Follow
Heimir Barðason.
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 25. nóvember.
„Af því að þeir vilduða …“
Annar dagur inniheldur nýjar hljóðritanir á lögum síðpönkssveitarinnar Jonee Jonee. Vandað er til verka í hvívetna og útgáfan mikilvæg varða í pönksögu Íslands.
Jonee Jonee vakti m.a. athygli í íslensku pönksprengingunni fyrir hljóðfæraskipan þar sem fór bassi, trommur og söngur – en enginn gítar. Sveitin varð svo goðsagnakennd fyrir tilstilli heimildarmyndarinnar Rokk í Reykjavík, framkoma hennar þar í senn gáskafull og sjarmerandi. Grammið gaf svo út breiðskífu með sveitinni haustið 1982, Svonatorrek, og árið 1984 kom tveggja laga sjötomma, Blár Azzurro, út í Ítalíu (eftir merka ferð sveitarinnar þangað).
Jonee Jonee starfaði, stopult þó, allt til 1991. Lög poppuðu upp á safnkassettum og til stóð að gera útgáfulegt rusk árið 1991 en ekkert varð úr því. Sem flytur okkur svo hingað, yfir í Annan dag.
Ég spjallaði lítið eitt við Heimi Barðason er hann færði mér þennan kostagrip. „Við vorum svo óánægðir með hljóminn á Svonatorreki að við fórum allir í hljóðupptökunám,“ sagði hann mér og Annar dagur sé því öðrum þræði ætluð sem nokkurs konar leiðrétting en um leið ærlegur frágangur á list þessarar eðlu sveitar. Og útgáfan er glæsileg. Djúpt skorinn vínill og hljómgóður og honum svo pakkað í fagurrautt, opnanlegt umslag. Inni í því er forláta bók eða „bóklingur“ þar sem er að finna stórar og vænar ljósmyndir frá ferli sveitarinnar. Texta og ítarupplýsingar er þar og að finna. Sjálft efnið samanstendur síðan af áður óútgefnum lögum frá árabilinu 1981-1989, nýhljóðrituðum, en líka lögum af Svonatorreki sem eru einnig endurhljóðrituð og endurútsett. Upptökur fóru fram á árunum 2017-2020 í æfingahúsnæði Jonee Jonee (utan að „Klaki“ var tekið upp að hluta í Bergen, Kópavogi og Studíó Klaka 2019-2021). Viðbótarupptökur, útsetningar, hljóðblöndun og hljómjöfnun, allt þetta var undir stjórn Halls Ingólfssonar.
Það er eitthvað dásamlega tímalaust við tónlist Jonee Jonee sem var samin að mestu er meðlimir voru táningar/rétt skriðnir yfir tvítugt. Þessi dimmi síðpönkstónn er hérna (Joy Division og fleiri), keyrður áfram af bassanum (sem ómar hátt, snjallt og djúpt) en um leið viss glettni sem fáir af þessum meiði ollu almennilega. Það er víraður Talking Heads-blær yfir sumum laganna og Jonee Jonee sauð sprell saman við tónlistina listavel, hvort sem er í textum, söng eða almennum hljómagangi. Á tónleikum voru þá litað hár, sólgleraugu, ennisbönd, búningar o.s.frv. Þetta „teater“ var saumað saman við gotneska, drungalega framvindu á ansi natinn hátt og þessi samsláttur er ekkert minna en árangur. Sveitin var hliðstæðulaus.
Safnið hefst með „Brot“, áður óheyrðu lagi frá 1981, alveg stórskemmtilegt. Gott flæði, frábær bassi og dásamlegur söngur hjá Þorvari, hás og eintóna, að sönnum pönkhætti. Æpandi bakraddir styðja við stemninguna eins og víðar á plötunni. „Brúðhjón vikunnar“ er hins vegar frá 1983, bassinn (eða bassar) grimmur og raddirnar sömuleiðis. Svonatorreks-lögin eru þá þykk og sprúðlandi („Hver er hvað?“ t.d.). Það er líka gaman að skoða nýrri smíðar; „Hás“, „Hermuskjóða“ og „Eintala“ eru öll merkt árinu 1989 en ekki beint hægt að nema einhvern síðari-hluta-níunda-áratugarins-brag á þeim. Herðapúðar eru hvergi! „Hermuskjóða“ er temmilega tryllt, mikið kallað og hrópað og svalur gangur í því.
Áran því góð yfir öllu saman og mikið sem það hefur verið gott að ganga frá þessu efni með þessum hætti. Pönkið er eilíft, kemur alltaf til baka, og í dag eru hljómsveitir sem fremja tónlist undir áhrifum frá þessum stórkostlegu tímum ef þær lyfta henni ekki bara upp nánast óbreyttri. Hvort sem þú ert að hlusta á Gróu, Dauðyflin eða Sucks to be you, Nigel þá mun Jonee Jonee smellpassa í þann flokk. Góða skemmtun!
Deildu!
