Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, þriðjudaginn 1. júní, 2021.
„Lengi lifi íslensk tónlist“
Úrslit Músíktilrauna 2021 fóru fram í Hörpu laugardaginn 29. maí, þar sem tólf hljómsveitir öttu kappi.
Enginn einn tónlistarviðburður hér á landi hreyfir meira við mér en Músíktilraunir. Af hverju? Jú, þarna er hægt að upplifa framtíðarfólkið okkar stíga fyrstu skrefin í tónlistinni. Stressuð, hrædd og kvíðin. En um leið ástríðufull, áræðin, glöð og bara svo til í þetta. Tónlist verður bara ekki hreinni, óspilltari og sannari en á þessum viðburði og það er það sem kveikir í manni. Ár eftir ár.
Eftir stórgóða innkomu frá síðustu sigurvegurum, Blóðmör, gekk fyrsta sveitin, Piparkorn, inn á svið. Djasspopp sveitarinnar er býsna gott og meðlimir firnaöruggir á sviði, andinn þægilegur og umlykjandi. Söngkonan Emma er sjarmör. Það var engu að síður dálítið um kraðak í flutningi, aðeins of mikið í gangi á köflum, en heilt yfir er þetta allt á réttri leið eins og ég nefndi í fyrri skrifum. Grafnár mætti einbeitt til leiks og hristi flatneskjuna sem hafði hrjáð hana á undanúrslitakvöldinu af sér með glæsibrag. Góð keyrsla út í gegn og sveitin hitnaði með hverju lagi. Glæsilegt! Ég elska líka útlitið á meðlimum. Bassaleikarinn lítur út eins og stundakennari í rafmagnsverkfræði, söngkonan er harðkjarnadrottning en gítarleikarinn er eins og meðlimur í „nu-metal“-sveit. Af hverju ekki?
Ólafur Kram steig ekki feilspor. Það er sterk og hrífandi ára yfir sveitinni, eitthvert „x“ sem maður skynjaði hjá fyrri sigurvegurum eins og Kolrössu krókríðandi og Mínus. Tónlistin er dásamleg. Fyrsta lagið var dálítið í anda íslensks kammerpopps frá áttunda áratugnum (Melchior, Diabolus in Musica) en grunnurinn samt algert pönk. Glúrin lagauppbygging hvar Raincoats og Roxy Music hittast á blindu stefnumóti. Textarnir frábærir, úthugsaðir og með skemmtilegum hendingum. Spilamennska örugg, samhent og allir meðlimir syngjandi. Mest er þó um vert að þetta er svo undarlega langt komið, líkt og Ólafur Kram viti upp á hár hvað hann er að gera. Mikið sem ég hlakka til að fylgjast með þessari sveit næstu misserin.
Benedikt söng sitt skammlausa popp af öryggi líkt og í undanúrslitunum. Helst að lag tvö væri skammt á veg komið. Persónulega fannst mér það verulega flott af honum að taka þátt í keppninni þar sem svona innslög hafa hingað til verið sjaldséð. Benedikt er söngvari og upptökustjórnandi og tónlistin kom öll úr símanum hans sem er einfaldur vitnisburður um breytta tíma í tónlistarsköpun og því hvernig hún er flutt. Benedikt stóð sig vel. Ég setti út á Æsu í fyrri skrifum, taldi mannskapinn vera til staðar en lagasmíðum væri verulega ábótavant. Því miður færðist lítið í rétta átt þetta kvöldið. Poppsmíðar Æsu eru í senn flatar og broddlausar en það var til að æra óstöðugan að samspil var auk þess undarlega óþétt. Mér sýnist einstakir meðlimir hafa margt til brunns að bera en þessa hljómsveit þarf að endurhugsa frá grunni.
