Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 10. desember, 2016
Ian kom með jólin með sér
Íslandsvinurinn Ian Anderson hefur glatt landann reglubundið undanfarin ár með hljómleikum. Í þetta sinnið var sjálf Hallgrímskirkja undir og fengum við að njóta sérstakra jólatónleika sem þessi leiðtogi Jethro Tull hefur staðið að undanfarin tíu ár eða svo.
Fyrir harðsnúinn Tull-aðdáanda (sem ég er) og jólabarn (sem ég svo sannarlega er) var þetta eiginlega of gott til að vera satt. Jóladagskrá Ian Anderson, sem ég hef mænt til í árafjöld, loks rekin að ströndum Íslands. Hafi Birgir Daníel Birgisson og hans fólk kæra þökk fyrir að flytja þessar dásemdir inn til landsins trekk í trekk, það er alger lúxus að vera Tull-aðdáandi á landi hér!
Anderson hefur staðið að „The Jethro Tull Christmas Show“ síðan 2003 og hefur efnisskráin verið flutt í dómkirkjum víða um veröld. Andi og lagasmíðar Tull falla einkar vel að jólahátíðinni, þessi enski miðalda- og þjóðlagablær sem einatt hefur fylgt lagasmíðum Anderson er sem sérsniðinn að þessu og það vakti enga sérstaka furðu hjá mér er jólaplata með Tull leit dagsins ljós árið 2003. Í raun fullkomlega eðlilegt.
Anderson og vaskir sveinar hans, sem fylgt hafa foringjanum um allnokkra hríð, örkuðu inn á svið í feiknarstórri kirkjunni og hófu leik á ósunginni útgáfu af „God Rest Ye Merry Gentlemen“. Þvínæst kom Kór Hljómfélagsins og söng úkraínska jólalagið „Carol of the bells“ (byggt á þjóðlagastemmunni „Shchedryk“). Þvínæst einhentu Anderson og félagar sér í útgáfu af „We Three Kings of Orient are“ en núna voru þeir reyndar fimm, vegna breytrar takttegundar. Þessu lýsti Ian Anderson á kankvísan máta og tónn kvöldsins var sleginn. Afslappað, grínaktugt kvöld en helgin aldrei langt undan heldur. Indælt. Egill Ólafsson (hinn íslenski Ian Anderson!?) kom þvínæst upp á svið en hann kom fram með Anderson á tónleikum hérlendis sumarið 2013 og tóku þeir þá m.a. saman „Brúðkaupsvísur“ (nema hvað!). Í þetta skiptið las Egill hins vegar kynngimagnað ljóð Jónasar Hallgrímssonar, „Svo rís um aldir árið hvurt um sig“ (sem m.a. inniheldur þessar mögnuðu línur „en heldur vil ég kenna til og lifa“). Egill gerði sér lítið fyrir og minnti gesti og á dygðir Platóns; viskuna, hugrekkið, hófsemina og réttlætið. Voldug rödd Egils ómaði fallega um kirkjuskipið og allt var þetta eitthvað svo rétt hjá þessum mikla meistara.
Anderson og sveit spiluðu síðan hið gamalkunna Tull-lag „Christmas Song“, þar sem kaldranaleg kímnigáfa Anderson fær að njóta sín. Þvínæst var komið að góðum, sumpart óvæntum gesti, sjálfum Marc Almond sem gerði garðinn frægan með svuntuþeysaradúettinum Soft Cell á níunda áratugnum. Sumum kann að finnast hann og Anderson undarleg samsetning en allt á sér skýringar. Almond var og er mikill Tull-maður (þeir leynast víða) og fyrir helbera tilviljun rakst hann á samstarfsmann Anderson fyrir um fjórum árum sem kom honum í samband við þessa gömlu hetju hans. Eitt leiddi af öðru og Almond hefur nú komið nokkrum sinnum fram með Anderson og snaraði m.a. upp gömlu jólalagi sem Marlene Dietrich gerði frægt, „Candles Glowing“, allt með sinni einkennandi, krúnulöguðu rödd.
Enn var komið að góðum gesti, KK söng um Æðruleysið sitt og saman lögðu hann og Anderson í hið frábæra „Weathercock“ af Heavy Horses. Unnur Birna fiðluleikari og söngvari sem hefur unnið talsvert með Anderson undanfarin ár kom síðan fram og „Heyr himna smiður og „Bourée“ voru leikin.
Eftir hlé var „Holly Herald“ og „Jack in the Green“ svipt upp áður en Gunnar Gunnarsson, organisti og gítarleikari Anderson, Florian Opahle, léku sér með hina mikilúðlegu prelúdíu og fúgu Bachs í D-dúr. Almond létti síðan á málum með Soft Cell slagaranum „Say Hello, Wave Goodbye“ og í kjölfarið læddi Sigurður Árni Þórðarson sóknarprestur inn bæn, allt á þessum ljúfu, góðu og skemmtilegu nótum sem einkennt höfðu kvöldið.
Anderson stóðst svo greinilega ekki mátið að leika hið magnaða „My God“, sem m.a. bendir gagnrýnisfingri að kirkjunni, við þessar aðstæður en síðan var rennt í sérdeilis magnaða útgáfu af „Aqualung“ þar sem stærsta orgel landsins lék m.a. hlutverk. Hápunktur tónleikanna og það er til marks um gáfur Anderson að hann nennir ekki að vera leika þennan slagara eftir bókinni heldur setur hann í tilkomumikinn og skapandi búning.
Í uppklappi varð ég vitni að einhverju sem ég hélt að ég myndi aldrei sjá, Marc Almond syngjandi hástöfum „Locomotive Breath“. Snilld! Tveggja og hálfstíma tónleikum þar með lokið; þar sem gleði, gáski, andakt og tært rokk og ról héldust í hendur. Frábærir tónleikar og Ian, komdu sem oftast!!
Deildu!
