Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 19. desember.
„Dót, jóladót, nokkrar plötur með …“
Hér verður stiklað á stóru hvað nýja erlenda jólatónlist áhrærir. Kanónur svipta upp helgum hljómum, nýliðar stökkva á bjöllum skreyttan sleðann og óvænt útspil láta sömuleiðis á sér kræla.
Ég ætla að vona að ég sé ekki að verða tuðgjarn með árunum en þetta árið er ansi fátæklegt í þessum efnum. Nei, ég er enginn skröggur, ég verð bara alltaf svo spenntur og forvitinn yfir þessu máli, hverjir ætla að leggja til í þennan sístækkandi geira í ár? Kacey Musgraves gaf t.d. út dásamlega plötu árið 2016 og Rod Stewart átti sömuleiðis yndislegt innslag – sem kom pínu á óvart – nokkrum árum fyrr. Innan um þetta eru svo voðagripir, man t.d. eftir jólaplötu Tonys Hadley sem var alls ekki að fljúga hjá neinum. Alger „jólasteik“, í yfirfærðri merkingu þess orðs.
En förum í þetta og upp með jólaskapið! Stærsta platan í ár er vafalítið plata spjallþáttastjórnandans Jimmys Fallon, Holiday Seasoning. Segir það mögulega eitthvað um árferðið að þetta er markverðasta fréttin en Fallon er náttúrlega fyrst og síðast leikari og skemmtikraftur. Það vantar ekki gestina á þessa bólgnu og afskaplega amerísku plötu en þeir eru m.a. Roots, Meghan Trainor, Justin Timberlake, Ariana Grande, Megan Thee Stallion, „Weird Al“ Yankovic, Will Ferrell og Dolly Parton. Takk fyrir. Platan er létt og grallarakennd, teygir sig til okkar „allra“ enda er það fag Fallons.
Þar með er það upptalið hvað fallbyssur varðar. Í sálartónlistarkreðsum má nefna jólaplötu eftir r og b-stórstjörnuna Brandy og svo fer plata Jennifer Hudson, The Gift Of Love, með himinskautum hvað varðar sölutölur. Hudson vakti fyrst athygli fyrir tuttugu árum í American Idol og hefur keyrt gifturíkan feril síðan.
Ég veiddi svo upp plötu með Ben Folds, Sleigher, notaleg plata og launkerskin eins og Folds er von og vísa. Nú veit ég ekki hvort einhver man eftir þessum ágæta tónlistarmanni yfirhöfuð en hann nýtur töluverðs fylgis vestur í Bandaríkjunum og leiddi jaðarpopprokkstríóið Ben Folds Five á tíunda áratugnum (Whatever and Ever Amen, 1997, er „platan“). Svo við höldum áfram niður þennan stíg, þá er gleðilegasta uppgötvunin í ár án efa A Peace Of Us, jólaplata sem – haldið ykkur – Sonic Boom úr Spacemen 3, Dean Wareham (Luna, Galaxie 500) og Britta Phillips (Luna, The Belltower) hrærðu í saman. Sextán ára ég hefði fengið grenigrænar bólur yfir þessum fréttum en þroskaða útgáfan af Arnari stökk til af æsingi. Og, þetta virkar fullkomlega, get ég sagt ykkur. Ekki ósvipað og jólaplata Low, þetta eru neðanjarðarhetjur að sinna jólatónlist af natni og virðingu. Frábærar útgáfur af „If We Make It Through December“, „Little Toy Trains“ og „Pretty Paper“ og slatti af sjaldgæfum jólakúlum einnig.
Að síðustu ber að nefna jólaplötur úr þjóðlagaranninum. Ég varð óður og uppvægur þegar ég frétti að Unthanks, systradúettinn frá Norðymbralandi, væri að fara að gefa út hátíðarplötu. In Winter olli hins vegar vonbrigðum verð ég að viðurkenna, þessi dýpt sem systurnar sannarlega búa yfir næst ekki þarna, því miður. Mæli þá heldur með plötu Jackie Oates og Johns Spiers, A Winter’s Night, hvar er að finna vætubundna, al-enska miðsvetrarstemningu. Hér er m.a. útgáfa af „Sofðu unga ástin mín“ sem er þó bara í mesta lagi forvitnileg. Restin betri.
Þannig var nú það. Á laugardaginn, í blaði þessu, verður svo úttekt á nýjum íslenskum jólaplötum. Ó, ég hlakka svo til!
Deildu!
