Follow
Tveir „vinir“ Höfundur ásamt eiganda plötuverslunarinnar Got to Hurry Records í Stokkhólmi.
Greinin var skrifuð fyrir Morgunblaðið og birtist þar, laugardaginn 26. maí, 2018
Stokkhólmsheilkennið
Pistilritari sótti Stokkhólm heim um síðustu helgi og brá sér að sjálfsögðu í nokkrar plötubúðir. Þær voru „sænskar“ mjög, eins og við mátti búast.
Stokkhólmur er vel settur hvað plötubúðir varðar og endurreisn vínylsins sem afspilunarforms og kjörgrips sem kætir safnarann hefur gert að verkum að rekstrargrundvöllur búðanna er að styrkjast. Bæði eru eldri og ráðsettari búðir farnar að sjá til sólar eftir mögur ár og einnig njóta spánnýjar verslanir af sama tagi þess að eftirspurnin er stöðug nú um stundir og útgáfa eykst með hverju árinu.
Svipaða þróun hefur maður séð í Reykjavík, en við erum ágætlega sett hvað svona búðir varðar miðað við stærð borgarinnar. Merkilegt, að nú er geisladiskurinn úti í horni á meðan vínyllinn tekur upp allt sparipláss, en þessu var öfugt farið fyrir kvartöld eða svo. Búðirnar í Stokkhólmi eru nokkrir tugir, og eru af alls kyns meiði, en þrjár þeirra sótti ég heim sérstaklega. Ég var búinn að fá leiðarvísi frá íslenskum tónbróður í Stokkhólmi en fyrstu búðina rambaði ég þó óforvarandis inn í, gekk fram á skilti sem á stóð „Got to Hurry Records“. Ég einfaldlega hlýddi þessu og flýtti mér inn í hliðargötu í gamla bænum þar sem búðin lúrði.
Í ljós kom að um sérvörubúð var að ræða en undir voru plötur að langmestu leyti frá sjöunda og áttunda áratugnum. Allar þær sveitir sem fóru mikinn í þá tíð, frá Love, til Pink Floyd, Kinks, ELP, Bítla, Doors o.s.frv., hafa notið veglegra vínylendurútgáfna á síðustu árum og allt blasti þetta þarna við. Eigandinn, frumeintakið sem hann var, vinalegur mjög og fyrr en varði vorum við komnir á bólakaf í narðaspjall. Hann reif m.a. upp forláta eintak af Icecross-plötunni goðsagnakenndu og Trúbrot og Svanfríði bar á góma.
Næst var það þungarokksbúðin Sound Pollution, glæsileg verslun þar sem þungarokk af öllum stærðum og gerðum var á boðstólum. Afgreiðslumaðurinn, með sítt skegg og hár, þekkti Kötlu, Sólstafi og hina færeysku Hamferð og það var gaman að spjalla við hann. Vínyláhugamenn þekkja þetta, það er eins og maður sé kominn „heim“ þegar maður fer inn í svona búðir. Maður er heill, einhvern veginn. Síðasta búðin sem ég heiðraði með nærveru minni var Pet Sounds, hefðbundin „hipstera“-búð sem maður finnur í flestum stórborgum. Starfsmennirnir á sextugsaldri og í „Jazz Festival“ bol, með grátt í vöngum, þykk gleraugu og í Converse-skóm. Og endurútgáfa af Crooked Rain, Crooked Rain með Pavement á fóninum.
Höfum það á hreinu að ýmislegt sem sagt er um Svía er hreina satt. Allar búðirnar sem ég heimsótti voru yfirmáta snyrtilegar, allt var „kassalaga“, allt á tæru. Þetta er blessun Svíanna og bölvun um leið. Eða eiga þungarokkarar að ilma?
Deildu!
