Follow
Ljósmynd/Hrefna Björg Gylfadóttir
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 14. október, 2017
Sorgin tekin í sátt
Sólóplata Sólveigar Matthildar, sem er meðlimur í Kælunni miklu m.a., ber hin kynngimagnaða titil Unexplained miseries & the acceptance of sorrow.
Það er nóg að sýsla hjá Sólveigu Matthildi en hún er einn meðlima skuggabylgjusveitarinnar Kælunnar miklu, rekur útgáfu- og viðburðafyrirtækið Hið myrka man en einnig Myrkfælni, sem er tímarit á ensku sem ætlað er að stuðla að framgangi íslenskrar neðanjarðartónlistar á erlendri grundu. Allt þetta hef ég kynnt í fyrri pistlum hér í Morgunblaðinu, en eljan hjá Sólveigu og meðreiðarmeyjum og -sveinum er til mikillar fyrirmyndar.
En allt þetta er ekki nóg. Auk alls þessa gerir hún nefnilega eigin tónlist, undir nafninu Sólveig Matthildur, verkefni sem hún byrjaði á eftir að hún fluttist til Berlínar. Í desember síðastliðnum hlóð hún plötunni Unexplained miseries & the acceptance of sorrow upp á Bandcamp-síðuna og þar lúrði platan lungann af þessu ári tiltölulega óáreitt. Í ágúst kom platan hins vegar út á efnislegu formi og hefur Sólveig verið að spila efni af henni á tónleikum reglubundið síðan víðsvegar um Evrópu.
Sólveig lýsir því í viðtali við Grapevine sem tekið var í sumar að sorgin sé vissulega leiðarstef, enda hafi hún slitið sambandi þegar platan var í vinnslu. Sem skýrir að fyrri hluti verksins er lagður undir „Óútskýrða vansæld“ (fyrir sambandsslit) á meðan sá síðari snýst um „Sorgarsátt“ (eftir sambandsslit). Platan er unnin með hljóðgervlum og ólíkt Kælunni miklu, sem er meira í gotneskum rokklagaham, hefðbundin lagauppbygging eins langt og það nær með bassa, trommuslætti og þvíumlíku, eru lögin hjá Sólveigu láréttari; löng og bundin í endurtekningarsamar, sveimbundnar stemmur, líkt og um kvikmyndatónlist sé að ræða. Söngrödd Sólveigar tónar yfir, stundum róleg og höfug, stundum æst og knýjandi, enda umfjöllunarefnið runnið upp frá dýpstu hjartarótum. Tónlistin er lagbundin; þykkar og djúpar hljómborðsnótur tifa áfram ofan á draugalegum hljóðmottum og tónlistin er seiðandi, dregur mann inn. Cocteau Twins og Dead Can Dance koma upp í hugann, Sólveig vinnur enn með gotnesku fagurfræðina og skírskotanir í þá tónlist og þann stíl en hún setur engu að síður sinn persónulega snúning á þetta allt saman. Fagurfræði þessa gotneska undirgeira er það ströng að það nægir að henda rauðum lit í blönduna til að snúa hlutunum á hvolf, nokkuð sem Sólveig gerir hér. Hún er rauðklædd á öllum kynningarmyndum og platan er helguð þeim sterka lit en umslagið er hannað af Kinnat Sóley Lydon, samstarfskonu Sólveigar í Myrkfælni.
Í nefndu Grapevine-viðtal talaði Sólveig um að þegar maður væri „niðri“ fengi maður hugmyndir og svo þegar maður færi „upp“ aftur ynni maður úr þeim. Melankólían er móðir sköpunarinnar, oft og tíðum, eins og heyra má glögglega á þessari plötu Sólveigar.
Deildu!
