Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 28. ágúst, 2021.
„Charlie er góður í kvöld“
Charlie Watts, trymbill Rolling Stones í meira en hálfa öld, lést í vikunni, áttatíu ára að aldri. „Það var hann sem gerði þetta allt saman mögulegt,“ sagði Keith Richards eitt sinn.
Charlie er góður í kvöld,“ segir auðheyranlega sáttur Mick Jagger við salinn árið 1969, rétt áður en hljómsveitin hans, The Rolling Stones, leggur í „Honky Tonk Women“. Þessi sjálfskipaða fremsta rokksveit allra tíma var ekki alveg komin á þann stað á þessum tíma, en þokaðist í áttina að því giska hratt. Ofsalega þétt orðin og grúvið orðið allsvakalegt verður að segjast. Þetta komment Jaggers er á tónleikaplötunni Get Yer Ya-Ya’s Out! (1970) og lög eins og „Midnight Rambler“ og „Live with Me“ færa heim sanninn um þessa ánægjulegu þróun. Frábærir gítarar, þéttur bassi, stórkostlegur forsöngvari og síðast en ekki síst öruggur og taktfastur trymbill að nafni Charlie Watts sem heldur öllu saman. Þetta hrynhjarta sveitarinnar kvaddi þessa jarðvist í upphafi vikunnar og syrgði rokkheimur allur. Þarna hafði hann lamið húðirnar í rétt um sex ár en átti eftir að gera það í rúm fimmtíu ár í viðbót!
Watts var ólíkur restinni af hljómsveitinni. Helst að Bill Wyman bassaleikari hafi deilt með honum fálætinu og þessari tilfinnanlegu fjarlægð við allt húllumhæið sem fylgir rokklíferni. Svalur, dulúðugur. Það var í raun eins og hann hefði villst inn í bandið. Þessi enski séntilmaður (kvæntur sömu konunni allar götur síðan 1964) hefði verið meira sannfærandi sem hljómsveitarstjórinn í fjórða áratugar djassbandi en sem taktvélin í einni villtustu rokksveit allra tíma. Og í djassi byrjaði reyndar tónlistaráhuginn, nokkuð sem hann átti eftir að nýta sér þegar Stones hófu að endurskrifa reglubók rokksins.
Keith Richards leist reyndar ekkert á Watts þegar hann var nýbyrjaður með sveitinni, fannst gaurinn „frábær“ eins og hann skrifaði í dagbókina sína árið 1963 en hann gæti ekkert rokkað, bara svingað. Og Watts hafði reyndar ekki hugmynd um hvað rokk var þegar hann féllst á að taka að sér kjuðana í Stones. En hann var snöggur að læra og varð fljótlega ómissandi. Og margslungnari en margur heldur, hann var t.d. alla tíð rækilega innviklaður í sviðs- og ímyndarhönnun Stones og nýtti sér þar nám sitt í grafískri hönnun.
Watts lést á sjúkrahúsi, umkringdur ástvinum. Í upphafi ágúst var tilkynnt að hann þyrfti að sleppa túr með Stones þar sem hann væri að jafna sig eftir aðgerð. Watts, Englendingurinn sem hann var, stóðst auðvitað ekki mátið og laumaði inn skraufþurri skrítlu: „Í fyrsta skipti á ævinni er ég ekki alveg í takti.“
Allir helstu rokktónlistarmenn heims hafa nú vottað Watts virðingu sína og Paul McCartney hlóð t.d. í myndband. Roger Taylor, trommari Duran Duran, kjarnar þetta vel þegar hann segir: „Þegar við heyrðum Charlie spila þá skildum við að það þarf aldrei að vera með flugeldasýningar. Allt snerist um grúvið, að þjónusta bandið og lagasmíðarnar að sjálfsögðu.“
Það er ótrúlega flott sena í aukaefni sem fylgir heimildarmyndinni Stones in Exile , sem fjallar um upptökurnar á því meistaraverki, ekki bara besta plata Stones heldur ein besta rokkplata allra tíma. Jagger og Watts eru mættir í Stargroves- setrið sem Jagger átti eitt sinn og í Olympic-hljóðverið í London og rifja upp gamla tíma. Þeir félagar virðast eiga gott, hreint-og-beint samband, samanbræddir í raun eftir áratuga volk í bransanum. En ólíkir eins og dagur og nótt. Jagger æðir um allt, spenntur, og lætur gamminn geisa. Watts gengur rólegur í humátt á eftir þessum vini sínum, kinkar góðlátlega kolli, og leiðréttir hann kurteislega þegar þarf. Og einu sinni horfir hann til okkar með hálfbrosi þegar Jagger sér ekki til og ranghvolfir augunum. Beittur, kaldhæðinn og dásamlega yfir allan vitleysisganginn hafinn. Ræðan er silfur, þögnin er gull. Takturinn er allt.
Deildu!
