Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 30. janúar, 2015
Í fögrum fjallasal
Herðubreið er fimmta plata Ensími. Sveitina skipa Hrafn Thoroddsen (söngur og gítar), Franz Gunnarsson (gítar og söngur), Guðni Finnsson (bassi og söngur), Arnar Gíslason (trommur) og Þorbjörn Sigurðsson (hljómborð og söngur). Hrafn stýrði upptökum.
Af tónlist
Ensími á rætur að rekja til ákveðinnar þróunar sem átti sér stað í íslensku rokki á tíunda áratugnum, þegar landsmenn brugðust við nýbylgjuvæðingu meginstraumsins úti í löndum, sem var hrundið af stað af Nirvana eins og frægt er. Kolrassa krókríðandi varð fyrst sveita til að taka þann bolta á lofti en í kjölfarið gerðu sveitir eins og Maus, Botnleðja og 200.000 naglbítar sig gildandi, á matseðlinum hrátt og melódískt rokk, með aðra löpp neðanjarðar en hina á spilunarlistum útvarpsstöðva. Ensími fylgdi þessari þróun og fyrsta breiðskífa hennar, Kafbátamúsík, spratt sem fullsköpuð úr höfði Seifs árið 1998, heilsteyptur frumburður mjög enda liðsmenn aðeins eldri en tvævetrir í bransanum. Tónlistin var einhvern veginn fullbúin, skothelt og fullorðins jaðarrokk eða „alternative rock“ eins og það er kallað upp á ensku. Ensími brúaði bil, nógu djúpir til að njóta virðingar þeirra sem strjúka sér um hökuna og standa bakatil uppi við súlur á tónleikum en um leið nægilega melódískir og aðgengilegir til að fljóta um á öldum ljósvakans. Ensími hefur fylgt þessari forskrift nokkuð rækilega á öllum sínum plötum, þó að alltaf séu einhver tilbrigði við stef. Þannig var síðasta plata, Gæludýr (2010), tekin upp meira og minna „lifandi“ en þessari hér var hins vegar púslað saman yfir langt tímabil, hljóðfæraleikarar lögðu til sína parta á mismunandi tímabilum og vinna öll í skorpum.
Ekki að platan sé illa samhangandi vegna þessa, þvert á móti. Hún rúllar, eins og allar plötur sveitarinnar, mjög ákveðið áfram, allir partar í fullkomnum samhljómi og lagasmíðar öruggar og … ja, pottþéttar einhvern veginn. Platan er voldug, epísk á köflum (sjá titillinn) og við getum tekið söngrödd Hrafns í þessu samhengi sem er fjarlæg og svöl, á mörkum þess að vera ópersónuleg og smellpassar þannig við hljóðmyndina. Ensími ástundar þó stílaflökt innan þessa ramma. Hér er að finna „hefðbundin“ rokklög, eins og t.a.m. hið frábæra „Aukalíf“ með algerlega ómótstæðilegu viðlagi og svo „Heimur horfir á“ sem skríður áfram á naumhyggjulegan, skuggabundinn hátt. Svo eru rafbundnari smíðar, „Steinefni“ minnir helst á þunglyndistíð The Cure („All Cats are Grey“), „Treystu mér“ er þá stemma sem rær á svipuð mið.
Allt er þetta svo brotið upp á óvæntan hátt í lokalagi plötunnar, „Óttalaus“. Hrafn er þar einn með gítarinn og allt í einu er hann ekki fjarlægur heldur innilegur, viðkvæmur og eitthvað svo bjargarlaus (mann langar helst til að stíga inn í lagið og faðma hann, svo áhrifaríkt er það). Magnað eiginlega.
Ensími er að detta inn í áratugi tvo og sköpunarlega séð er hún greinilega enn í fullu fjöri. Þetta er meira en bara afsökun fyrir því að sprikla á tónleikum eða hittast og hlæja í bílskúrnum. Herðubreið ber það með sér að sveitin tindrar jafnframt af listfengi og gæti hún hæglega plægt nýja og spennandi akra í þeim efnum á næstu árum.
Deildu!
