Follow
Glöð Kátt á hjalla hjá Norðanpaunksgestum. Ljósmynd/Arnar Eggert Thoroddsen.
—
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 10. ágúst.
Í norðri er ljúfur niður
Síðastliðin tíu ár hefur tónlistarhátíðin Norðanpaunk verið haldin á Laugarbakka. Höfundur sótti hátíðina heim um síðustu helgi og varð margs vísari.
Hvaða tilgangi þjóna tónlistarhátíðir? Af hverju eru þær haldnar, af hverjum, fyrir hverja og af hverju mætir fólk ár eftir ár? Aðstandendur Norðanpaunks buðu mér að kíkja á sig um liðna helgi og lögðum við hjónin af stað í bítið á laugardagsmorgni með skyldustoppi í Geirabakaríi að sjálfsögðu. Ég hef lengi vitað af hátíðinni, hef alltaf verið á leiðinni, og því fagnaði ég þessu góða boði. Hátíðin er nokk einstök, er „gerðuþaðsjálfur“-hátíð eða DIY („do-it-yourself“), nálgun sem snýst um grasrótarstarfsemi og sjálfbærni. Hugtakið „gerumþaðsaman“ er þá að ryðja sér til rúms líka og er meira hæfandi í raun í þessu tilfelli (DIT= „do-it-together“). Hátíðin er haldin í sönnum pönk/kommúnuanda og er í raun réttu á vegum þeirra sem hana sækja. Hún er skilgreind sem árshátíð/ættarmót, er algerlega framkvæmd af sjálfboðaliðum og er ekki gróðamiðuð. Hátíðin stendur því og fellur með þeim sem leggja eitthvað til. Rík áhersla er þá á „öruggara rými“ (e. „safer space“), virðingu við og inngildingu hvers kyns jaðarsettra hópa og teymi frá skaðaminnkunarsamtökunum Matthildi var á staðnum. Gestir tjalda svo nálægt félagsheimilinu Ásbyrgi hvar tónleikar eru haldnir. Um fimmtíu sveitir komu fram sem eiga það helst sameiginlegt að leika neðanjarðarrokk af alls kyns toga. Pönk, dauðarokk, svartmálmur, dómsdagsrokk. En einnig alls kyns tilrauna- og raftónlist, nýbylgja og óhljóð. M.ö.o., það er eitthvað í það að Kaleo muni spila þarna.
Hátíðin er lítil um sig og innileg og það tók ekki langan tíma að detta inn í góða stemningu. Á milli hljómsveita vafraði maður út á grasflöt og spjallaði við vini og kunningja úr „bransanum“. Bæði jafnaldra sem ég er búinn að þekkja í 35 ár en líka yngra fólk, nýja kynslóð sem ég þekki að mestu leyti í gegnum tónlistina sem hún er að búa til. Það var gott að hitta það fólk í kjötheimum og hér er komið a.m.k. eitt svar við spurningu minni í upphafi. Tilgangur svona samkunda er einfaldlega að hittast og komast aðeins út úr Messenger-samskiptunum.
Ég tók mér stöðu sem fluga á vegg á hádegisfundi aðstandenda og gat numið þar andblæ hópsins og verkferla. Seinna um daginn settist ég formlega niður með skipuleggjendum, hljómsveitum og gestum og við tókum nokkurs konar þankahríð öll sömul. Ég tosaði upp tónlistarfræðadúskinn minn góða og reyndi að setja þetta allt saman í samhengi. Það var fróðlegt að heyra hvernig Norðanpaunkarar hugsa um þessa hátíð sína, vonir þeirra og væntingar. Í ljós kom t.d. að áhersla á öryggi, inngildingu o.s.frv. eru hlutir sem hafa verið í þróun, eðlilega, og þá algerlega í takt við breyttar áherslur samfélagsins sem slíks. Það er jákvætt að sjá að sjálfsagður hlutur eins og öryggi gesta sé settur á oddinn, eitthvað sem hefur alls ekki verið raunin í gegnum tíðina (ég var uppi á 10. áratugnum, er X-kynslóðarmaður og veit því allt um þetta!). Einnig var áhugavert að heyra að breytingar á hátíðinni urðu m.a. vegna þess fólks sem kom inn í skipulagninguna. Það segir sig sjálft, en ég ætla samt að segja það, að ef sex hvítir gagnkynhneigðir karlmenn halda um tauma eða hvað það nú er þá mun sú staðreynd endurspegla tónlistarlegar áherslur. „Drifkraftur mannskepnunnar er samvinna – ekki samkeppni“ er speki sem ég trúi staðfastlega á. Ég lét hana óma í anddyri Ásbyrgis í lok þessa fundar enda lýsir hún þessari stórgóðu hátíð fullkomlega.
s
Deildu!
