Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 12. september, 2020.
Er örlagatjaldið fellur
Fjórða plata Hjaltalín kom út fyrir stuttu, verk sem hefur verið heil sjö ár í vinnslu. Pistilritari rýnir í gripinn um leið og hann setur eðli og eigindir þessarar merku sveitar undir mælikerið.
Hjaltalín mun fara í sögubækurnar sem ein helsta mektarsveit landsins. Sleepdrunk Seasons , fyrsta plata hennar (2007), var framúrskarandi flott kammerpopp en sú er á eftir fylgdi, Terminal (2009), var enn betri. Sannkallað meistaraverk! Sveitin sýndi þá svo um munar hvað í henni bjó. Uppfull af ótrúlega hæfileikaríku tónlistarfólki – sem átti eftir að eflast enn frekar á þessum nýliðna öðrum áratug – fólk sem hafði einstakt lag á að spila inn á styrk hvert annars. Heildin var risastór, meiri en hjá þessum meisturum sem sveitina skipuðu. Þau kunnu líka þá list að láta tónlistarmenntun sína þjóna sköpuninni, aldrei neitt óþarfa pjatt eða pjátur, stælar eða sýndarmennska. Svo, eins og til að sanna að ekki væri verið að festa sig í einhverju fari, kom Enter 4 út (2012), alls ólík því sem á undan kom, myrkt verk og hin listræna sýn miskunnarlaus. Enginn afsláttur gefinn.
Síðan eru liðin mörg ár og liðsmenn uppteknir við eitt og annað tónlistartengt hver í sínu horni. Engu að síður hefur þetta verk hér verið í vinnslu í heil sjö ár og upptökur farið fram hér og hvar um veröldina. Og hvernig er svo? Platan fer volduglega af stað. „Chestmark“ er í austrænum anda, slagverk og strengir bjóða okkur velkomin og kunnugleg epíkin færir manni sanninn um að hér er Hjaltalín á ferðinni. „Year of the Rose“ inniheldur glæsta strengi og frábærar trommur, sérkennilega uppbyggt og virkar meira eins og stef. „Baronesse“ er næst, lag sem kom út fyrir þó nokkru. Mjög flott og ballöðukennt lag, glæsilega sungið af Sigríði Thorlacius, Hjaltalín eins og hún er best. „Destiny‘s Curtain Call“ er hæglætissmíð, lítið annað en söngrödd Högna studd lágværum strengjum og prúðu slagverki. „Waterfall“ er sungið af Sigríði, Bjarkarlegt dálítið. Byrjar með dulrænu móti en rennur svo út í fallegt, áhrifaríkt viðlag. Högni kemur sterkur inn um miðbikið, tónar yfir píanóstefi. Glæsismíð.
Þegar hér er komið sögu fer maður að taka eftir mynstri – og um leið uppleggi verksins. Platan hljómar að einhverju leyti eins og blanda af tveimur síðustu hljóðversplötum þar sem tilraunablærinn á Enter 4 gerir reglulega vart við sig (án myrkursins samt) í sæmilegum takti við það epíska popp sem sveitin heflaði til á Terminal . Þar, nokkurn veginn, liggur þetta. „Stolen Star“ er sungið af ástríðufullum Högna, þar sem hann virðist vera að tjá sig um það sálræna stríð sem hann hefur háð á síðustu árum. Laginu er lokað með skuggalegum „instrumental“ kafla, flott uppbrot sem hefði mátt vera meira af í gegnum plötuna. „Wolf‘s Cry“ er höfugt og þungt, klassískt mjög, og vel heppnað. Allt gengur upp einhvern veginn í hljóðmyndinni. „Love from ´99“ verður þá að teljast eitt af betur heppnaðri lögum plötunnar. Ekta popplag að hætti Hjaltalín og algerlega frábær samsöngur hjá Högna og Sigríði. Restin af plötunni spilar inn á ólíkar hliðar sveitarinnar, „Row“ er þungastemma að hætti Högna, „Needles and Pins“ er popplag (í Hjaltalín-skilningi) sungið af Sigríði. „Mad Lady of Lizard Skin“ er eins og lokalag í kvikmynd. „Don‘t go too far“, fjórða síðasta lagið, er samt mögulega það besta hér, þá eingöngu vegna algjörlega frábærrar söngraddar Högna. Þarna var farið inn að kjarna, svo sannarlega.
Hér er öllu til tjaldað, platan eins og ferðalag í gegnum sögu sveitarinnar að einhverju leyti. Það væri synd ef þessu fyrirbæri væri lagt fyrir fullt og fast því að þetta er stærra en þeir sem að því koma, tónlistarlegur galdur sem hefur snert við okkur og þeim líka, fullyrði ég. Megi Hjaltalín syngja áfram, meir og hærra, um aldur og ævi.
Deildu!
