Follow
Ljósmynd/Brynjar Gunnarsson.
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, föstudaginn 15. mars.
Gaman, gott og gefandi
AF MÚSÍKTILRAUNUM
Þriðja kvöld Músíktilrauna innihélt allt það sem gerir þessa dásamlegu keppni svo mikilvæga fyrir íslenskt tónlistarlíf. Það var orka í salnum. Fólk var að klikka. Það var fjölbreytni, gleði, ástríða og spenna. Í einu tilfelli var pabbi flytjanda kominn upp á svið til að greiða úr málum á meðan salurinn hvatti listakonuna óspart áfram. Þessi stemning, þessi samkennd, þessi samhjálp; allt er þetta ómótstæðilegt og tár trítla niður króka.
Fyrsta band á svið var Gravity is Optional. Sérkennilegt popprokk sem vissi ekki hvort það ætti að vera létt eða þungt. Seinna lagið hét „Framfarafælni“, kenjótt hnakkaþungarokk og skellt í samsöng með áhorfendum. Mottó sveitarinnar er „Ef þú tekur okkur alvarlega, þá ertu að gera eitthvað vitlaust“. Skrifa undir það. Borgir frá Borgarnesi er dúett og þunglyndisnýbylgja á boðstólum („Borgstólum“?). Fyrra lagið slugsaðist áfram, söngvarinn til baka og óöruggur en engu að síður heyri ég eitthvað þarna. Haldið áfram, piltar. Crescented, Ívar Máni Hrannarsson, var æði efnilegur með rökkurbylgjulegt („dark wave“) gotapopp í anda Cure og Kælunnar. Rappi var blandað við og það gekk upp! Það var tilfinnanleg ástríða þarna sem lyfti tónlistinni. Þessi 18 ára piltur var bæði öruggur og pælandi og hann sendi styrkjandi strauma út í sal.
Slysh frá Hveragerði mætti á sviðið í banastuði. Pönkað glysrokk glumdi úr mögnurum, gíturum og af trommusetti og ekki síst úr munni söngvarans. Fáti í framvindu var mætt með gríðarlegri stemningu og salurinn vel með á nótunum. Gígja stillti sér fram sem norrænni ísprinsessu og gerði það vel. Ímyndin svöl og vel lynti mér við tónlistina sem var einslags draumkennt rökkurpopp. Seinna lagið fyrirtak hvar hún fór út að bjargbrúninni í túlkun og hér er efniviður sem sannarlega er hægt að vinna með.
Ballados frá Hafnarfirði er skipuð nokkrum kunnuglegum „Músó“-andlitum og groddarokk hennar var vel spilað og þétt. Seinna lagið gott, smá rómönsk áhrif í upphafi (hugsaði um „Spanish Main“ með The Coral) áður en rennt var í þungarokkið.
Spiritual Reflections var flott öfgarokkstríó sem minnti ekki lítið á Coroner, svissnesku þrasssveitina, í útliti. Góður og öruggur andi á sviðinu og heillandi ára í kringum meðlimi. Tónlistin nokk glúrin og fjölbreytt og hent í Carcass-söng hvar einn fer niður í bassann á meðan hinn fer í nornaskrækina. Ég var seldur. Jassii & Vörn (stórkostlegt nafn) fluttu hipphopp og gerðu það vel. Faglegt og flott þó að frumleikinn hafi verið af skornum skammti.
