Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 19. september, 2020.
Dreggjar rappsins?
Pistill þessi átti að vera temmilega hefðbundin úttekt á nokkrum nýútkomnum rapptitlum en varð að vangaveltum um hugsanlegt þrot seinni bylgju íslensks rapps. Lesið endilega áfram.
Eins og ég segi í inngangi, þetta átti að vera skýrsla, ekki pælingagrein. En umtöluð grein kollega míns hjá Ríkisútvarpinu, Davíðs Roach Gunnarssonar, undir heitinu Andlát: Íslenskt rapp, gerði að verkum að ég ákvað að sveigja aðeins af kúrs. Sé líka, mér til undrunar, að ég skrifaði grein í þetta blað í janúar, þar sem ég er að velta fyrir mér stöðu rappsins hérlendis og er tiltölulega slakur þar. En hversu rétt hefur Davíð fyrir sér? Pistill hans er hárbeittur og hálfgerð sprengja í raun þar sem niðurstaðan er sú að þessi önnur bylgja íslensks rapps sé gengin sér til húðar og það fyrir löngu, meira að segja. Hann er þó bjartsýnn á að eitthvað nýtt rappkyns taki við. Inntak greinar hans þarf ekki að vera neitt sérstaklega dramatískt heldur, allar senur líða undir lok undir rest, umbreytast, þróast og/eða renna út í sandinn (athugasemd: Davíð talar um þrjár bylgjur en ég er ósammála þeirri greiningu. Ég tel Quarashi og Subterranean vera einslags fyrirrennara, Rottweiler og co mynduðu svo fyrstu bylgjuna og Gísli Pálmi hóf þessa seinni).
Ég ætla núna að klára upprunalega verkefnið: Hr. Hnetusmjör gaf út nýja plötu fyrir stuttu, kallast hún KBE kynnir: Erfingi Krúnunnar . Já, langpoppaðasta efni hans til þessa, grímulausir „bangerar“ og skýlaus Mammonsdýrkun í hverri línu eða svo gott sem. Drengurinn er fylginn sér. Tveir „stórir“ rapparar áttu þá plötu í ár líka, Emmsjé Gauti og JóiPé & Króli. Platan hans Gauta er stórgóð, þroskuð og slyng textalega og hipphoppið mun aldrei skilgreina Gauta að fullu. Hann er of hæfileikaríkur til þess. JóiPé & Króli reyndu sig með lífræna spretti á nýjustu plötu sinni og sömuleiðis, ég held að meðlimir þar staldri ekkert endilega við í rappinu of lengi. Þetta er tilfinning. Þannig að í ár erum við með risaplötur og svo jaðarbundnara fólk eins og Ella Grill, Séra Bjössa og UngiBesti og Milljón, harla óþekkt (utan Ella). Gamlar kempur eru þá í startholum (Afkvæmi guðanna) á meðan stelpurnar sjá um framsæknina (Fever Dream, Cyber, Daughters of Reykjavík, Countess Malaise).
Ég hef rætt um að rapp er ekki lengur bylgja eða sena sem fer í burtu, rappið er orðið það miðlægt í dægurtónlist samtímans að það er allt eins hægt að tala um að „popp“ eða „klassík“ sé að fara að renna sitt skeið. En þessi önnur bylgja íslensks rapps, jú, maður getur alveg tekið undir það með Davíð að það hilli undir endalokin. Annað væri óeðlilegt. Og þetta sést á því að eftir standa bara risar eða litlir spámenn. Millivigtin er óvenju hljóðlát, listamenn hættir eða ekkert eða lítið heyrist í þeim. Stelpurnar eru undantekning en þær hafa heldur aldrei verið hér á sömu forsendum og strákarnir, eins og ég hef reifað í ótal pistlum.
Ég held að það sé óhætt að slá því föstu að við erum byrjuð að fikra okkur niður kúrfuna. Og ekkert að því. Risarnir sem ég hef nefnt geta stillt upp einhverju prógrammi og haft eitthvað upp úr þessu út árið en það er ómögulegt fyrir nýgræðinga að teika senu sem mestur vindurinn er úr. Þannig lognast þessir hlutir vanalega út af. Stemningin er farin og stöðnunin ríkjandi. Þriðja bylgja, kom fagnandi…
Deildu!
