Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 24. október, 2020.
Færeyjanna Freyja
Eivör Pálsdóttir er hæglega einn af helstu popplistamönnum Norðurlanda í dag og vegur hennar fer vaxandi. Segl, nýjasta plata hennar – og sú níunda – treystir hana enn frekar í sessi.
Nú er ég búinn að vera að skrifa um Eivöru Pálsdóttur og hennar magnaða ferðalag um króka og kima tónlistarinnar í tæplega tuttugu ár og ekki er hægt að tala um dauða stund. Ég kynntist þessu náttúrubarni rétt eftir aldamótin og kolféll fyrir fyrstu plötu hennar eins og svo margir, plata sem kom út 2000 og hún söng inn á aðeins sextán ára að aldri. Ferill hennar hefur síðan þá verið á rólegri og nokk öruggri siglingu upp á við. Plötur hennar hafa verið alls konar. Hún hefur sungið djass, kántrí, þjóðlagapopp, rokk og sinnt tilraunamennsku – svona meðal annars.
Eftir að hún fór að vinna reglubundið með eiginmanni sínum, tónskáldinu Tróndi Bogasyni, er eins og vegferðin hafi farið að verða traustari. Eftir heilmikið stílaflakk er eins og það sé verið að lenda ákveðinni stefnu, a.m.k. hvað plötugerð varðar. Eivör er að eðlisfari kamelljón, getur allt, en ég viðurkenni að ég kinka kolli yfir þessari leið sem nú er verið að fara, hafi þetta verið meðvituð ákvörðun. Enda helst þetta í takt við auknar vinsældir, frekari tónleika á erlendri grundu og hálfgert strandhögg í landi Breta en Eivör kom fram í þætti Jools Holland árið 2017, eftir að platan Slör hafði verið gefin út á ensku það ár. Þetta samstarf hennar og Trónds sem ég er að vísa í hófst á Room (2012) og hélt svo áfram á Bridges (2015) og svo Slör (2015). Það að sami upptökustjóri sé á þeim öllum gefur þeim vissan heildarhljóm, þó ólíkar séu þær innbyrðis. Það má samt segja að á Slör hafi verið byrjað að tálga til þá Eivöru sem við heyrum í hér. Poppstjörnuna Eivöru. Nei, poppdívuna Eivöru. Þá Eivöru sem á jafn sjálfsagt tilkall til stóra sviðsins og hver sú sem þar dansar.
Segl er unnin með Tróndi sem upptökustýrir að vanda en einnig kemur Dan nokkur Heath að þeim málum en hann hefur unnið með Lönu Del Rey m.a. Færeyingarnir Högni Lisberg, Mikael Blak, Theodor Kapnas, Marjun Kjelnæs, Per Højgaard Petersen og Mattias Kapnas eru þarna líka, allt tíðir samstarfsmenn. Íslendingar eru þarna einnig, Ásgeir syngur eitt lag með henni, Sigga Ella tekur ljósmyndir og Snorri Eldjárn Snorrason sá um glæsilegt umslagið.
Segl er meðvitað útspil hvað auknar alþjóðlegar vinsældir varðar, ég tek spurningartóninn til baka. Fyrir það fyrsta er hún á ensku (9 lög af 12) og hér stígur poppdívan Eivör fram með mjög ákveðnum hætti. Hún mátar sig við söngkonur eins og Lykke Li, Tove Lo, Susan Sundför og Robyn og stenst að sjálfsögðu allan samanburð.
Það er viss þrískipting í útfærslunni hér. Það sem er nýtt er sterk áhersla á kalt, stáli bundið og pumpandi nútímapopp, tölvu- og taktvinna í blússandi gír, evrópsk klúbbastemning til grundvallar víða. Sjá „Let it come“ sem er mikilúðlegt, gæti þess vegna verið í James Bond-mynd, svo kvikmyndalegt er það. Í öðru lagi er það dramað, epíkin sem Eivör hefur alltaf unnið með, eitthvað sem hún gerir eins og að drekka vatn. Óðurinn til Kate Bush heldur áfram hér, eins og í öðrum verkum hennar. Sjá t.d. hið ógurlega „This City“, sem sameinar Bush-poppið og nútímastemninguna sem ég nefndi í upphafi.
Í þriðja lagi er það svo þjóðlagaminnið, færeyski bragurinn sem Eivör hefur alltaf unnið með, leynt eða ljóst. Hann er vissulega hverfandi hérna og helst má heyra hann í rólegri lögunum og þá sérstaklega þeim sem sungin eru á færeysku, eðlilega. Þegar best lætur koma þessir þrír þættir saman í einum glæsilegum skurðpunkti: Fyllilega nútímaleg poppdíva sem vinnur með gerðarlega, dramabundna og epíska tónlist að hætti Kate Bush og Bjarkar um leið og hún er með báða fætur kirfilega í Götusandinum fagra.
Svona gera bara snillingar. Náttúrubörn jafnvel.
Deildu!
