Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 19. september, 2015
Fegurðin ein
• Tónlistarmaðurinn The Weeknd gefur út Beauty Behind The Madness
• Spúlað allhressilega úr sálarkytrunni
Jaðarbundið R og B? Já það er til. Frank Ocean, Miguel og The Weeknd eru fín samtímadæmi um þennan tiltölulega nýja geira eða eigum við kannski frekar að segja nýjar áherslur? Tónlist þessara manna hljómar eins og Michael Jackson hafi kíkt við í hljóðveri Joy Division manna; hljómurinn er dökkur, innhverfur og skuggum bundinn, oft fremur berstrípaður. Yfir flýtur svo söngur/tal listamannanna og í stað glaðværra rímna um kellingar og peninga engjast menn um í eigin tilfinningaróti, skjóta út harmrænum og á stundum afstrakt setningum ekki ólíkum þeim sem Ian Curtis viðhafði í árdaga.
Þríleikur
Kanye West setti um margt tóninn hvað þessa þróun varðar með magnaðri – og já, uppskrúfaðri verður að viðurkennast – plötu sinni 808s & Heartbreak sem út kom fyrir sjö árum síðan. Arfleifð og aðferðafræði hennar birtist m.a. í tónlist Kendrick Lamar, Earl Sweatshirt og jafnvel Majical Cloudz (dáldið langsótt, ég veit. En…). Sweatshirt, yfirlýstur Joy Division aðdáandi, gaf í ár út plötuna I Don’t Like Shit, I Don’t Go Outside en titillinn lýsir þessari bylgju allri mjög skemmtilega.
The Weeknd er listamannsnafn tuttugu og fimm ára gamals Toronto-búa, Abel Tesfaye, en hann vakti fyrst athygli fyrir þrjár „blandspólur“ sem hann gaf út árið 2011, House of Balloons, Thursday og Echoes of Silence. Þeim var safnað saman á plötuna Trilogy sem kom út haustið 2012 á vegum Universal Republic (sama merki og gefur Of Monsters And Men út) og fór platan í fjórða sæti Billboardlistans. Þrátt fyrir myrkt og óaðgengilegt yfirborðið nýtur þessi tónlist glettilegra vinsælda og hittir unga, hugsandi stórborgarfólkið beint í hjartastað.
Af hverju?
Kiss Land var svo fyrsta eiginlega hljóðversplata The Weeknd en hún kom út í hitteðfyrra. Sú plata fór beint í annað sæti Billboardlistans og Drake, granni hans frá Toronto gestasöng. Beauty Behind the Madness fór hins vegar … ó já … beint í fyrsta sætið og lögin „Earned It“, „The Hills“ og sérstaklega „Can’t Feel My Face“ hafa notið mikilla vinsælda. Öll lögin voru í þremur efstu sætum R og B Billboardlistans á tímabili en það er í fyrsta skipti sem slíkt hefur hent.
Af hverju þessar vinsældir, kann einhver að spyrja? Við erum vön því að grípandi, glaðvær popplög eða stuðvænir rokkarar nái eyrum fjöldans en nú er það drungaleg þunglyndistónlist. Ekki að slíkt sé nýmæli í sögunni, um miðjan níunda áratuginn nutu alvarlegir popparar eins og Peter Gabriel, U2 og Sting mikilla vinsælda sem og baritónbundnar söngkonur á borð við Suzanne Vega og Tracy Chapman (og í dag, Lana Del Ray).
Engin svör
The Weeknd hefur reyndar verið að dansa við poppdjöfulinn í fölu mánaskini að undanförnu. Hann átti lag í 50 Shades of Grey, Max Martin semur með honum „Can’t Feel My Face“ og svo var hann gestur hjá Ariana Grande á dögunum. Þannig að hann er ekki alveg að koma inn á vinsældalistana eins og skrattinn úr sauðarleggnum. Og hjálparkokkarnir eru allir „réttir“. Guðfaðirinn Kanye er á plötunni, sálarsystirinn Lana Del Rey og sjálfur Ed Sheeran er þarna líka, sem er nokk ótrúlegt. En þó að þessar meginstraumsfígúrur séu að sverma í kringum okkar mann er tónlistin jafn laus í skorðum og fyrr.
Ég sé núna að mér er ekki að takast að svara spurningunni um þessar ægivinsældir. Ég læt hana því lafa. Firrt tónlist fyrir firrtan heim. Einhver?
Deildu!
