir: tónlistin tilheyrir hinum alþjóðlega raftónlistarheimi og sumir, eins og Bjarki, hafa náð undraverðum árangri á erlendum mörkuðum, þó að lítið fréttist af því hér innanlands.
Deildu!
