Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 17. maí, 2014]
Þetta er England
• Sleaford Mods, Jason Williamson og Andrew Fearn, kveða um hráslagalegan, breskan veruleika
Plötubúðin Norman Records í Leeds hefur á undanförnum árum getið sér orðstír sem mikil mekka tónlistarpælara og vefsetur hennar er sem vin fyrir forvitnilega og framsækna tónlist. Í fyrra valdi búðin plötu Sleaford Mods, Austerity Dogs, sem plötu ársins og fór pistilritari að sjálfsögðu í humátt á eftir þessum mikla smekkleiðara. Hrifningin fór reyndar ekki fram úr öllu valdi en hrár, miskunnarlaus tónninn vakti engu að síður athygli. Sleaford Mods hljóma eins og vondu, eldri frændur The Streets; raunsæir textar upp úr daglegu lífi á Bretlandseyjum en mun myrkari og harðari. Meðlimirnir, Jason Williamson (rapp) og Andrew Fearn (tónlist), líta satt að segja út eins og lifaðir glæpamenn eða synir götunnar, nema hvort heldur sé. Ég myndi varla þora að taka við þá viðtal, og ef svo færi, yrði hnúturinn í maganum vel yfir meðallagi. „Bresk verkalýðsútgáfa af Suicide,“ segir Alexis Petridis á Guardian sem er hrifinn, eins og fleiri um þessar mundir.
Grjóthart
Sleaford Mods eru búnir að vera til síðan 2006 en Williamson var einn í bátnum fyrstu árin og gaf út fjórar plötur, allar á heimabrenndum diskum. Fearn gekk til liðs við Williamson upp úr 2010 og fyrsta plata dúettsins var fimmta plata Sleaford Mods, Wank (2012). Það var svo með áðurnefndri Austerity Dogs sem Sleaford Mods náðu eyrum þjóðar, eða a.m.k gagnrýnenda, en þeir hafa hampað hljómsveitinni linnulítið síðan. Dúettinn var svo gott sem óþekktur fram að því og til marks um það var Austerity Dogs gefin út í 300 eintökum fyrsta kastið. Nú, hálfu ári síðar, stendur yfir nokkurs konar „lofsyrða“-stríð en auk Norman Records hafa miðlar eins og Wire, Uncut og Mojo stokkið á vagninn og jafnframt stærri og almennari blöð eins og Guardian. En hvað skýrir þetta dálæti á þeim félögum, sem spýta út úr sér hvössum, miskunnarlausum lýsingum á stöðu mála í heimalandinu með grjóthörðum Nottinghamskíris-hreim á meðan einfaldir, harkalegir taktar malla nánast kæruleysislega undir?
Ástand
Petridis leggur fram þá kenningu að þeirra tími sé núna, einfaldlega vegna þess að tónlistin rími betur við tíðarfarið en fyrir sex, sjö árum síðan. Bretar séu að verða þreyttir á Íhaldsflokknum sem fer nú með völd og þá sérstaklega verkalýðsstéttin sem Sleaford Mods bæði tilheyra og tala beint til. Sögulega séð rúlla þeir eftir pólitískt meðvituðu poppi á borð við það sem Specials boðuðu (þar sem tekið var á landspólitíkinni) og The Streets (þar sem pólitík hins daglega lífs er í forgrunni). Okkar menn eru meira í ætt við þá síðastnefndu (sem var eins manns sveit Mike Skinners) en stóru málin eru engu að síður undir um leið. Einfaldari skýring er þá sú að tónlistaráhugamenn þyrsti í eitthvað nýtt, eitthvað sem storkar varlegu, framleiddu poppi og Sleaford Mods svala öllum slíkum þörfum með vinstri. „Það sem þú sérð er það sem þú færð,“ og Williamson vinnur t.d. sem símaúthringingarmaður í augnablikinu. Tónlistin, sérstaklega á nýjustu plötunum, er þá harðari, einfaldari, einstrengingslegri og kröftugri en nokkuð af því sem Williamson gerði í árdaga og þessi „ekta“ keimur, sem minnir um margt á fyrstu bylgju pönksins, er greinilega að hræra í mörgum. Og þó að gjörbylting á samfélaginu sé kannski ekki í spilunum er þetta vissulega hressandi vatnsgusa. Eða eins og Williamson myndi orða það: „#%$&!!“
Deildu!
