Follow
MYND: Naomi Harvey, rísandi stjarna í heimi gelískrar söngvahefða. Hún kom fram á kvöldi hjá The World‘s Room í maí síðastliðnum.
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 27. desember]
„…söngvana sína, sungið með hárri raust“
• Mánaðarleg samsöngskvöld haldin í Edinborg
• Alþýðusöngvarar syngja frá borðum á óformlegan hátt
• Yðar einlægur sótti eitt slíkt í liðinni viku
Söngklúbburinn The World‘s Room hittist einu sinni í mánuði á kránni The Canon‘s Gait í gamla miðbænum hér í Edinborg. Kráin heitir eftir götunni sem hún er í, Canongate, en hún er hluti af The Royal Mile, einni sögufrægustu götunni hér (fimm götur mynda Konunglegu míluna, sem er í skoskri mílulengd, 1,81 km). Hlutverk The World‘s Room, sem var standsettur í mars síðastliðnum, er einfalt, að viðhalda og styðja við alþýðusöngva af margvíslegu tagi þó að eðli málsins samkvæmt séu þeir flestir skoskir og gelískir. Tveir gestasöngvarar leiða kvöldin en að öðru leyti gengur söngurinn frjálst á milli borða. Framvindan er mjög óformleg, sá sem söng síðast kallar að einhverju borðinu: „Hei James! Ertu ekki með lag handa okkur?“ James tekur erindinu vel, kynnir stuttlega hvað hann hyggst hafa upp og svo brestur hann í kvæði, oftast þónokkur erindi, og á köflum tekur fólk undir.
Dúnalogn
Ég var gestur hjá The World’s Room á föstudegi fyrir rúmri viku, í félagi við hljómlistarmann hér í borg, Drew Wright (sem starfar undir nafninu Wounded Knee. Hann heimsótti skerið í janúar síðastliðnum þegar Burn’s Night var fagnað á KEX). Ég var seinn fyrir og gekk því óforvarandis inn í söng hjá einum manninum. Ég ruddist inn, temmilega víraður, eftir giska langan hjólatúr í grenjandi rigningu (nema hvað) en við það að ganga inn í þessa stemningu sem fyllti salinn róaðist maður á örskotsstund. Á sekúndubroti datt allt í dægiljúft dúnalogn hjá pistlahöfundi. Um 50 manns sátu á hringborðum og nutu þess að hlusta og andinn var kirkjulegur, ekki á stífan helgislepjulegan hátt heldur á þægilegan, styrkjandi og „alþýðlegan“ hátt ef svo mætti segja. Það er eitthvað heilagt við það að hlusta á manneskju, opna sig með sínu lagi og andaktin var tilfinnanleg.
Undirfurðulegt
Ég hef frá því að ég man eftir mér verið mikill áhugamaður um skoska og gelíska alþýðu- eða þjóðlagatónlist (sem skýrir m.a. veru mína hérna) og ég var því í skýjunum næstu stundirnar. Gestasöngvararnir tveir sátu saman við borð og lögðu til 2-3 lög í þremur skömmtum. Lucy Pringle er frá Edinborg en hennar fag er skoskir söngvar. Thomas McCarthy er Íri og sérfræðingur í söngvum írsks flökkufólks (írska flökkufólkið er skilgreint sem sérstakur þjóðflokkur). Tillegg hans var merkilegt, undirfurðulegir söngvar sem erfitt var að staðsetja og sumir þeirra algerlega einstakir, höfðu þróast um aldir í gegnum fjölskylduhefðir McCarthys.
Óskir um söng bárust alla leið á borðið okkar og Wright hóf upp raust sína í mjög skemmtilegu, frumsömdu lagi um ákveðna pólitíska baráttu sem hann stendur í um þessar mundir og snýst um lokun á vinsælum sundstað í hverfi hans, Leith. Það var grallaralegt nokk en minnti um leið á mótmælasöngva Dylans. Ég var farinn að gíra mig upp í „Bíum bíum Bambaló“ en það verður að bíða.
Nánari upplýsingar er svo hægt að fá á opinberri heimasíðu klúbbsins sem er á ensku, gelísku og „skosku“ og er sérstaklega athyglisvert að skoða hana á síðastnefnda tungumálinu.
Deildu!
