Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 2. apríl, 2022.
Engin undanbrögð
Nýsjálenska tónlistarkonan Aldous Harding leikur í Hljómahöll í ágúst. Það er mikill hvalreki fyrir íslenska tónlistaraðdáendur.
Maður finnur að kófið er að minnka. Smátt og smátt. Eitt merki þess eru hreinlega fleiri tilkynningar um tónleika, veri þeir með heimabrugguðu hæfileikafólki eða erlendum gestum. Rak mig í rogastans er ég sá að Aldous Harding hefur verið bókuð til að spila í Hljómahöllinni í ágúst. Eitt af því síðasta sem ég gerði fyrir kóf var að sjá Tindersticks spila í téðri Höll, í febrúar 2020.
Harding lék reyndar á Íslandi árið 2017, á Iceland Airwaves. Kom fram í Fríkirkjunni og tróð upp í kjölfar magnaðs setts frá Báru Gísla. Ég vissi af henni þá, þó ég væri ekki á bólakafi, en ferill hennar átti heldur betur eftir að taka kipp stuttu síðar.
Harding fæddist sem Hannah Harding en tók sér listakonunafnið sem við þekkjum síðar. Hún ólst upp í bænum Lyttelton á suðureyju Nýja-Sjálands, bæ sem telur rúmlega 3.000 manns. Hann er rétt hjá borginni Christchurch, hvar Hera okkar ól manninn en Christchurch var líka varnarþing hinnar merku útgáfu Flying Nun sem gaf út tímamótanýbylgju á níunda áratugnum (The Verlaines, The Chills o.fl.). Móðir hennar er þekkt tónlistarkona, Lorina, en Aldous forðaðist lengi vel að feta í hennar fótspor.
Fyrr en varði var hún samt farin að spila með vinkonu sinni Nadiu Reid (sem er í dag með þekktari tónlistarkonum Nýja-Sjálands) og árið 2014 kom fyrsta plata hennar út, samnefnd henni. Tónlistin þar er nokkuð ólík þeirri sem hefur gefið henni frægð og frama. Einslags gotnesk þjóðlagatónlist með indíbrag og einkar áhrifarík sem slík. Söngröddin í handanheimsgír, hátónuð í hálfgerðum fornum Appalasíustíl. Galdrarnir voru þarna alveg en hún átti svo eftir að verða rammgöldrótt á næstu misserum.
Hið ægivirta 4AD fór nú að eltast við okkar konu og næsta plata, Party, kom út á þess vegum árið 2017. Upptökustjórnandi enginn annar en John Parish sem hefur unnið mikið með PJ Harvey. Tónlistin var breytt. Skríti- og jaðarpopp var orðið miðlægt, andi Nico yfir jafnvel, og tilfinnanlegt hugrekki gagnvart því að búa til eitthvað nýtt og vera ekkert að festast. „Imagining my Man“ líkast til besta dæmið um þessa nýju stefnu. Hún og Parish héldu svo áfram sínu góða samstarfi á hinni stórkostlegu Designer þar sem allt raðast saman í dásamlegu jafnvægi. „The Barrel“ sló í gegn, eins vel og hægt er að slá í gegn í neðanjarðarpoppi/rokki.
Fjórða platan, Warm Chris, kom svo út sama dag og ég hóf skrif á þessum pistli. Parish er enn á sleðunum og samstarf hans og Harding augljóslega gefandi bæði og næringarríkt. Í viðtali við Mojo er Harding spurð út í vinnuferli plötunnar og hún er afar lykluð og dularfull í öllum svörum sínum. Ég hvet þá sem eru að lesa þennan pistil að fletta upp viðtali við hana á Youtube (FaceCulture, 2019) hvar hún nær að vera afstrakt og heimspekileg um leið og hún er í djúpri einlægni og heiðarleika. Ótrúlegt að sjá þetta! Og þegar ég tala um að mig hafi rekið í rogastans þá var það nákvæmlega þannig. Fékk gleðiyl í hjartað, því að það er tiltölulega auðvelt að nema það þegar fólk er „alvöru“. Aldous Harding er þannig listakona og það verður frábært að sjá það á sviði í ágúst komandi.
Deildu!
