Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 21. nóvember, 2020.
Tunglsjúki töframaðurinn
Ný plata með Agli Sæbjörnssyni, það teljast góðar fréttir. Moonlove bætist í nokkuð magnaðan sarp tónlistar sem listamaðurinn hefur gefið út á síðastliðnum tveimur áratugum eða svo.
Ég man það svo ósköp vel er plata Egils Sæbjörnssonar, Egils S, Tonk of the Lawn , kom út árið 2000. Ég vissi af honum sem myndlistarmanni en fólk var dálítið gáttað þegar það handlék geislaplötu að nafninu Tonk of the Lawn . Hvað var þetta eiginlega? Enn gáttaðra varð fólkið er það heyrði sjálfa tónlistina. Platan atarna er meistaraverk. Ég var svo heppinn að fá að skrifa gagnrýni um hana og sagði m.a.: „Tónlistin sjálf er einhvers konar skrýtipopp; og eru nálganir Egils við dægurtónlistina ekki ósvipaðar aðferðum Beck, Egill nær að búa til eitthvað nýtt og ferskt úr hafsjó tilvísana í sögu og inntak popptónlistarinnar þannig að upp úr stendur frumleg poppplata… Lögin eru öll, hvert á sinn hátt, snilldarlegur leikur að þessum möguleikum. Fjölbreytt, frjó og svöl lög…“
Svo mörg voru þau orð. Dans Egils, sem er þekktastur fyrir myndlist, við tónlistargyðjuna hefur verið reglubundinn lengi vel, og er bæði takfastur og fagur. Hann gaf t.a.m. út stuttplötuna The international rock n’roll summer of Egill Sæbjörnsson ári fyrr og eftir Tonk of the Lawn (sem var gefin út árið 2001 á nýjan leik af Some Bizzare í Bretlandi) hafa komið út plötur sem innihalda tónlist fyrir listsýningar (sjá t.d. Out of Controll in Venice ) og svo kom platan Egill S út árið 2009 sem innihélt hófstilltari tónlist en var að finna á Tonk (ef Tonk er Mellow Gold þá er Egill S Mutations ).
Moonlove er ólík þessu öllu hins vegar. Skemmtileg, ljúf og aðgengileg en súrrealísk og flippuð líka. Jafnvægi. Þetta ófyrirséða dæmi sem gerði Tonk svo sterka er hérna en líka þetta góða lagasmíðainnsæi sem kom svo vel fram á Egill S . Plötur Egils eru alltaf gáskafullar en þetta er aldrei helbert sprell. Ég heyri í hinum ameríska Ariel Pink, sem komst upp á yfirborðið á svipuðum tíma og Tonk kom út, en ég heyri líka vel í Berlínarborg, hvar Egill hefur lengi búið (fagurfræði Morr Music-útgáfunnar og raftónlistarpopp Lali Puna). Söngröddin kallar þá meistara Bowie fram í hugann.
Moonlove er reyndar glettilega fjölbreytt líka og manni finnst maður vera staddur í speglasal, furðuhúsi eður -veröld. „Good Day“ opnar plötuna, þekkilegt rafpopp, en næst er það „Gubbi Gubbi“, ósungin stemma að mestu sem eykur á þessa töfratilfinningu. Titillagið hefst svo eins og máttugasta nútímapopp, Egill les inngangsorð, stúlknarödd ómar en svo er slakað skyndilega á. Það er eins og lagið sé hætt við að byrja! Ég vil taka þetta dæmi, og þau eru fjölmörg hér, til sönnunar því hvernig Egill vinnur, og hvernig hann sigrar á þessari plötu. Það er nefnilega aldrei neitt gefið, það er aldrei farið í þær áttir sem maður heldur að verði farið í. Jú, stundum er það gert. En stundum ekki! Og þannig er þetta áfram. „Let me in“ hefst með hljóðbút úr því sem virðist vera sinfónía eða ballett en svo koma fuglahljóð og rafmotta fljótlega. Lagið „Ísafjarðarmær“ er þá allt á íslensku (og hefst á hörku-þverflautuleik sem hefði gert Ian Anderson stoltan).
Öll þessi stemning er vel undirstrikuð með vel heppnuðu umslagi. Egill á ferð að kvöldlagi í íslensku umhverfi en hann er að skunda framhjá furðubyggingu sem gæti verið úr Múmíndal. Það er eitthvað þægilegt við þessa mynd, eitthvað barnslegt og notalegt. Umlykjandi draumveröld. Nei, það er eitthvað „egilskt“ við þetta öllu heldur, eins og með þessa plötu alla. Og er það vel.
Deildu!
