Follow
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 22. apríl, 2017
Plötur sem ekki eru til
Vinsælustu tónlistarmenn heims í dag, Ed Sheeran og Drake, plægja ólíka akra. Báðir um margt ólíklegar ofurstjörnur en sú er nú samt raunin.
Þessi pistill óx í hausnum á meðan ég fletti, aldrei þessu vant, í gegnum heitustu hundrað lögin samkvæmt Billboard-vinsældalistanum bandaríska. Þetta geri ég aldrei og hef ávallt verið fremur áhugalítill um hvernig lög raðast upp á svona listum (utan kannski þegar maður var að hringja inn Duran Duran-lög á sokkabandsárum Rásar 2). En þarna blasti sem sagt við að af 100 lögum átti kanadíski rapparinn Drake ein 22. Og án þess að rannsaka það til hlítar geri ég ráð fyrir að þau hafi öll komið af nýjasta verki hans, plötunni More Life, sem einmitt inniheldur sama fjölda laga og er búin að vera í eyrunum að undanförnu. Og já, nú man ég, það voru pælingar í raunverulegum vinsældum Drake sem ráku mig í þessa listaskoðun.
Heilmiklar breytingar eru nefnilega að eiga sér stað um þessar mundir hvað tónlistariðnaðinn varðar sem fá almenning, en einnig þá sem eru sjóaðri í fræðunum, til að klóra sér í hausnum. More Life og lög af henni eru úti um allt en platan er samt „ekki til“ í eiginlegum skilningi. Eins og algengt er orðið er bara um stafrænt verk að ræða sem hægt er að hala niður eða streyma (efnislegt eintak, í einhverju upplagi, ku þó á leiðinni). More Life sló öll streymismet daginn sem hún kom út en það er meira. Þetta er heldur ekki „plata“ heldur spilunarlisti eða „playlist“ að sögn listamannsins og nafnið hans er ekki framan á umslaginu – sem er heldur ekki til í efnislegum skilningi?! Það sem er þó furðulegast er hvað þetta er furðuleg plata. Hipp-hopp og r og b, já, en líka stáltrommutaktar, „dancehall“, græm og trapp. Taktar eru hvassir og frumstæðir (eins og þeir séu spilaðir á ónýtt Casio-hljómborð frá 1983) og eitt lagið er borið uppi af blokkflautu! Tímarnir eru breyttir.
Streymismet Drake sló streymismet annars listamanns sem er yfir og allt um kring og sýnu meira áberandi en kanadíski tilfinningarapparinn. Hér er ég að tala um Ed Sheeran, pattaralegu ensku ofurstjörnuna sem lítur út eins og aukaleikari í Hobbit og er með ljótasta bringuhúðflúr sem ég hef séð. Það er margt sem á ekki að virka hvað þennan dreng varðar, þó að vissulega séum við með prýðileg dæmi úr sögunni um vinsæla tónlistarmenn sem passa ekki beint í kassann (Elton John). Sheeran er yfirmáta vingjarnlegur og sjarmerandi gaur, já, hann nær alveg til mín þannig þó að tónlistin sé þannig að Coldplay hljóma eins og The Fall í samanburðinum. Ég er steinhissa að jafn framsækin tónlist og Drake er að garfa í nái eyrum fjöldans og að sama skapi er ég líka – eins og oft áður – steinhissa yfir því að jafn flöt og innihaldsrýr tónlist og Ed Sheeran dælir yfir okkur nái svona langt.
Til að draga þetta saman: Drake er að vinna með eitthvað spennandi og ferskt og er í forvígi rappyfirtökunnar sem við höfum verið að fylgjast með undanfarin misseri. Sheeran virðist á sama tíma vinna sína tónlist með þrautreyndum vinsælda-algóriþmum, eitthvað sem virkar að fullu en er á sama tíma gjörsamlega líf- og sálarlaust.
Rokkið er dautt.
Deildu!
