Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 27. ágúst, 2016
Fölblá feginstár
Tónlistarkonan Bláskjár hefur verið starfandi síðan 2014. Tvö lög komu út rafrænt í fyrra og í vor kom fyrsta stuttskífa hennar, As I Pondered These Things, út.
Þegar Dísa Hreiðarsdóttir lauk námi við LHÍ fyrir rúmum tveimur árum setti hún af stað Bláskjásverkefnið, en það var hluti af útskriftarverkefninu hennar. Segið svo að nám borgi sig ekki, fyrsta plata hinnar stórkostlegu sveitar Belle and Sebastian varð til við svipaðar aðstæður. Verkefninu lýsir Dísa sjálf sem svo: „Bláskjár er söngvaskáld sem leggur áherslu á að miðla einlægri og ljóðrænni tónlist, þar sem áhersla er lögð á að segja sögur og túlka tilfinningar.“ Þó að lýsingin sé giska opin, þannig séð, á þetta eiginlega algerlega við. Tónlistin er í þjóðlagalegum gír og klassískra áhrifa gætir en um leið er hún dreymin og styður smekkleg notkun rafhljóða fallega við framvinduna. Allt þetta kemur t.a.m nokkuð vel upp í laginu „Silkirein“ sem prýðir stuttskífuna As I Pondered These Things, sem kom út í maí síðastliðnum og er ástæða þessara skrifa. Naumhyggja og tilfinnanleg einlægni liggur yfir laginu og heillar. Nýir og gamlir tímar í tónlist eru leiddir saman af næmni, en textinn er Raunakvæði Stefáns Ólafssonar, samið á 17. öld. Annað efni hér er eftir þessu, hlýr náttúrubragur leikur um plötuna og rennslið er dáleiðandi.
Einar Stefánsson úr Vök tók upp og útsetti ásamt Dísu og það er Synthadelia Records sem dreifir rafrænt. Teitur Ingi hljómjafnaði og Einar og Halldóra Ársælsdóttir sá um tónlist ásamt Bláskjá.
Bláskjár nýtir sér nútíma umhverfi í dreifingu tónlistar og efni hennar er ínáanlegt á Spotify og Bandcamp t.d. Það er notalegur heimilisiðnaðarbragur yfir öllu hér, umslagið er t.d. snoturt, hannað af listamanninum, og kallast á við tónlistina. Íslensk húsfreyja frá eldri tíð starir til íslenskrar náttúru. Bláskjár stígur inn í ákveðna senu sem hefur verið móðins að undanförnu; melódísk, dreymin og nett melankólísk tónlist sem hefur verið ástunduð af Sóleyju, Jófríði Ákadóttur og fleirum. Það er nokkur vandi í dag að stunda einlæga tónlistarsköpun sem nýtir sér Ísland og íslenska náttúru sem innblástur, ofuráhugi útlendinga á öllu sem íslenskt er nú um stundir gerir að verkum að stundum lítur þetta klisjulega út. Bláskjár sveigir vel frá þessu öllu, eins og segir, það er eitthvað hreint við það hvernig hún tekur á þessu og það skilar sér í þessari plötu. Hún verður jafngóð eftir tuttugu ár – þegar útlendingarnir verða búnir að missa áhugann á þessari skrítnu eyju – og hún er í dag!
Deildu!