Vampíra kom svo, sá og sigraði. Unglingspiltar að spila „stemningslegið“ („atmósperískt“) svartþungarokk eins og enginn væri morgundagurinn. Fyrra lagið meira eins og upptaktur á meðan seinna lagið var alger negla. Frábærlega samið með hárréttu magni af hviðutakti („blastbeat“) og framvindan í anda Darkthrone og Wolves in the Throne Room. Hrátt, skítugt og andríkt. Og mannskapurinn dressaður upp eins og „milljón dollarar“. Stórkostlegt! Ekki minnkaði rafmagnið í salnum er Urður steig á svið. Aðeins 14 ára en tilbúin að flytja okkur tónlist sína með söng, gítar og rafgræjum. Tæknin stríddi henni og okkur lengi vel og mér var hætt að lítast á blikuna á tímabili. Faðir hennar kom svo upp á svið, gerði og græjaði. Hún búin á því, líkt og við – sem hvöttum hana áfram – en tónlistina jafnhattaði hún með glans. Fyrsta lagið söngvaskáldabundið, næmt og blítt, en það seinna tölvupopp í anda Gugusar. Taktar og forritun með hugvitssamlegum og skapandi hætti. Efnilegt, verð ég að segja. Andrúmið allt í salnum töfrum líkast eftir þessa uppákomu, rétt eins og ég lýsi í upphafi. Rapparinn Nuclear Nathan lokaði svo kvöldinu en hann tók einnig þátt í fyrra. Framfarir hafa verið allnokkrar síðan þá, tónlistin er strípuð og drungaleg, jafnvel seiðandi, og yfir rappar Nathan um persónuleg mál sem pólitísk. Gott ef andi Gil-Scott Heron sveif ekki bara yfir vötnum. Yrkisefni kvöldsins alls voru annars á mjög dökkum nótum, mikið talað um dauðann, að vilja ekki lifa og að þurfa að standa lífið hreinlega af sér. Merkilegt. Áhorfendur kusu síðan Slysh áfram á meðan dómnefndin lagði blessun sína yfir Vampíru.
Á lokakvöldinu hóf Klisja leika. Kammerpopp heitir það, selló og fiðla (hvar hljóðfæraleikarar stóðu sig með prýði) ásamt tiltölulega hefðbundinni popp/rokksveitarskipan. Fyrsta lag var nokkuð gott, Hjaltalínáhrif, þó að framvinda hafi verið brothætt og viðkvæmnisleg. Skrifast það einfaldlega á stuttan líftíma sveitarinnar. Óþétt en lofandi. Söngvarinn mikill karakter og ýmislegt sem hægt er að vinna með. Colibri spann gítarverk í tíu mínútur. Þetta var ágætt og Colibri (Helgi Freyr Tómasson) kann vel að leika á gítarinn. En listræn tilþrif hefðu þurft að vera meiri hefðu eyru mín átt að sperrast að einhverju marki. Ezzi flutti einfalt, alveg þokkalegt rapp og átti fyndnar hendingar („Hann var í ruglinu sem kenndi mér skák“). Meiri brodd þarf þó ef hann ætlar að fara eitthvað með þetta.
Chögma var ævintýri kvöldsins. Neskaupstaðarrokk og nánast ekki hægt að lýsa því sem í gangi var. Kári Kresfelder stóð við hljómborð eins og amish-bóndi á meðan trymbillinn trúði því að hann væri í Meshuggah! Mjög undarlegur sambræðingur af öfgarokki og popprokki og söngkonan æðisleg hvar hún söng bæði og dauðarokksöskraði. Ótrúlega skemmtilegt og svona sér maður bara á Músíktilraunum. Hyperlistic frá Borgarnesi er sólóverkefni Harðar Gunnars Geirssonar. Snoturt, melódískt rafpopp og einfaldir ástartextarnir hrifu. Fínasta stöff, eins og sagt er. Viktor Viktor flutti dulúðlega og dökka raf/teknótónlist, iðja sem hann stundar meðfram háskólanámi í vélaverkfræði. Viktor Nói kom vel fyrir, framreiðslan með ágætum þó að tónlistin sjálf hafi ekki verið ýkja frumleg. Slacker Essentials flutti síðrokk í anda Slint og skyldra sveita. Fyrra lagið var býsna gott, ýmislegt spennandi þar en seinna lagið var með öllu hálfkarað og ekki tilbúið. Kóka Kóla Polar Bear fluttu grallararapp með svipuðum hætti og þeir gerðu í fyrra og voru meira að segja í sömu fötunum!
Social Suicide léku hrátt pönkrokk, lóðbeint af kúnni og var það fínt fyrir sinn hatt. Nóri lokaði svo kvöldinu, kornungur rappari sem lagði upp með Aron Can-innblásið, r og b skotið rapp. Ýmislegt sem hægt er að slípa til vissulega en í grunninn er þetta bara nokkuð efnilegt hjá honum. Áhorfendur sendu síðan Social Suicide í úrslit á meðan dómnefnd veitti Chögma brautargengi.
Deildu!
