Evróvisjón: Er þetta bara græskulaust gaman?

Follow

Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 23. maí, 2015

Meira Evróvisjónpönk!

• Úrslitin í Evróvisjón fara fram í kvöld í Vín
• Í sextugasta sinn sem þessi ótrúlega söngvakeppni er haldin

Evróvisjónkeppnin berst stundum í tal hér í háskólanum. Og það er sem við manninn mælt, þau okkar sem eru frá Írlandi, Þýskalandi, Norðurlöndum o.fl. þekkja keppnina dável og geta rætt hana frá ýmsum sjónarhornum; við getum hlegið að henni, rifjað glottandi upp einhver augnablik en einnig dottið í sæmilega heitt og ástríðufullt spjall þar sem hið góða og vonda er vegið og metið. Ameríkanar og annarra álfa kvikindi (nema auðvitað Ástralar) horfa venjulega á okkur í forundran en Bretinn er dálítið sérstakur með þetta. Keppnin er eiginlega fyrir neðan virðingu þessa aldingarðs popptónlistarinnar – þó að keppendur héðan fari í úrslit ár eftir ár – og hérlendir fræðimenn eiga bágt með að taka þátt í umræðum okkar hinna. Fésbækur Íslands loga stafna á milli þar sem ég rita þennan pistil (rétt eftir seinni undanúrslitin á fimmtudaginn). Á meðan horfir Bretinn á endursýnda Eastenders og gæti ekki verið meira sama um að þeir séu komnir alla leið. En við sitjum eftir með sárt ennið! Svindl!

Spáð og spekúlerað

Já, ég leyfi mér að vippa fram upphrópunarmerkjum enda Íslendingur og veðrast upp vegna þessarar keppni eins og næsti maður. Ólíkt blóðlausum Bretunum (og nú skulum við hætta að tala um þá). Nú liggur fyrir hvaða lönd keppa til úrslita og við skulum aðeins spá og spekúlera í því hvað verður á boðstólum í kvöld og hvernig keppnin hefur rúllað almennt.
Er hægt að sjá einhvern þráð í lögunum? Mér finnst eins og það hafi dregið nokk úr ættbálkatrommum og almennum fíflalátum sem er eiginlega miður. Enginn veit hvað átt hefur fyrr en misst hefur. Hins vegar er mikið um hádramatík, annaðhvort ástfangin pör sem þrá hvort annað út fyrir líf og dauða eða hátimbraðar, epískar orkuballöður fluttar af söngkonum í sláandi síðkjólum hvar eldtungur og vindar heljar leika um. Annars er ég nokk hrifinn af framlagi Breta þetta árið, flottur snúningur á Charleston-forminu og Belgar eru að reyna eitthvað nýtt og öðruvísi sem virkaði vel. Ef við höldum okkur við nýsköpunina þá eru Svíarnir mjög sterkir á því sviðinu og sviðsútfærslan var stórkostleg. Lettar koma þá gríðarsterkir inn með alvöru lag; móderníska, tilraunakennda rafballöðu. Ef við færum okkur inn á hefðbundnari mið er ég dálítið skotinn í ofurvæmnu framlagi Ungverja, það er eitthvað Clannad-legt við það, sem höfðar til mín. Margt var auðvitað vart boðlegt hins vegar, Rússarnir t.d. mjög fyndnir með lag sem heitir „Million Voices“ sem inniheldur m.a. textann „different yet we’re the same“. Ætli hommahatarinn Pútín hafi lagt blessun sína yfir þetta frjálslynda framlag? Norðmenn gengu þá langt í að sanna að þeir trúa ekki á líf fyrir dauðann eins og gárungarnir gantast stundum með. Merkilegt hvað þriggja mínútna popplög geta verið lengi að líða stundum.

Reginhneyksli

Ísland stóð sig vel. Lagið virkar, togar í rétta strengi og ég var farinn að halda að það færi áfram (já, ég veit, maður heldur það alltaf). María stóð sína plikt og þetta var afgreitt með sóma og sann. Reginhneykslið er samt auðvitað að Finnarnir hafi ekki komist áfram. Held ég hafi aldrei séð það betra í þessari keppni.
Það er gaman að fylgjast með fólkinu sem elskar að hata Evróvisjón. Jú, tónlist getur göfgað, lyft manni upp, kennt manni og veitt innblástur. En gleymum ekki náttúrulegri þörf okkar fyrir leik, gáska og gleði. Tuðarar og hökustrjúkarar flaska nefnilega illa á þessari staðreynd hvað þessa blessuðu keppni varðar. Evróvisjón er fyrst og síðast skemmtilegt og einn þarfasti þjónninn sem við popphænsn eigum í þeim efnum, svei mér þá.

Follow