Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 18. september, 2021.
Eitt orð myndi gerbreyta öllu
Iðunn Iuvenilis, sem er listamannsnafn Iðunnar Snædísar Ágústsdóttir, er ungt og upprennandi tónskáld sem sinnir tilrauna- og popptónlist jöfnum höndum.
Popptónlist er líklega orðum aukið en platan sem ég ætla að rýna í hér, Iuvenilis , er aðgengilegasta verk Iðunnar til þessa, a.m.k. það sem út hefur komið. Hún hefur t.a.m. útbúið hljóðinnstillingu, Nightvision , sem var frumflutt í Hörpu í júní síðastliðnum (sama mánuði og Iuvenilis kom út). Um var að ræða fjórlaga verk sem kom út úr fjórum mismunandi hátölurum í ferningslaga rými ásamt myndskeiðum. Tveimur árum fyrr sýndi hún vinningsverkið Sunnefu, einnig innsetningarverk, byggt á voðalegu máli Sunnefu Jónsdóttur (f. 1723) sem var dæmd til drekkingar vegna blóðskammar. Þetta verk er til á Bandcamp/Spotify ásamt líka verkinu Requiem of Patience .
Iuvenilis er fallegt verk, smá tilraunakennt og smá ekki. Raftónlistarskruðn helst í hendur við „lifandi“ hljóðfæri, melódíur lifa í sátt og samlyndi við afstrakt spretti og röddin er stundum skæld, stundum hrein eins og lind. Textar á íslensku og ensku og flæðið brotið upp án aðvörunar og afsakana. Síðustu tvö lögin eru t.d. undurblíð píanóverk, nokkurs konar endastef eða „coda“.
Ég hafði samband við Iðunni og hún gaf sér tíma til að svara nokkrum spurningum þrátt fyrir að vera á ferðalagi um Brasilíu.
Það er svo greinilega verið að vinna með særindi og bata á plötunni, nokkuð sem kemur fram í formlegri tilkynningu. En hvað var Iðunn að pæla?
„Í fyrsta lagi vildi ég tjá ákveðna hluti og í öðru lagi vildi ég kanna aðra hluti,“ útskýrir hún. „Mér finnst mörk milli nútímatónlistarstefna áhugaverð og velti oft fyrir mér hvenær popp verður að poppi og hvenær skrýtið lag verður það skrýtið að það teljist „tilraunakennt“. Í þessum vangaveltum lenti ég oft á stað þar sem mér fannst ég þurfa að skuldbinda mig við tónlistarstefnu til að gera plötuna auðskiljanlegri. En það var ekki það sem ég vildi og undir lokin fór mér að finnast svolítið sport í því að streitast á móti þörfinni til að skuldbindast ákveðinni stefnu, t.a.m. með því að leiða beint úr útsettum píanóparti, sem minnti mig á fjórradda kór, yfir í spuna sem ég átti svo við í eftirvinnslu. Fyrir mér var mikil frelsun fólgin í þessu, komandi úr klassísku tónlistarumhverfi.“
Iðunn segist aðspurð ekki finnast hún endilega vera á geiraflakki.
„Það hafði ekki hvarflað að mér, fyrir mér var þetta sami hluturinn, þ.e.a.s. tónlistin fyrir plötuna og hljóðverk fyrir innsetningar. Hvort tveggja er tónlist, tjáning í gegnum hljóð, og þess vegna sé ég þetta sem mismunandi hliðar á sama teningnum. Þessa dagana vinn ég við hljóðtækni og -hönnun fyrir tölvuleik, sem ég tengi líka við fyrrnefndan tening, og er þakklát alla daga fyrir að fá að vinna með eyrunum, það er svo gaman.“
Pistilritari kallar til nöfn eins og Báru Gísla, Þórönnu Björnsdóttur og Bergrúnu Snæbjörnsdóttur, íslenskar konur sem hafa verið að þenja mörk tón- og hljóðlistar á undanförnum árum. Finnur Iðunn sig í þessum hópi?
„Jú, ætli ég finni mig ekki sem hluta af þeim hópi; íslensk kona að gera sniðuga tónlist. Það er bara alltaf auðveldara að vera stoltur af öðrum en sjálfum sér. En það er alveg rétt, íslenskar konur eru að gera stórmerkilega hluti þegar kemur að því að skapa frumlega tónlist og það gerir mig innilega stolta.“
Deildu!
