Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 2. júlí, 2016
Rífandi fegurð
Intentions and Variations er fimm laga plata eftir Mikael Lind sem gefin var út af Morr Music í apríl síðastliðnum. Paul Evans hljóðblandaði og hljómjafnaði. Platan var tekin upp í Reykjavík árin 2014-2015.
Mikael Lind er sænskur en hefur búið og starfað á Íslandi í áratug. Hann hefur fengist við tónlist lengi og hefur gefið út plötur með nokkuð reglulegu millibili; sú síðasta, Unsettled Beings, kom út árið 2013. Allar plötur Mikaels hafa verið mismunandi en það er þó örðugt að greina línulega framþróun. Og þó, jafnt og þétt hefur hann verið að færast úr því sem við getum kallað melódíska, en þó tilraunkennda, raftónlist (Alltihop, plata hans frá 2009, ber með sér áhrif frá Warp-merkinu, múm og sveitum frá Morr-merkinu berlínska) yfir í eitthvað sem hægt væri að kalla algerari nútímatónlist. Það má á vissan hátt heyra upptaktinn að þessu verki hér, sem er einkar sveimbundið (e. ambient), á áðurnefndri Unsettled Beings. Tónlistin þar er ennþá uppivöðslusöm, margt að gerast, taktar gera enn vart við sig auk ákveðins skynbragðs á vel heppnaða krækju (e. hook). Mikael Lind er enn með annan fótinn í popplandi að því leytinu til, þó að lögin þar séu kannski ekki útvarpsvæn nýtir hann sér enn nokkuð hefðbundna lagauppbyggingu. En um leið er tónlistin að færast nær nútímatónlist, síðklassík að hætti Max Richter, Ólafs Arnalds, Jóhanns Jóhannssonar, Hildar Guðna o.s.frv. er þarna líka. Smekkleg notkun á píanói og strengjum drífur þennan hluta áfram.
Á Intentions and Variations fer Mikael hins vegar með þetta alla leið. Nú er hann líka loksins kominn á það merki sem hann átti alltaf heima á, Morr Music, sem er líka dálítið skondið því að hann hefur sannarlega gert Morr-legri plötur en þessa hérna. En já, alla leið, eins og ég segi. Tónlistin er án takta, líður áfram á höfugan hátt, með þeirri reisn sem einkennir vel heppnaðar „ambient“-plötur. En allt er þetta framkvæmt með augum og eyrum tónskáldsins og spilar nám Mikaels við Edinborgarháskóla, þar sem hann lagði stund á raftónlistarfræði, hér auðheyranlega inn í (ég var reyndar á staðnum og fylgdist með því er Mikael drakk þau fræði í sig). Þannig er platan greypt í nokkurs konar nútímatónlistarmót, sá andi er einhvern veginn yfir allri framvindu. Mikael leikur sér á áhrifaríkan hátt með andstæður, teflir fram blíðu, fallegu flæði (oft leiddu af píanói) en sker svo í það með skítugri hljóðum, hráum og ókennilegum. Sjá t.d. „With a Murmur“ sem fer fallega af stað en reglulega ýfist upp skruðningsbundinn hljómur. Um mitt lag er eins og það deyi út, eins og einhver hafi hreinlega gleymt að slökkva á tölvunni, en svo rís það óforvarendis aftur upp í mikilfengleik. Snilld. Það næðir hressilega um hið drunulagða „Unyielding Rocks“ en titillagið er gott dæmi um þessar tvær andstæður; fljótandi smíð sem er síðan „ógnað“ af óhljóðum en undir endann – og alltaf – ber fegurðin þau ofurliði.
Mér finnst þetta áhugaverð þróun hjá tónskáldinu og athyglisvert verður að heyra hvert hann fer næst. Mér finnst eins og það sé hægt að vinna áfram með þetta snið ef við getum sagt sem svo, a.m.k. leysir Mikael allt af hendi hér með miklum sóma og það væri því verðugt að plægja þennan akur eitthvað áfram.
Deildu!
