Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 13. apríl, 2013]
Niður til heljar… hér um bil
• Norska öfgarokkssveitin Darkthrone gefur út sína fimmtándu breiðskífu, The Underground Resistance
• Mikil „költsveit“ sem á sér harðsnúinn hóp aðdáenda um allan heim
Ég hef verið að leika mér að því að undanförnu að líkja Darkthrone, hinni ógurlegu norsku þunga-, öfga- og svartþungarokkssveit við The Fall, hina óútreiknanlegu síðpönkssveit hins sérlundaða snillings Mark E. Smith. Ekki bara vegna langlífisins og virkninnar heldur fyrst og fremst vegna þess að aðdáendur vita aldrei hverju þeir geta átt von á – nema alveg ábyggilega hinu óvænta. „Always different – always the same,“ sagði John Peel heitinn um sína elskuðu Fall og hinu sama má snúa upp á Darkthrone. Og þó að þar fari ekki um kolbrjálað ólíkindatól eins og í tilfelli The Fall er hún skipuð tveimur sterkum en um leið gjörólíkum persónuleikum, þeim Nocturno Culto og Fenriz, sem eru nokkurs konar yin og yang sveitarinnar. Trymbillinn Fenriz er grallarinn og um leið „sálin“; hann er talsmaðurinn en um leið vegur tónlistarlegt framlag hans þungt, þyngra en margur heldur (og hefur það aukist ef eitthvað er hin síðustu ár). Culto er hins vegar kletturinn þögli, gítarleikarinn og söngvarinn og hinn óskoraði leiðtogi framan af (eins og segir, meira jafnræði er nú). Framlag þeirra beggja myndar svo þessa einstöku áru sem leikur um sveitina, þetta er í raun réttu Lennon/McCartney-ískt samstarf.
Hugdirfska
Hljómsveitin var stofnuð í smábænum Kolbotn (viðeigandi nafn!) og fyrsta hljóðversplatan var dauðarokksplata, hljómurinn þar alls ólíkur þeim sem sveitin átti eftir að verða þekkt fyrir. Platan, Soulside Journey (1991) er hins vegar skotheld sem slík og það er spennandi að hugsa til þess hvernig Darkthrone hefði getað þróast sem dauðarokkssveit. Á næstu plötu, A Blaze in the Northern Sky (1992), varð algjör kúvending. Tónlistin hrá, hörð og andstyggileg og margir – ekki síst útgáfa sveitarinnar – urðu fyrir áfalli. En Culto og Fenriz sýndu þarna mikla dirfsku og platan er réttilega talin tímamótaverk. Heill undirgeiri í öfgarokki var að spretta upp um þessar mundir og þessi plata gerði mikið í því að fóstra hann. Næstu plötur, Under A Funeral Moon, Transilvanian Hunger og Panzerfaust eru allar sem ein – hver á sinn hátt – stórkostlegar. Hin miskunnarlausa Transilvanian Hunger er oft nefnd sem meistaraverkið og Panzerfaust er … tja … „geðveikisleg“, býr yfir furðulegum vinklum og fyrsta merki þess, eða í raun annað merki þess, að Darkthrone-liðar höfðu engan áhuga á að vera í sérmerktum kassa. Darkthrone leiddist síðan út í meira rokk, næstu plötur (Ravishing Grimness, Plaguewielder t.d.) eru eintóna og minimalískar og minna dálítið á Godflesh hvað áherslur varðar.
Leikur með klisjur
Enn ein u-beygjan kom svo með The Cult Is Alive (2006) þar sem „crust“-pönk-áhrif (Discharge o.fl.) og gamalt for-svartþungarokk (Venom, Celtic Frost) kraumaði undir. Og heilmikið af húmor líka. Síðustu plötur hafa verið í þessum gír en nýja platan ber þó með sér enn eina sveigjuna.
Þessi leikur með þungarokksklisjur hefur aldrei verið jafn áberandi og á nýju plötunni, The Underground Resistance. Segja mætti að platan sé ein löng, á tímum gallsúr þungarokkshylling, þar sem þeir félagar henda alls konar stefnum og straumum í hrærivélina. Þetta er þungarokk sem fjallar um þungarokk. Víkingarokk, hetjurokk, þrass, Iron Maiden, Manowar jafnvel, allt er þetta á flækingi þarna en undir Darkthrone-hattinum góða. Margir rýnar hafa hampað plötunni sem „sönnu“ þungarokki en það er næstum eins og sumir skynji ekki húmorinn sem leiðir þetta allt saman áfram. „Leave No Cross Unturned“ er t.a.m. þrettán mínútur, býr yfir sígildum þrass-gangi og yfir ýlfrar Fenriz eins og litli bróðir King Diamond. Þetta er sprenghlægilegt – og um leið snilldarlegt – og um leið vel rokkandi. Enginn hefði komist upp með svona nokkuð nema þeir bræður. Ég bíð því spenntur eftir næstu plötu, er orðinn háður því að láta koma mér í opna skjöldu með rútínubundnum hætti svo ég styðjist við lýsingu Johns Peel framar í textanum.
Deildu!
