Follow
[Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 25. janúar, 2014]
Ekki svo vitlaus …
• Dum Dum Girls gefa út þriðju breiðskífu sína
• Ofurstíliseruð pakkning en innihaldið gjöfult
Það verður seint sagt að Dum Dum Girls séu ekki með útlitið á hreinu. Allar myndir af sveitinni, hvort sem þær eru uppstilltar eða teknar á tónleikum, eru stíliseraðar upp í topp.
Meðlimir með þennan fjarræna, ofursvala og værukæra svip, klæðnaðurinn svört/hvít gotaklæði sem dansa á mörkum Viktoríu- og pönktímans. Þetta samræmda útlit, þar sem allar lykkjur og blúndur eru kirfilega á sínum stað, er vissulega tilkomumikið og áhrifaríkt en því miður er það ekki svo að maður nemi tónlist með augunum. Það var því gleðilegt að heyra að hún er heldur ekkert slor; smekklega útfært sjöunda áratugar popp með heilnæmum slatta af blómanýbylgju níunda áratugarins og allt reyrt saman með gaddavír. Jesus & Mary Chain og Shangri-La‘s saman undir sæng.
Tyrfið
Upphaf sveitarinnar má rekja til svefnherbergisdútls leiðtogans Dee Dee Penny (eða Kirstin Gundred eins og mamma hennar nefndi hana). Fyrsta útgáfan var samnefndur fimm laga geisladiskur sem Dee Dee brenndi sjálf í hundrað eintökum árið 2008. Sú plata og önnur stuttskífa sem kom út ári síðar vöktu það mikla athygli að mektarútgáfan Sub Pop gerði samning við Dee Dee. Fyrsta breiðskífan, I Will Be, kom reyndar fyrst út árið 2010 á smámerkinu HoZac Records en síðar á því ári gaf Sub Pop sömu plötu út með þeim krafti sem fyrirtæki af slíkri gráðu býr yfir. Önnur breiðskífa, Only in Dreams, kom út strax ári síðar og Dum Dum Girls flugu hátt í kjölfarið, spiluðu á fjölda tónleika og komust inn í flesta þá tónlistarmiðla sem máli skipta.
Útgáfusaga Dum Dum Girls er nokkuð tyrfin; alls kyns plötur hjá hinum ýmsu útgáfum og fjöldi laga á hinum ýmsu safnplötum. Dee Dee er iðin við kolann og auk þess að sinna eigin sveit starfar hún reglulega með öðrum tónlistarmönnum og gefur út. Síðasta útgáfa Dum Dum Girls var fimm laga stuttskífa, hin mjög svo prýðilega End of Daze (2012). Talsverðar mannabreytingar hafa og orðið á sveitinni í gegnum tíðina og í dag er það svo að Dee Dee sér alfarið um hljóðvershliðina og bandið því í raun aðeins tónleikaband. Þannig leika bara tveir aðilar inn á nýjustu plötuna, Too True, Dee Dee og upptökustjórnandinn Sune Rose Wagner (The Raveonettes). Dee Dee hefur lýst því að alla ævi hafi hún vanist því að vinna sleitulaust en eftir að End of Daze kom út hafi hún hvílst, nánast án þess að hún vildi það. End of Daze hafi verið mikið réttnefni og hún ræðir um tilurð plötunnar á opinberri síðu Dum Dum Girls.
Eitilhörð
„Ég lokaði mig af sumarið 2012 í íbúðinni minni í New York og beið eftir að andinn kæmi yfir mig,“ segir hún en hún fluttist þangað frá heimaborginni Los Angeles árið 2011. Lög hrönnuðust fljótlega upp og vopnuð tíu stykkjum skellti hún sér til Los Angeles til að klára dæmið. Babb kom þá í bátinn þar sem rödd Dee Dee hvarf og hún sneri aftur til Eplisins með skottið á milli lappa. Þurrkatímabil hófst, efinn og systir hans, angist, flögruðu í kringum hina annars eitilhörðu Dee Dee. Fljótlega sá hún þó að þessi aukatími, þetta hlé, var dulbúin gæfa eftir allt saman. Það fór að birta til og hún hóf að vinna texta, innblásna af höfundum eins og Rainer Maria Rilke, Anaïs Nin, Arthur Rimbaud, Paul Verlaine, Charles Baudelaire og Sylviu Plath og einnig fékk hún óbeinan stuðning að eigin sögn frá Patti Smith og Lou Reed, „andlegum“ foreldrum sínum.
Röddin sneri líka aftur undir rest og Dee Dee tók upp allan sönginn ein og óstudd í svefnherberginu sínu. Sumpart hljómar þetta allt saman klisjulega og tilgerðarlega en Dee Dee, eins óvitlaus og hún er, er alveg meðvituð um þann þátt líka. Og því er ekki annað hægt en að hrífast af einlægu niðurlagi hálfgerðrar stefnuyfirlýsingar sem hún birtir á heimasíðunni en þar segir hún kinnroðalaust: „Það er aldrei tilgerðarlegt að skynja og skapa…“
Deildu!
