Follow
Djörf Tónlist Sunnu Margrétar er, að mati greinarhöfundar, framsækin
en aðlaðandi á sama tíma. — Ljósmynd/Margrét Gyða Jóhannsdóttir.
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 30. mars.
Tungubrögð hugans
Finger On Tongue er ný plata frá Sunnu Margréti. Undanfarin misseri hefur hún verið á æði athyglisverðu ferðalagi hvar framsækni og frumlegheit eru í heiðri höfð.
Sunna Margrét tróð upp í kjölfarið og bauð upp á ansi kræsilega efnisskrá. Tónlist hennar er að verða harðari og rokkaðri, einslags síðpönksskotið listarokk. Sunna reffileg nokk í framlínunni hvar hún mundaði bassa og tók allt það pláss sem í augsýn var.“ Þannig skrifaði pistilritari um Sunnu í blað þetta er hún viðraði sig og sveit sína í Fríkirkjunni á síðustu Airwaveshátíð. Ég hef náð að fylgjast með Sunnu undanfarin misseri og vel hefur mér litist á. Stuttskífan Art Of History (2020), þar sem ég heyrði sólóefni Sunnu fyrst, er vel óhlutbundin og tilraunakennd en meiri lagauppbygging og melódíupælingar fylgdu næstu stuttskífu, Five Songs For Swimming, sem út kom síðasta sumar. Afar spennandi þreifingar þar í gangi og ég lét hafa eftir mér, nú á vettvangi RÚV: „Ég kalla hér með eftir meira efni, lengri plötu og nánari vinnslu á þeim hljóðheimi sem maður fær innlit í hér.“ Og mér varð að ósk minni.
Sunna býr í Lausanne í Sviss og sinnir myndlist, tónlist og útgáfu jöfnum höndum ásamt eiginmanni sínum Stéphane Kropf. Þau stofnsettu árið 2019 útgáfuna No Salad Records sem gefur út tilraunatónlist af ýmsu tagi og þar á meðal Finger on Tongue. Sunna samdi öll lög og upptökustýrði en Maxime Graf kom að meðupptökustjórn „Chocolate“, „Figure“ og „I’ve Been Drinking“. Graf hljóðblandaði, Dominic Clare hljómjafnaði og myndskreyting plötuumslags var í höndum Ginu Proenza.
Finger On Tongue ferðast um mörk tón-, hljóð- og eiginlega myndlistar líkt og síðasta verk en Sunna er með gráðu í myndlist. Framsetningin er til þess að gera „listræn“, eru þetta lög eða hluti af innsetningu gæti einhver hugsað.
Verkinu er ýtt úr vör með „Chocolate“ sem er ágætt dæmi um þann samslátt sem Sunna er að reyna sig við. Þetta er melódískt lag en undirfurðulegt líka. Hringlandi, hljóðunninn gítar opnar lagið og Sunna talar yfir framvindunni sem er hæg og sérkennileg en aðlaðandi líka. Sunna syngur líka, löngunarfullri röddu, yfir þessari torræðu rafballöðu. Og áfram er haldið. Upphafsómurinn á „Come With Me“ er stálsleginn og rifinn og fyrr en varir er kominn þrælsvalur bassi sem minnir helst á síðpönkstilraunir Wire ca 1980. Hljómur sumra laganna, og þessi krómaða áferð sem liggur á honum, minnir oft á blómaskeið síðpönksins. Ég hugsa líka um Juliu Holter („I’ve Been Drinking“), NEU! og fleira eðalfólk úr flóru tilraunatónlistar sem aldrei er leiðinlegt að líkjast! „Í kviði“ er með samskonar brag, lögin eru jafnan strípuð, rásirnar opnar og greinanlegar og skruðningar og hljómborðsflipp malla undir í bland við hvaðeina sem þarf til að opna á hljóðheim sem er dálítið skrítinn en aldrei of skrítinn. Þannig vindur þessu öllu saman fram. „4 Year Itch“ er draugalegt (smá Portishead kannski) og „Hibiscus“ er hálfgerð drunulist („drone“) með ljóðalestri.
Sunna byggir vel ofan á það sem hún þróaði fram á síðasta verki. Þetta er vel tilraunakennt eins og áður og stendur vel þannig. Þetta er til muna heilsteyptari plata en sú síðasta, þráðurinn út í gegn er greinilegri, ljósari, þéttari og röklegri. Þetta er lagasafn mótað í sama skapalóni, meira og minna. Ég ætla bara að endurtaka það sem ég sagði síðast: ég vil heyra meira enda er þessi vegferð Sunnu einkar lofandi.
Deildu!
