Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 26. apríl.
Öll við erum samferða …
Mannakorn, þessi gersemi íslenskrar dægurtónlistar, lék fyrir fullu Háskólabíói í fyrrakvöld. Pistilritari var á staðnum og greinir frá göldrunum.
Mannakorn kvaddi veturinn með okkur í Háskólabíói eins og hún hefur gert undanfarin ár liðið miðvikudagskvöld. Bandið á sviðinu var frábært, þó að lagahöfundurinn, Magnús Eiríksson, hafi því miður ekki verið með í þetta sinnið. Pálmi Gunnarsson, Ellen Kristjánsdóttur og synir Magnúsar, þeir Stefán (gítar, söngur) og Magnús (trommur), voru þarna ásamt Einari Scheving (ásláttur), Helga Reyni Jónssyni (gítarar), Kjartani Valdemarssyni (hljómborð), Þóri Úlfarssyni (hljómborð), Ívari Guðmundssyni (trompet) og Phil Doyle (saxófónn).
Hvað var ég að gera á þessum tónleikum? Fyrir stuttu lagðist ég í djúpköfun á höfundarverki Magnúsar Eiríkssonar og kom upp með svo margar og stórar perlur að ég er enn að jafna mig. Ég hef eðlilega alltaf vitað af þessari tónlist, verandi Íslendingur, en hún hefur engu að síður orðið dýpri fyrir mér. Allverulega. Ég gæti talað endalaust um þetta en nú verð ég að halda einbeitingunni. Hvernig voru svo þessir tónleikar?
Leikar hófust á hinu stórkostlega „Lifði og dó í Reykjavík“. Eitt af þessum „kvikmyndalegu“ lögum Magnúsar eins og ég kýs að kalla braginn, önnur lög eru t.d. „Óralangt í burt“ (sem kom í kjölfarið) og „Ekki dauðir enn“ sem var og spilað. Epískar, nokk naumhyggjulegar smíðar sem líða áfram eins og ferðalag. Það var annars létt yfir mannskapnum, sumar í sinni, og Pálmi stýrði allri framvindu eins og hershöfðingi. Röddin góð og bassaleikurinn unaður. Allir stóðu sína plikt eins og hetjur en ég nefni sérstaklega gítarleik Stefáns. Þvílíkur hljóðfæraleikari, allt svo náttúrulegt og „auðvelt“ á að líta.
Efnisskráin var góð, slagarar í bland við eilítið minna þekkt lög. Rokkarar, ballöður og gleðisprengjur sem vitna til um fjölskrúðugan lagabálkinn. „Einbúinn“ fékk að heyrast, þetta dásamlega lag af fyrstu plötu Mannakorna sem hljómar eins og vísun í enn eldri íslenska dægurtónlist. Ljúfsár stemma eins og svo mörg laga Magnúsar. Bandið rokkaði síðan á afar sannfærandi máta í lögum eins og „Á rauðu ljósi“ og „Blús í G“. Fyrsta lag eftir hlé var „Róninn“ og nú fór gullmolunum að fjölga. „Einhvers staðar einhvern tímann aftur“, hvar Ellen skein bjart og fallega. Ótrúlegt lag (ég er að verða uppiskroppa með hástigið). Salurinn tók undir sem ein manneskja í „Reyndu aftur“ og mikið sem „Línudans“ var skemmtilegt! Og bassasóló frá Pálma! Mikið þótti mér síðan vænt um að heyra „Aldrei of seint“, opnunarlagið á Brottför kl. 8, lag sem er hálfpartinn „djúpt skorið“, hljómar ekki eins oft og slagararnir kunnu. Svo falleg tjáning á ást tveggja einstaklinga, sem áttu hana, misstu mögulega þráðinn, en náðu honum aftur. „Aldrei of seint að sjást,“ segir þar, dásamleg lína sem segir allt. „Þorparinn“ var svalt og endað var á hinu grjótharða „Göngum yfir brúna“. „Gleðibankinn“ var líka fluttur með krafti og bravúr og nú var salurinn staðinn upp, syngjandi og dansandi. Lokalagið var „Samferða“, allir á fótum, allir „saman“. Heilagar mínútur sem hefðu mátt tikka til eilífðarnóns mín vegna.
Hinn hógværi Magnús ítrekaði í sjónvarpsþætti, sem unninn var vegna þakkarorðunnar sem hann var sæmdur í liðnum desember, að það væri enginn munur á honum og þeim sem semdi eitt gott lag. Ég held ég skilji punktinn en um leið sló hann heimsmet í óþarfa hógværð með þessari yfirlýsingu. Hef ég nú heyrt kynstrin öll af tónlist um ævina, ég hef samanburðinn, og því get ég sagt að það er beinlínis ekki hægt að ná utan um það hvernig einum manni tókst að setja saman alla þessa snilld. Þetta er hrein ráðgáta. „Viltu ganga um mínar dyr?“ spyr höfundurinn mikli í „Samferða“. Ef þú ert ekki þegar búinn að því, hlauptu inn í snatri!
Deildu!
