Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 21. janúar, 2017
Fljótandi að fögrum ósi
Flugufen er plata eftir dúettinn Ambátt, en hann skipa þeir Pan Thorarensen og Þorkell Atlason. Þeir kappar hafa komið víða við í alls kyns verkefnum en hugmyndin að Ambátt fæddist fyrir röskum fimm árum.
Það væri að æra óstöðugan að telja upp öll þau verkefni sem Þorkell og Pan hafa komið að en við skulum segja að báðir hafa verið giska virkir í íslenskri neðanjarðartónlist undanfarna áratugi. Pan hefur t.a.m. verið með augu og eyru á jaðarkenndu hipp-hoppi og reis Ambátt upp við dogg er Þorkell lagði einu slíku, Beatmakin Troopa, lið árið 2012 (stuttskífan If You Fall You Fly). Pan og Þorkell hafa þá líka starfað saman í Stereo Hypnosis ásamt Óskari Thorarensen þannig að hæg voru sköpunarlegu heimatökin. Hvað þetta verkefni varðar sá Þorkell um bassa, gítar, hljómborð og ýmis áhrifshljóð en Pan tefldi fram áhrifs- og umhverfishljóðum ýmiss konar. Benjamín Bent Árnason lék svo á trommur, Sebastian Studnitzky spilar á trompet og Katrína Mogensen (Mammút) leggur til rödd.
Flugufen er ómþýður staður. Þeir félagar hafa á stundum reynt meðvitað á þanþol hlustenda með því að keyra fram að hengiflugi hins mögulega í tónlist en Flugufenið er ekki vettvangur fyrir slíkt. Lagt er upp með stemningu, alltumlykjandi, og platan rennur af hægð og með öryggi. Kannski er það vegna lagatitlanna („Svefney“, „Augnlækur“, „Undirtún“) en manni líður eins og maður sé á svifi yfir einhverja ókennilega náttúru á meðan hlýtt er. Titillagið kallar fram evrópska sveimdjassstemningu, Jon Hassell kemur í hugann, ábyggilega vegna trompetleiks Studnitzky, og Þorkell styður smekklega við með gítarleik. „Kóðá“ lykkjast um döbblendur og þegar komið er að fjórða lagi, „Augnlækur“ dettur maður niður í notalega, „tsjillaða“ stemningu (munum að Pan er einn af skipuleggjendum hinar dásamlegu hátíðar Extreme Chill Festival). Katrína leiðir lagið „Brenningur“ með sinni seiðandi röddu og aftur kemur Studnitzky inn í „Undirtún“. Plötunni er svo lokað með „Lognheimar“, sem er dramatískasta lagið hér mætti segja, verkinu lokað með stæl.
Platan er fáanleg á vínyl en einnig er hægt að nálgast hana rafrænt. Í samtali við Morgunblaðið á dögunum fóru þeir félagar mikinn hvað kosti vínylformsins varðar, sérstaklega þá hvernig hægt er að skipta plötum niður á ólíkar hliðar, vinnuaðferð sem þeir sögðust sakna og sú nálgun/aðferð er eðlilega yngri kynslóðum í raun hulin og á líkast til eftir að hverfa algerlega þegar fram í sækir. Fyrir mann sem er alin upp við svarta hringinn ljúfa toppar fátt það að heyra lágt snarkið er nálinni er smellt á vínylinn. Og að standa upp eftir ljúft niðurlag Augnlæksins, snúa plötunni og bíða eftir himneskri söngrödd Katrínu sem opnar seinni hliðina verður eitthvað svo eðlilegt. Í vínyl er vinningur falinn!
Deildu!
