Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 14. janúar, 2017
Meira gítarsurg úr grasrótinni
Nýbylgjurokkhljómsveitin Suð gaf út plötuna Hugsanavélin fyrir sautján árum en sneri aftur síðasta haust með plötunni Meira Suð! Sömu þremenningarnir skipa sveitina og
„Flókin og fáguð lög skapa ekki endilega fegurðina, staðreynd sem liðsmenn Suðs virðast vita fullvel af. Stundum eru lögin hröð og beinskeytt, með bjöguðum og skítugum hljóm, í anda gæðasveita eins og Dinosaur Jr, Seam og Hüsker Dü…“ Þessi rándýru orð voru skrifuð af pistilhöfundi fyrir rúmum sautján árum og eiga þau við um frumburð Suð, plötuna Hugsanavélin. Þetta var auk þess fyrsti plötudómurinn sem ég skrifaði fyrir Morgunblaðið – fyrstu skrifin sem birtust eftir mig á þeim vettvangi á prenti – og tilfinningin sem fylgir því að skrifa á nýjan leik um þessa ágætu sveit er því dálítið skrítin. Þægilega nostalgískur fiðringur leikur um mig þar sem ég skrifa og hlusta.
Tvíburarnir Helgi og Kjartan Benediktssynir skipa Suð ásamt Magnúsi Magnússyni og á þetta tríó heiðurinn af frumburðinum – sem og þessari plötu sem hér er til umfjöllunar. Tildrögin að þessari seinni plötu eru skondin og má lesa um þau á sud.is. Sveitin lagðist sumsé í híði skömmu eftir 2000 en 2014 var ákveðið að láta til sín taka á ný. Meðlimir komust þó fljótlega að því að allt fingraminni var gufað upp. Hvorki gekk né rak að spila lög, hvort heldur þeirra eigin eða annarra. Loks var brugðið á það ráð að semja bara nýtt efni, til að stytta sér leið, og sjá, lögin hófu að hrannast upp og minnisgloppustíflan brast. Albert Finnbogason var fenginn til að taka upp og hljóðblanda og Finnur Hákonarson hljómjafnaði svo.
Meira Suð! er góð plata. Hugsanavélin innihélt hrátt og einlægt nýbylgjurokk að amerískum sið; sveitir sem gáfu út hjá Matador Records augljós áhrif, lágfitlshetjur eins og Pavement og einnig mátti heyra í þeim sveitum sem ég nefni í upphafi (er samt ekki viss um Dinosaur og Hüsker, svona eftir á að hyggja!?). Hugsanavélin var um margt vel heppnaður gripur og líkt er með þessa plötu hér þar sem róið er á sömu mið fagurfræðilega sem stemningslega. Og það sem ég meina með „góð“ er að hún er einfaldlega góð og þessir merkimiðar sem ég hef verið að flagga skipta engu máli þegar á heildina er litið. Hljómur er góður; þéttur, djúpur og kraftmikill, lagasmíðar góðar og glúrnar þar sem ekki er keyrt á sömu formúlunni allan tímann, líkt og var reyndar gert á Hugsanavélinni. Spilamennska er flott og hæfir efniviðnum og andinn – og það er það mikilvægasta – einhvern veginn heilnæmur og frískur. Það var greinilega gaman að hræra í eina plötu loksins! Ég sagði í þessum fyrsta, sautján ára gamla dómi, að Hugsanavélin gæfi fögur fyrirheit. Það hefur ræst. Og ég enda á sömu orðum og þar: Þetta er „fínasta plata sem meðlimir geta verið stoltir af“.
Deildu!
