Follow
Ljósmynd/Iceland Airwaves
Heyrið þið ekki veisluna?
Þegar þú rennir yfir þennan texta, lesandi góður, er Airwaves tónlistarhátíðin búin að vera í fullum gangi í nokkra daga. Pistilritari brá sér á rölt síðasta fimmtudagskvöld og nam stemninguna.
Og best að taka það fram að ég var að nema stemninguna í henni Reykjavík. Í ár nefnilega, og það í fyrsta skipti, fór hátíðin og fram á höfuðstað Norðurlands, Akureyri. Er það vel og sýnir framsýni og metnað skipuleggjenda í garð þessa fyrirbæris vel. Airwaves er fyrir löngu orðin máttarstólpi í tónlistarlífi landans, svo mikill reyndar, að maður á eiginlega erfitt með að ímynda sér að einhvern tíma hafi hún ekki verið til. Það er allt með þessu; einu sinni á ári fá hérlendir tónlistarmenn tækifæri til að viðra sig í tónlistarlegum sparifötum og troða þeir upp í hundraðavís um borg og nú bæi. Erlendir tónlistaráhugamenn fjölmenna á hátíðina og ég þarf ekki að ræða í löngu máli um mikilvægi þeirra tenginga sem verða til á þessum nokkru dögum. Vináttubönd, viðskiptabönd, upplifun, gleði. Allir græða.
Í ár gerði ég smá tilraun. Venjulega hef ég verið hlaupandi um á milli tónleikastaða eins og hauslaus hæna, grípandi tíu mínútur hér og tíu mínútur þar, en nú ákvað ég að einbeita mér að einum stað, og varð Fríkirkjan fyrir valinu. Ég byrjaði þó á því að rölta í hægðum mínum niður glæsilega verslunargötu vorra Reykvíkinga, Laugaveginn, og einfaldlega hlusta eftir tónlistinni. Tónar flutu úr margvíslegum hornum og sumum óvæntum. Fólk nýtir nefnilega tækifærið og hliðardagskrá Airwaves vex með hverju árinu. Kassagítarleikarar troða upp í kaffihúsum, fiðluleikarar sjást á götum úti og þannig stóð gæðasveitin Kiriyama Family í horninu á hinni risavöxnu Cintamani-búð og lék fyrir forviða vegfarendur úti á götu. Ég hraðaði mér nú í Fríkirkjuna hvar Bára Gísla, kontrabassaleikari og tónskáld flutti verk sitt Mass for some, sem prýðir samnefnda þriðju plötu hennar. Það var engin miskunn hjá Magnúsi, þ.e. Báru, en verk hennar eru grjóthörð tilraunaverk og ekki þumlungur gefin eftir. Kontrabassinn ýlfraði og öskraði, Bára söng yfir með djöfullegri, kæfðri rödd og hávaðalist gerði vart við sig. Framsækni og frumleiki einkennandi en Bára er ein af nokkrum íslenskum tónlistarkonum sem leiða í raun hérlenda tónlist af tormeltara taginu. Aldous Harding frá Nýja Sjálandi tók við af Báru.
Einhverra hluta vegna var ég í stellingum fyrir nokkuð hefðbundna þjóðlaganýbylgju en Harding var engan veginn á þeim buxunum. Tónlist hennar kemur vissulega úr þeim ranni en yfir er einkar aðlaðandi skrítibragur. Hugsið um Eleanor Friedberger, Reginu Spektor, Perfume Genius en með honum hefur hún unnið. Falleg tónlist, sem tók stundum óvæntar sveigjur og beygjur. Einlægt og áhrifaríkt.
Nú setti ég undir mig hausinn og dreif mig niður á Listasafn Reykjavíkur til að fá smá brag af íslensku rappsenunni. Rak eyrun inn í Iðnó í leiðinni, hvar Indriði lék við hvern sinn fingur, ásamt hljómsveit. Indriði er alveg með þetta, tónlist sem og eitursvalt útlit. Í Listasafninu náði ég í skottið á Young Karin, þar sem Logi Pedró og Karin Sveinsdóttir leiddu fram seiðandi hipphopp-skotið r og b. Herra Hnetusmjör fylgdi á eftir með krafti og þvílíkur meistari! Með taktana á hreinu, sviðssjarma fyrir allan peninginn og hárrétta skammtinn af húmor fyrir þessu öllu saman. Það var athyglisvert að sjá senuna samankomna. Einhverjir eru að spá því að íslenska rappið sé að ná hámarksvexti en bíðum aðeins við.
Ég lauk kvöldi á því að fara aftur í Fríkirkjuna, þar sem Gyða Valtýsdóttir lék tónlist af plötu sinni Epicycle. Með henni gott fólk víðsvegar að, Óli Björn Ólafsson (ÓBÓ), Shahzad Ismaily og systur hennar, þær Kristín Anna og Ásthildur m.a.. Það er í raun bara eitt orð sem hægt er að nota til að lýsa þessu. Guðdómlegt. Epicycle var hæglega besta plata ársins í fyrra og á henni einhver magnaður galdur sem er ekki hægt að lýsa. Enda er platan farin að vekja verðskuldaða athygli, er nýkomin út á vínyl og æ fleiri eyru að kveikja á snilldinni.
Tónlist. Hvað værum við án hennar?
Deildu!
