Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 4. júní, 2022.
Ynglingasöngvarnir nýju
Neðanjarðarrokksveitin Mosi frændi hefur verið í miklu stuði að undanförnu og sent frá sér nokkrar breið- og stuttskífur. Skoðum málið.
Mosi frændi var hluti af nýrokksbylgju Íslands um miðjan níunda áratuginn er Sykurmolar, Smekkleysubönd, S.H. draumur, Daisy Hill Puppy Farm og fleiri fóru mikinn. Ég svona rétt missti af þessari bylgju, var bara hvolpur og fór ekki að venja komur mínar á tónleika fyrr en í enda þess áratugar, þá fimmtán að verða sextán.
En ég missti ekki af laginu „Katla kalda“ sem glumdi linnulaust í viðtækjum landsmanna árið 1988. Lagið var einslags upphaf að ákveðnum endi, því að sveitin hætti störfum seinna það ár. Lagið kom út á forláta sjö tommu og fram að því, eða frá stofnun 1985, hafði sveitin verið giska iðin við hljómleikahald og útgáfu í formi kassetta, laga á safnspólum o.s.frv.
Tónleikaplata kom svo út árið 2010, Grámosinn gólar , og svo breiðskífa árið 2017, Óbreytt ástand . Önnur plata kom 2020, Aðalfundurinn og nú sex laga stuttskífa, Svarthol . Og stök lög hafa líka verið að birtast á streymisveitum. Mig langar til að rýna aðeins í þetta nýjasta efni sveitarinnar.
Óbreytt ástand inniheldur lagasafn frá ýmsum árum, flestöll samin eftir 2010 en nokkur frá árinu 1988. Platan gefur ágæta mynd af hljóðheimi sveitarinnar sem er ekki beint augljós. Í grunninn pönk mætti segja, hráleiki og losaralegheit og var sveitin nokkuð gagnrýnd fyrir að vera illa spilandi á upphafsárum (sem verður að teljast hámarksmeðmæli í pönki, sjálfur var í ég hljómsveit í kringum 1990 þar sem ekki einn okkar kunni á hljóðfæri hvað þá að við ættum þau). Tónlistin, já, pönkrokk en líka mætti tala um síðpönk og einslags nýbylgju. Það er gáski og sprell í tónlistinni, reglulega, en hún á það líka til að vera þunglamaleg. Killing Joke hittir Madness. Söngröddin er stórkarlaleg og bylmingsleg, svona oftast nær, en tekur breytingum eftir eðli lags og texta. Sjá t.d. titillag Óbreytts ástands sem skríður í hægð sinni áfram, dökkt og dimmleitt. „Útrásarvíkingurinn snýr aftur“ er sungið af hæsi mikilli, tónlistin undir afar frumstæð, til þess að gera, og það örlar á menntaskólabrag verður að segjast og þá er það síst meint neikvætt. Eitthvað hressandi, „að eilífu ungur“ andi sem leikur um mörg laga Mosa og er það vel.
Ég greini framfarir í gegnum þessar plötur. Aðalfundurinn (2020) er þéttari og straumlínulagaðri en forverinn og græðir klárlega á því að lagabálkurinn er saminn á styttra tímabili en síðast. Spilamennska, útsetningar og heildarbragur er… já, ég ætla að segja þetta… vandaðri. „Aðalfundurinn“ er amfetamínhlaðið grallarapönk á meðan „Ungfrú Mósambík“ er nánast popp. Flott og grípandi lag. „Losti í meinum“ er rokkabillílegt og „Biblíusögur á hafsbotni“ er reggí. Stílaflökt talsvert, líkt og á hinum plötunum reyndar.
Svarthol kom svo út í ár og því viss hröðun í útgáfumálum hjá okkar mönnum. Næsta ár mun því að öllum líkindum bera tvöfalda plötu í skauti sér. Fyrsta lagið heitir „Flagnað króm í Fossvogi“ og textinn í senn kersknislegur og pólitískur. Þetta er eitt af einkennum Mosans, yrkingarnar geta verið hreint flipp, húmorískar pillur og svo hrein pólitík, bæði kerfislæg og hversdagsleg. Þannig er „Þú ert á mute“ skemmtileg vísun í eitthvað sem við höfum öll verið að upplifa undanfarin misseri, hvar söguhetjan er óklippt og í joggingbuxum. Mosi leyfir sér líka ærlegar tilraunir, sjá „Dr. Covid“, sem hefði þess vegna getað verið á Residents-plötu.
Hvernig lokar maður þessum pistli svo? Ég ætla að gera það svona: „Ég elti fólk. Og ég drekk mjólk.“
Deildu!
