Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 27. febrúar, 2016
Höfugt, áreynslulaust streymi…
Snapshots er plata Tonik Ensemble en þar fer Anton Kaldal Ágústsson með öll völd. Söngvarar á þessari plötu eru Hörður Már Bjarnason (M-Band), Jóhann Kristinsson, Ragnhildur Gísladóttir og Shipsi. Einnig leika Tumi Árnason (saxófónn), Veronique Jacques (selló) og Þórður Hermannsson (selló) á plötunni.
Anton Kaldal er eldri en tvævetur hvað íslenska raftónlist varðar og hefur gefið út slatta af efni undir nafninu Tonik á umliðnum árum. Snapshots er hins vegar það fyrsta sem hann gerir undir nafninu Tonik Ensemble og er viðskeytinu ætlað að undirstrika að þetta er ekki bundið við svefnherbergisdútl, hér er unnið með hljómsveitahugtakið og Anton hefur gert nokkuð af því að þróa þennan nýja hljóðheim á tónleikum, þar sem söngvarar og hljóðfæraleikarar koma við sögu. Skemmst er frá því að segja að þessi samsetning er algerlega að virka og Snapshots hæglega ein af betri plötum sem út komu hérlendis á síðasta ári.
Anton er á mála hjá atomnation, er með ágæta dreifingu erlendis og er það vel. Á vissan hátt má segja að hann sé blóm sem hefur tekið sér tímann sinn í að springa að fullu út, bæði hvað varðar ferilinn og svo þessa plötu hér en hún var unnin á um fimm ára tímabili.
Innihaldið er lífræn „hús“-tónlist ef svo má kalla („house“), eiginlega djúphús en slitrur af teknói og sveimi eru þarna líka. Þetta er plata sem tekur sinn tíma í að sökkva inn en verðlaunar eftir því. Hvert og eitt lag er haglega ofið, hljóðrásum sem innihalda trommutakta, bassa, strengi, áhrifshljóð og söng er listavel fléttað saman þannig að úr verður höfugt og áreynslulaust streymi. Það er úthugsað jafnvægi í öllu, ekkert sem ógnar því að stela sviðsljósinu af hinu, allt vinnur þetta saman á ególausan hátt (þið afsakið frjálslega notkun mína á egóhugtakinu).
Að því leytinu til er þetta eitt og óslitið ferðalag, lögin búa öll yfir þessu einkenni en þó eru lúmsk blæbrigði á sveimi. „Prelude“ opnar plötuna þar sem heyra má hljóð sem minna á snarkandi eld undir hljómfögrum og seiðandi söng. Áhrifamikið, dulúðugt og gæti þess vegna verið upphafsstef einhverrar þungarokksplötunnar. „Landscapes“ er hins vegar í meira dægurlagaformi, sungið af Röggu Gísla og enn eitt tilbrigðið við hústónlist Antons má og finna í „Powers of Ten“ sem er melankólískt og nokkuð tilraunakennt. Það lag er líkast til besta dæmið um þann fumlausa árangur sem er að nást hér, þar sem samsláttur raftónlistar, tilfinningaþrungins söngs og svo hljóðfæraleiks (selló og saxafónn) mætist glæsilega í einum skurðpunkti. Hörður Már Bjarnason syngur lagið frábærlega og á stórleik á plötunni. Plötunni er lokað með „Until We Meet Again“, einkar melódískri og fallegri smíð og önnur lög rúlla áfram af reisn eins og lýst hefur verið. Það er pláss fyrir orðið „vandað“ hérna en alls ekki í einhverri sterílli merkingu, heldur er svo auðheyranlegt að hér hefur virkilega verið legið yfir málum. Umslagið hér er þá einkar vel heppnað, er eftir Jack Vanzet sem hefur m.a. unnið með Chet Faker. Allur pakkinn er þannig einkar aðlaðandi. Stórgott stöff!
Deildu!
