Follow
Englar í dulargervi
Tvær plötur Mínuss, þær Jesus Christ Bobby og Halldór Laxness, eru komnar út á vínil, með auknum hljómgæðum. Ótrúlegar rokkplötur sem hafa heldur en ekki staðist tímans tönn.
Það er ekki leiðinlegt að horfa á Jesus Christ Bobby, meistaraverk Mínuss frá árinu 2000, rúlla á plötuspilaranum. Gráhvítur vínillinn, sem speglar kynngimagnað umslagið, er fallegur á að líta auk þess sem hann hljómar unaðslega. Það virðist alveg sama hversu oft ég hlusta á þessa plötu, ég verð alltaf jafn hissa yfir þeim afrekum sem þarna voru unnin, af strákum rétt um tvítugt. Framsæknin, spilamennskan, lagasmíðarnar, hugsjónin, allur pakkinn. Mínus var glerhart gengi, með áru sem ógnaði Rolling Stones er hún var upp á sitt besta. Ég dæsi bara þar sem ég skrifa þetta. Sit hljóður. Hristi hausinn. Þvílíkt og annað eins!
Ekki er leiðinlegra að virða gegnsæja, gula vínilinn sem hýsir annað meistaraverk, Halldór Laxness (2003). Hér höfðu piltarnir umbreyst úr harðkjarnasveit sem hugsaði út fyrir kassann í rokkguði sem átu snáka í morgunmat og spúðu eldi á sviði. Að sjá Mínus á tónleikum á þessum tíma, Guð minn almáttugur. Ósnertanlegir, helþéttir og besta rokkhljómsveit í heimi þær mínútur sem þeir voru á sviði (sáuð þið þá á Airwaves nú fyrir stuttu? Bara, vá!).
Báðar plötur voru rækilega fóstraðar af upptökustjórnandanum Curver sem leiddi sveitina um tilraunastigu á fyrra verkinu, hækkaði svo upp í ellefu á réttum stöðum á því síðara og hélt mönnum á teinum. „Það rennur ekki vatn á milli,“ sagði vinur minn er hann hlýddi á gripinn fyrsta sinni og furðaði sig á þéttleikanum sem stökk á hann.
Ég man þegar ég sá Mínus í fyrsta skipti. Og ég rifjaði það upp er ég dæmdi fyrstu breiðskífuna, Hey, Johnny (1999) fyrir Morgunblaðið: „Áður en sjóaðir rokkarar eins og Ensími og Botnleðja komu fram spiluðu Mínus u.þ.b. sjö mínútna langt sett af slíkum ofsa og einlægni að ég hef sjaldan séð annað eins. Það var eitthvað sem var ótrúlega ferskt og lifandi hjá þessari sveit og það fór um mig undarlega góð tilfinning, þessi gæsahúðartilfinning sem maður fær þegar maður heyrir lögin sem breyttu lífi manns aftur eftir langt hlé.“
Svona leið mér fyrir kvartöld. Og í enduðum apríl á þessu ári hafði lítið breyst. Ég fékk þá þann heiður að leiða kvöldstund í 12 Tónum fyrir hönd FTT, Félags tónskálda og textahöfunda, en uppleggið var að leggjast yfir Halldór Laxness vegna þessara endurútgáfa. Platan var leikin í heild sinni og þegar „Here Comes The Night“ kikkaði inn hvarf ég. Hvarf inn í óminni tónlistar í rúmar þrjár mínútur. Ég var ekki til, ekkert var til, bara helber sæla, gæsahúð og yndistilfinning sem ég vildi aldrei losna við. Svona virkar tónlist. Þið þekkið þetta. Það er ekkert sem kemst nálægt þessu.
Það rifjast líka upp er ég set niður þessi orð að ég fylgdist með þessum drengjum, drengjunum „mínum“, standa í fylkingarbrjósti hins nýja, ýtandi á öll mörk, ryðjandi brautir og búandi til eitthvað fallegt, flott og geggjað um leið og allir voru skildir eftir í rykinu. Hugrekki, kraftur og líf. Þessi tími var svo ótrúlegur, ferill þessarar sveitar svo magnaður og að hafa fengið að standa á hliðarlínunni á meðan þessir galdrar lukust upp eru forréttindi. Þeir sem hafa minnsta áhuga á að sjá inn í kjarna rokksins, smellið þessum á fóninn eða farið á næstu tónleika sveitarinnar.
Deildu!