Skemmtilegasta sveit Músíktilrauna, Eilíf sjálfsfróun, undirstrikaði það sæmdarheiti með glans. Halldór Ívar söngvari er náttúruafl og hann átti salinn með húð og hári allan tímann. Í hlutverki grimmrar kennslukonu í fyrsta laginu og ólukkans sjóara í því síðara. Glensið og adrenalínið í botni allan tímann. Það hefði verið gaman að fá enn eitt „atriðið“ í þriðja laginu, því sem bætt var við, en ég ræð þessu víst ekki. Lagið, „Magasár“, var fínt og tilraun Halldórs til að vera valinn besti gítarleikari Tilraunanna var meinfyndin eins og allt það sem frá þessum gröllurum kemur. Dóra og döðlurnar fóru verðskuldað í úrslitin en þessar fimmtán ára gömlu stelpur eru mun lengra komnar en aldurinn gefur til kynna. Sjarmerandi, þéttar og skemmtilegar. Leiðtoginn, Bára Katrín, var með ólíkindum sjálfsörugg á sviðinu. Var meira eins og harðfullorðin kántrísöngkona frá Texas með áratuga feril á bakinu en íslensk táningsstúlka úr Grafarvoginum. Stórmerkilegt. Tónlistin melódískt kántrípopp, til þess að gera fínt. Ýmislegt vantar upp á eðlilega en það skrifast einvörðungu á ungan aldur. Hljómsveitin var það óvænttasta sem ég barði augum þetta árið. Krownest flutti sitt bylmingsþungarokk af eftirtektarverðu öryggi, alveg eins og í undanúrslitunum. Það má slípa sjálfar lagasmíðarnar betur til en spilamennskan er glæsileg, þétt og sannfærandi. Límbandið vann með blöndu af tónlist og uppistandi líkt og í undanúrslitunum og ekki skemmti ég mér svo það sé bara sagt hreint út. Lög og skemmtiatriði ófókuseruð og ófyndin og mér leið eins og ég væri utangátta í partíi á meðan vinahópurinn skiptist á einkahúmor. Jengah var sér á parti og ég verð að nefna það hér, ég man bara ekki eftir jafn fjölbreyttum Tilraunum og í ár. Alls kyns stílar og nálganir og mikið sem það var hressandi. Jengah lék sér með görótta blöndu af síð- og súrkálsrokki, vel krydduð með kvikmyndalegu „ambient“-hugleiðsluflæði (hei, það þarf að skilgreina tónlist!). Naumhyggjan allsráðandi og meðlimir gerðu þetta vel. Metnaður, hvar t.d. náttúruhljóð sem þeir sönkuðu að sér sjálfir spiluðu rullu. Fógeti er Eli Frost Ara ásamt Arnari Má Víðissyni. Eli var í fjórum hljómsveitum þetta árið en ljóst að þetta er „alvarlega“ verkefnið hans. Ástríðuofgnóttin í undanúrslitunum gaf til kynna að eitthvað væri nú spunnið í pilt en hann var á sama tíma aðeins of óhaminn svo hægt væri að greina það fyllilega. Í úrslitunum var hann mun betri, eins og það væri búið að flysja óðagotið í burtu. Tónlistin er eins lags tíunda áratugar angistarrokk, síað í gegnum samtímarapp (ásamt ýmsu fleiru). Ég heyrði í Weezer og Beck t.a.m. Annað lagið var mjög gott, alvörutilfinningar og flutningur sannfærandi, og síðasta lagið var baráttusöngur tileinkaður kynsegin fólki. Eins og ég segi: þetta er efnilegt og margt þarna þó að það þurfi aðeins að raða hlutunum upp betur. Keikó er poppsveit með geislandi söngkonu í framlínunni, Kolbrúnu Óskarsdóttur. Hún gerir mikið fyrir bandið sem er enn fremur ómótað. Spilamennska enn losaraleg og lagasmíðar bæði mein- og sérkennalausar. Frekari æfingar gætu breytt einu og öðru, það glittir alveg í grunn þarna sem hægt væri að byggja á.
Eftir að dómnefnd hafði ráðið ráðum sínum var ljóst að Ólafur Kram var sigurvegari, Eilíf sjálfsfróun hreppti annað sætið og það þriðja féll Grafnári í skaut. Hljómsveit fólksins, sem valin var af áhorfendum með sérstakri símakosningu, var svo Piparkorn. Allar þessar sveitir, og einstakir hljóðfæraleikarar (sjá ramma), fengu svo gnótt verðlauna sem aðstoða við frekari landvinninga á tónlistarsviðinu. Ítarupplýsingar má nálgast á musiktilraunir.is
„Lengi lifi íslensk tónlist“ voru lokaorð kynnisins, Ólafs Páls Gunnarssonar. Til að eitthvað lifi þarf að hlúa að því. Enn og aftur er það morgunljóst að þáttur Músíktilrauna í því ferli er með öllu ómetanlegur.
Aðrir verðlaunahafar
Söngvari: Halldór Ívar Stefánsson – Eilíf sjálfsfróun
Gítarleikari: Ívar Andri Bjarnason – Sleem
Bassaleikari: Guðmundur Hermann Lárusson – Krownest
Hljómborðsleikari: Magnús Þór Sveinsson – Piparkorn
Trommuleikari: Alexandra Rós Norðkvist – Salamandra, The Parasols og Æsa
Rafheili: Júlíus Óli Jacobsen – Dopamine Machine
Viðurkenning fyrir textagerð á íslensku: Ólafur Kram
Deildu!
