Follow
Bergbráðin kraumar…
Nýjasta útgáfa Valgeirs Sigurðssonar er platan Kvika (K V I K A), sjálfstætt verk sem byggist á tónlist saminni við kvikmyndina Malá ríša eftir slóvenska leikstjórann Peter Magát.
Valgeir Sigurðsson á nú að baki ansi bústinn feril sem tónlistarmaður en í áratugi hefur hann starfað á margvíslegum sviðum tónlistariðnaðarins. Hann hefur verið hljóðfæraleikari, lagasmiður, tónskáld, útsetjari, upptökustjórnandi, eigandi að útgáfu og hljóðveri og skapað tónlist sem tengist sjónvarpi, kvikmyndum, leikhúsi, óperum og tölvuleikjum. Oft hefur verið um að ræða tilraunir sem miða að því að toga tónlistarformið í nýjar og sumpart óvæntar áttir. Ég gæti haldið svona áfram lengi vel ef ég hefði pláss.
Fyrir stuttu kom út tónlist hans við mynd Gríms Hákonarsonar, Héraðið (The County), og líka spennutryllinn An Acceptable Loss , ólík verk sem bera engu að síður með sér einkennistón Valgeirs sem hann hefur verið að þróa með sér í áratugi. Eigi er hann einhamur og nóg við að vera, hann á t.d. tónlistina í Vertu úlfur í Þjóðleikhúsinu.
Kvika er svo eins og lýst er í inngangi, sjálfstætt verk sem byggir á tónlist við myndina Malá ríša . Útgefandi er Bedroom Community, útgáfa sem Valgeir stofnaði til árið 2005 ásamt þeim Nico Muhly og Ben Frost. Fílharmoníusveit Slóvakíu, kammersveit Bohdan Warchal og háskólakórinn Technik lögðu til krafta sína ásamt Valgeiri og nánum samstarfsmönnum, þeim Daniel Pioro, Liam Byrne og Francesco Fabris.
Kvika vísar náttúrlega í jarðfræðifyrirbærið, bergkviku eða bergbráð, og tímasetningin á þessari útgáfu því sem næst fullkomin en gosið í Geldingadölum hófst nákvæmlega viku eftir að platan kom út, svona eins og til að impra á henni!
Valgeir hefur alltaf verið hljóð- og hljómkeri og er þess að finna stað í verkum hans. Þegar ég hlusta á Kviku renni ég huganum að sólóplötum Valgeirs eins og Dissonance (2017) og Architecture of Loss (2012). Sú síðari var samin fyrir ballett eftir Stephen Petronio en líkt og í tilfelli Kviku var tónlistin færð frá upprunalega viðfanginu og látin standa ein og óheft, tónlistinni sem slíkri leyft að tala og flæða á eigin forsendum. Á Kviku má þannig heyra til þess að gera stutt stef, 21 sem fylla upp í tæpar 40 mínútur. Það er kúnst að vinna með svona stutt form en það tekur t.d. styttri tíma að skrifa langa ritgerð en stutta. Því knappleikinn kallar á styttingar, heflingu, tálgun og nákvæma uppstillingu á því sem virka kann (man að Brian Eno sagði að mesta áskorun hans á ferlinum lá í að semja hljóð fyrir Apple, en hann á t.a.m. hljóðið sem heyrist þegar fólk kveikir á Mökkunum sínum). Valgeir gerir þetta óskaplega vel. Sjá „Eva‘s Lament“, undurfögur smíð sem er það vel heppnuð að maður grætur það nánast að hún sé ekki nema ögn lengri. Ein mínúta og 38 sekúndur af tærri fegurð hvar engu er ofaukið.
Tíminn er því naumur, ef svo má segja, en innan þessa skammtaða tíma leikur Valgeir sér glæsilega með ýmis form. Bassadrungi styður við háan fiðluleikinn (sem Daniel Pioro á) og flæðið er kvikmyndalegt á köflum – stórt og epískt þar sem það fyllir upp í hljóðrásirnar – eða þá „lítið“ og natið, ægifagurt en þó tilraunakennt, líkt og „lagið“ stutta sem ég var að lýsa. Hið rafræna og hið unna mætir hinu lífræna í haganlegum skurðpunkti en Valgeir hefur alla tíð leitast við að finna þessu farveg í list sinni, samþætta þessar tvær hliðar sem ein væri.
Deildu!
