Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 1. júlí, 2023.
Forseti á ferð og flugi
Tíunda útgáfa hinnar metnaðarfullu raðar President Bongo, „Les Aventures De President Bongo“, kemur út í dag. Um er að ræða plötuna Jane, Mon Amour og er það Gluteus Maximus sem að henni stendur.
President Bongo ýtti þessu langtímaverkefni úr vör árið 2018 og hefur ýmislegt góðgæti af því gefist. Nú erum við með fyrstu breiðskífu Gluteus Maximus í höndunum en um er að ræða konsept- eður heiðrunarverk til handa Jane Fonda og hennar óbilandi baráttu fyrir mannúðarmálum um heim allan. Sveitina skipa President Bongo og Ásdís María Viðarsdóttir en fjöldi söngvara og hljóðfæraleikara, innanlands sem utan, koma að verkinu (sjá nánar á https://radiobongo.fm/).
Í dag var einnig gefið út myndband við lagið „I Am The Vocalist“, dáyndisleg skrítismíð beinustu leið úr ranni forsetans, hvar það töltir áfram í ókennilegum, afrískum takti samfara endalausri endurtekningu á lagatitlinum. Myndbandið er eftir Snorri Bros og við fylgjumst með fólki frá Reykjavík og fleiri borgum fara með lagatitillinn við hinar ýmsu aðstæður, undirstrikandi súrrealískan anda lagsins. Platan öll er meira og minna með þessum hætti; fjölbreytt, sýrð, skemmtileg og leitandi og keyrslan kraftmikil og björt – rétt eins og höfundurinn.
Lagatitlar eins og „Radio Hanoi“, „Free The Army“ og „Political Song“, tóna þannig við konseptið og umslagið, hvar Bongo er í skinnfeldi og gæti það verið einhvers konar ádeila á mikilmennskubrjálæði Bandaríkjamanna, sölu á skinnum og fæðingu kapítalismans, pælingar sem Bongo stakk að pistlahöfundi, og verðugar eru þær.
„Titill plötunnar kemur úr blaðagrein eftir amerískan pistlahöfund og listamann, John Bresland,“ tjáði Bongo mér. „Greinina fann ég í rannsóknarvinnu við konsept plötunnar sem fór að mestu leyti fram við eldhúsborðið með konunni minni, Gunnu Maggý. John gaf fúslega leyfi fyrir að nota titilinn þegar ég hafði samband við hann. En ég stytti hann þó aðeins en frá John var hann „Hanoi Jane, Mon Amour“.“
Ræðum nú um tónlistina en fjölskrúðugheitin slógu mig allra fyrst. Eftir tvö inngangsstef („Radio Hanoi“ og „Bleed“) brestur á með „Everlasting“, seiðandi smíð með hálfgerðu „ambient“-sniði og ljúflega er sungið út í gegn og tónað (um er að ræða ábreiðu og ákveðna endurvinnslu á eldra Gluteus Maximus lagi sem Högni Egilsson söng 2012). Laglínan með ímynduðum texta, spunnin í flæði og afró/döbb-andi tosaður upp eins og ekkert sé. „Free The Army“ er næst, hefst það með fallegum strengjaleik áður en rafhljóð og nett brjálað píanó bætast við. Nýtt landslag tekur við, eins og jafnan á þessari plötu. Lagið er ekki bara í góðri hrynjandi heldur er það bókstaflega hrynjandi í upphafi. Um miðbikið slotar þessum tónstormi og falleg söngrödd Ásdísar Maríu ber lagið til enda. Glæsilegt! „Fuck The Army“, djassspuni að hætti hússins, lokar hlið A. Hlið B hefst svo á meira grallaragríni, áðurnefndu „I Am The Vocalist“ og „Ain‘t Got Nobody“ er vel til fundin ábreiða á lag Sísí Ey frá 2013. Ásdís tekur sönginn hér með tilþrifum og hús/teknórætur forsetans skvettast upp á yfirborðið. „World Wide War“ er leitt inn með „Political Song“, hávaðastefi hvar Bongo hrópar „No!“. „World Wide War“ lokar verkinu og er tilraunakenndasta smíð þess, nokkurs konar hljóðgjörningur, en forsetanum er lagið að hnykla vöðvana í þannig æfingum.
Mér finnst þessi plata, og „ævintýraröðin“ öll, vera hálfgert manifesto President Bongo (Stephans Stephensen) sem fjöllistamanns. Ljósmyndun, dans, tónlist, kvikmyndagerð, gjörningar, rannsóknir, hönnun, hann opnast meir og meir eftir því sem árin færast yfir og snert er á öllu. Fleiri plötur eru væntanlegar í röðinni góðu og Guð má vita hvað verður undir þar!
Deildu!
