Follow
Hér fer gestapóstur frá vefsíðunni Lesbókin, sem Móheiður Hlíf Geirlaugsdóttir heldur utan um:
—
Ævisaga Kim Gordon kom út fyrir stuttu. Hún er að sjálfsögðu forvitnileg fyrir margra hluta sakir en þó verður að viðurkennast að endalok hjónabands hennar og Thurston Moore hlýtur að auka sölugildi bókarinnar til muna. Já það er ljótt að segja það en fólk þyrstir í slúður af þessu taginu, hvers vegna, já hvers vegna eru skilnaðir, framhjáhöld og óhamingja af þess völdum svo áhugaverð?
Strax í fyrsta kaflanum fær fólk það sem það var að bíða eftir þar sem hún dembir sér af krafti í sambandsslit sín og Thurston. Þegar því svo sleppir svo fer hún í gegnum æsku sína í Kálhorníu, uppvöxt sinn og bróður síns en faðir hennar var m.a. nokkuð þekktur innan akademíunnar sem félagsfræðingur og finnst mér ég oft greina áhrif hans í textanum og Kim býr yfir innsæi í slík fræði. Ég er nokkuð hrifin af stílnum hennar sem er fremur hreinn og beinn. Stundum finnst mér hún reyna koma inn ljóðrænni stíl sem mér finnst hún ekki höndla jafn vel. Í umsögn er talað um að bókin sé lík Just kids eftir kollega hennar Patti Smith en þar er ég fullkomlega ósammála.
Stíll Kim er nefnilega bæði þurrari og staðreyndalegri en bókin er hins vegar alveg áreiðanlega mjög góð heimild um listasenuna í New York á níunda og tíunda áratugnum. Einnig hvernig New York fór úr því að vera suðupottur neðanjarðarmenningar og tónlistar í það að verða fokdýr snobbhöfuðborg. Sumir kaflar, einkum um miðbikið, verða því svolítið upptalningasamir. Kim virðist á köflum vera að „namedroppa“ töluvert sem er ekkert sérlega skemmtilegt aflestrar.
Kim talar um það hvernig það er að vera kona í hljómsveit og það sem meira er, par í hljómsveit og eiginkona. En þar finnst mér hún ekkert fara neitt sérstaklega djúpt. Hún gerir kannski svolítið lítið úr sínum status sem kvenhetju og fyrirmynd margra stúlkna. Eins og fyrir henni þá sé þetta aðeins röð tilviljana. Þannig er hún ekki beinlínis trú titli bókarinnar eða ætlan sinni með bókinni. Hún segir frá því hvernig nokkrar plötur urðu til, hvernig artworkið var valið o.s.frv.. Hún fer í alls konar núninga sem voru innan hljómsveitar (og virðast algengir í hljómsveitalífinu) og talar oft og tíðum um fatastíl sinn og tímabil sitt sem eigandi fatamerkis.
Um Thurston og samband þeirra er mikið minna rætt en mætti kannski ætla á fyrsta kaflanum. En maður hefur á tilfinningunni að hún sé heiðarleg. Hún er ekki að setja hann niður óþarflega mikið. Raunar talar hún verr um aðra manneskju í bókinni en það er Courtney Love. Maður hefur heyrt úr ýmsum áttum að Courtney hafi verið allt annað en „góðar fréttir“ en Kim hreinlega stafar það ofan í mann að hún hafi beinlínis verið ástæðan fyrir hörmungarörlögum Kurt. Kurt talar hún ljúflega um, hann hafi verið viðkvæm sál sem hafi snert sig djúpt. Í heildina skrifar Kim minna um samband sitt við Thurston en ég hefði ætlað en stundum koma stuttar og harmrænar setningar. Í lokin á kafla þar sem hún skrifar mjög illa um C. Love segir hún t.d. að Thurston hafi alltaf dregist að slíku myrkri eins og henni og fleirum fannst búa í Courtney en fer ekkert nánar út í það.
Þó að hjónabandið og ástarsorg hennar séu ekki aðalatriðið í bókinni liggja þessir þættir yfir eins og mara. Kim er hreinskilin um hjartasárið, um ástarsorgina og væntingar sínar til lífs þeirra saman. En hún er líka hreinskilin í leit sinni að skýringum, hún talar heilt yfir fremur fallega um Thurston áður en hann fer að halda framhjá henni. Hann studdi hana í einu og öllu, listsköpun sinni og verkefnum. Hann var góður pabbi og ábyrgur fjölskyldufaðir. Þau vildu bæði gefa dóttur sinni venjulegt líf þó það væri næstum ómögulegt. En fyrir okkur „venjulega fólkið“ voru þau eitthvað meira en venjulegt indí-par útíbæ. Þau táknuðu eitthvað fullkomið og ósnertanlega svalt og Kim skilur það líka. Við venjulega fólkið þurfum að horfast í augu við það að þessi helgimynd sem fólk býr til ósjálfrátt um frægt fólk stenst ekki skoðun, er ekki raunveruleg.
Það er því grátlegt að lesa lýsingar hennar á neðanjarðarrokkhetjunni sem er bara venjulegur, „banal“, miðaldra maður sem lýgur blákalt og lifir tvöföldu lífi með yngri konu. Með andlitið grúfið yfir æfóninum að senda skilaboð til ástkonunnar. Hin konan er hún kölluð og aldrei nefnd á nafn og dregur Kim ekkert undan í andstyggð sinni á hinni konunni. Bókin er hreinskilin og heiðarlega skrifuð. Kim er sýnilega ekki að skrifa hana til þess að gera upp líf sitt í eitt skipti fyrir öll, samband þeirra hjóna og skilnað. Hún er ekki tæmandi eða nákvæm og stundum finnst manni hún jafnvel yfirborðskennd. En svo flettir maður á næstu síðu og þá er hún allt í einu orðin hjartaskerandi hreinskilin. Áhugafólk um Sonic Youth, listasenu NY og mannlegan breyskleika ætti að finna sitthvað hérna og Kim kemst vel frá þessu öllu saman þegar allt er saman tekið.
Móheiður Hlíf Geirlaugsdóttir
Deildu!
