Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 3. ágúst, 2013]
Hin kvika tónlist
• David Lynch gefur út aðra sólóplötu sína, The Big Dream
• Það sem byrjaði sem dufl og daður er að verða eitthvað annað og meira
Á sumrin geta ákveðnir þættir mannlífsins stundum runnið inn í svokallaða gúrkutíð. Þá er lítið við að vera og fréttnæmir hlutir gefa sig ekki svo glatt. Sumrin eru eðlilega viðkvæm fyrir svona tíð enda er fólk að taka sín sumarfrí og endurhlaða sig fyrir haust- og vetrartörnina. Ég fann óþyrmilega fyrir þessu þegar ég var að leita að einhverju í þennan pistil. Ágústmánuður var tómlegur að sjá og hugurinn fór að reika aðeins aftar. Ég mundi þá eftir þessari nýju plötu David Lynch sem kom út um miðjan júlí. Hafði jafnvel ætlað að skrifa um hana þá en nei já nei. „Hvað á ég að skrifa um?“ var ég farinn að tauta þarna í stofunni. „Ætti ég að skrifa um David Lynch?,“ sagði ég og beindi orðum mínum að sex ára gamalli dóttur minni, Karólínu. Hvers vegna veit ég ekki. Svona eins og þegar Homer Simpson snýr sér að Lisu þegar allt um þrýtur. Ekki stóð á svarinu hins vegar. Með óvenju miklu öryggi svaraði sú stutta að bragði: „Já. Skrifaðu um hann.“ Ég hváði. „David Lynch?“. Karólína hélt áfram. „Já. David Lynch. Ég veit hver það er. Skrifaðu um hann.“ Og við það strunsaði hún inn í herbergið sitt, með órætt glott á vörum. Gagntekinn furðu og stolti í senn tók pistilhöfundur þá ákvörðun að Lynch, sem hafði greinilega tekist að slengja töfrum sínum um barnið mitt, yrði svo sannarlega viðfang þessa pistils. Sjaldan hafa listamenn unnið jafn glæsilega fyrir því.
Í svefni og vöku
Ekki veit ég hvaðan hún Karólína mín fékk þetta. Sennilegast hefur Lynch vitjað hennar í súrrealískum draumi, það væri auðvitað fullkomlega eftir þessum magnaða kvikmyndagerðar- og fjöllistamanni og nú líka tónlistarmanni. Fyrir tveimur árum síðan gaf Lynch út plötuna Crazy Clown Time, þá fyrstu sem var algerlega hans en í gegnum tíðina hefur hann komið að ýmsum slíkum verkum en þá í samstarfi við aðra. Tónlist hefur alla tíð spilað stóra rullu í list Lynch, sem er þekktastur sem kvikmyndagerðarmaður, og nægir að líta til kvikmyndanna Blue Velvet og tímamótaþáttanna Twin Peaks til að sannfærast um það. Hann hefur haft hönd í bagga með samningu hennar, er slyngur gítarleikari en það er fyrst núna sem hann stígur fram af krafti sem tónlistarmaður.
Draumkenndur súrrealisminn liggur þétt yfir báðum þessum plötum en á ólíka vegu þó. Crazy Clown Time var nokkuð raftónabundin, fjölbreyttari en um leið losaralegri. The Big Dream er til muna þéttari og rennslið fumlausara einhvern veginn. Blúsinn er til grundvallar í þetta skiptið, en hér erum við að tala um „Lynch“-aðan blús sem stendur ansi langt frá þeim sem Clapton og félagar hafa leikið sér með. Stemningin er öll á milli svefns og vöku, nefmælt og bergmálandi falsetturödd Lynch leiðir lögin á stundum og skringilegheitin sem gægjast stöðugt á milli hljóðrásanna kalla listamenn eins og Residents eða Primus fram í hugann. Lynch virðist á góðu flugi hvað þennan þátt í ferli hans varðar, segir að platan sé heilsteyptari en fyrri platan vegna „aukins sjálfstrausts hans sem tónlistarmanns“. Þá bíðum við bara eftir sólóplötunum frá Tim Burton og Terrence Malick. Gaman væri líka ef Sofia Coppola myndi setjast niður með kassagítar. Já, og Ron Howard! Eða, nei annars…
Deildu!
