Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 12. febrúar, 2022.
Meira pönk, meira helvíti…
Killergott er ný hljóðversplata eftir Leiksvið fáránleikans. Sveitin hefur ástundað strangheiðarlegt pönkrokk í rúma þrjá áratugi og er það vel.
Ég kynntist Leiksviði fáránleikans fyrir rúmum 30 árum en hún átti – og á – eftirminnilegt lag á safnsnældunni Snarl 3 . Innan um alls kyns neðanjarðarrokk, tilraunir og nýbylgjunudd er lagið „Hanaat“, bylmandi pönkrokksslagari sem hitti í hjartastað sökum einfaldleika og afdráttarleysis. Maður heyrði að þetta væru eldri menn en flestir þeir sem fylltu spóluna, það var einhver þéttleiki í laginu og auðheyranleg reynsla sem skilaði þessu í höfn. Samspilið og uppbyggingin var á mörkum pönks og hálfgildings þungarokks, grimm keyrsla út í gegn og riffin glæst. Ég var heillaður þá og heillaður enn og þetta lag skýtur upp kolli reglubundið hjá pistilritara.
Og starfandi er sveitin enn. Ég hef orðið var við að endrum og eins er hent í tónleika og meðlimir í dag eru, samkvæmt fjasbókarsetri, Arnar Þór Sigurðarson (gítar), Jón Harry Óskarsson (bassi) Jóhann Geir Rafnsson (trommur) og Jóhann Vilhjálmsson (söngur). Jóhann (sem söng með Vonbrigðum í eina tíð) og Jón Harry hafa verið á leiksviðinu frá ómunatíð en hinir eru nýtilkomnari getum við sagt. Annars er lítið um frekari upplýsingar og ákveðin dulúð hefur fylgt sveitinni alla tíð, nokkuð sem er gildisaukandi finnst mér. Ég vil eiginlega ekki vita mikið meira. Það er ágætt að hafa þetta bara strípað stundum – líkt og tónlist sveitarinnar er.
Ég ætla að einbeita mér að tónlistarrýni hér og meginpunkturinn er ný breiðskífa sem út kom á síðasta ári og kallast Killergott . Útgáfa hefur verið stopul, þannig séð. Stök lög á safnsnældum og -diskum en svo kom geislaplata út árið 1996, Martraðir . Árið 2015 kom svo út plata, Spilliefni , átta laga og nítján mínútur. Það er því stígandi í þessum efnum mætti segja því að Killergott er fjórtán laga og röskur hálftími að lengd! Netgrufl sýnir mér að tólf þeirra voru tekin upp ásamt Halli Ingólfssyni á fimm tímum, nema hvað.
Tónlistin er, eins og segir í lýsingunni í upphafi, keyrslubundið pönkrokk eins og það kemur af kúnni. Gítar, bassi, trommur og ástríðufullur söngur. Mikið sem þetta virkar vel! Textar í kunnuglegum heimsósómastíl, talað um að grafa sína eigin gröf og að borgin sé ljót. Hljómurinn á þessu nýjasta verki sveitarinnar er vel heppnaður, þykkur og umlykjandi en undirstingur um leið það sem skiptir máli. Gítararnir rífa og surga og eru ýmist í grípandi pönkrokkskeyrslu eða ögn hægari þungarokksriffaorgíu. Þessi samsaumur á þessum tveimur stefnum, sem eru ekki alltaf að tala saman, er glæsilegur og gefur sveitinni aukinn þunga og ákveðið sérkenni. Þetta er pönkrokk á yfirborðinu en undirstaðan er sótbikað, níðþungt bárujárn.
Það er auðvitað eitthvað tímalaust við þetta allt saman og styrkjandi. Skapalónið hérna er vel kunnuglegt, það eru hljómsveitir að leika áþekka tónlist um allan heim, en framkvæmd LF á þessum herlegheitum er sæmdarleg og gott betur en það. Mér, sem er bara hvolpur (fæddur 1974), finnst eitthvað notalegt við það að þekkja lítið til einstakra meðlima og á ógreinilegum ljósmyndum sé ég bara þögla, svart/hvíta eilífðarpönkara sem ég myndi aldrei þora að tala við. Og æ, það er ágætt. Er tónlistin sjálf ekki meira en nóg?
Deildu!
